Τόσα τα έσοδα, τόσα τα έξοδα. Και το μεγαλύτερο όλων των εξόδων οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις. Κι ακριβώς απέναντι 1,5 εκατομμύρια άνεργοι του ιδιωτικού τομέα κι άλλοι τόσοι “τυχεροί” που παλεύουν στην αρένα για την επιβίωση και για να βρουν τα χρήματα για τον επόμενο ΕΝΦΙΑ. Ο λογαριασμός αυτός δεν βγαίνει. Κι ο ίδιος ο Ιησούς να κατέβει στην γη, όσα θαύματα κι αν κάνει, πάλι δεν βγαίνουν τα νούμερα. Πως το είχε πει ο κ. Βαρουφάκης εκείνο το “ωραίο”; Δάκρυα και αίμα!
Θα το πούμε δίχως περιστροφές. Όσο πιο καθαρά γίνεται! Υπάρχουν δύο δρόμοι μπροστά μας: Ο ένας είναι εκείνος της προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων και της ανάπτυξης. Ο άλλος είναι ο δρόμος της δραχμής και της εξόδου από την ευρωζώνη. Εσείς ποιο δρόμο νομίζετε ότι έχουμε ήδη πάρει;
Για να μπορέσουν να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις χρειάζεται να βρουν χρήματα. Οι ίδιοι πιστεύουν ότι θα βρουν πόρους από το κυνήγι της φοροδιαφυγής. Νομίζουν ότι έχουν βρει το φάρμακο για πάσα νόσο. Το κακό είναι ότι μέχρι να ανακαλύψουν την αυταπάτη τους θα έχει περάσει πολύτιμος χρόνος. Χρόνος που δεν υπάρχει. Η κατάσταση είναι άκρως πιεστική.
Τώρα μάζεψαν λεφτά σπάζοντας όλους τους κουμπαράδες. Για την επόμενη φορά δεν έχουν μείνει άλλες εφεδρείες. Τα περιθώρια στενεύουν συνεχώς. Την επόμενη φορά θα έχουν να διαλέξουν μεταξύ των έκτακτων εισφορών και της κάθετης και οριζόντιας μείωσης των μισθών και των συντάξεων. Την πρώτη κουρτίνα, εκείνη που κρύβει μέσα της το τέρας της άγριας φορολογίας, μπορεί και να την τραβήξουν, χειροκροτούμενοι από τους Βορειοευρωπαίους, επίσης θιασώτες των φόρων και του κουρέματος των περιουσιών. Όταν αποτύχουν, που θα αποτύχουν, θα πρέπει να σκεφτούν τι θα κάνουν με εκείνο τον αναθεματισμένο λογαριασμό με τους μισθούς και τις συντάξεις! Αντέχουν πολιτικά μία μεγάλη οριζόντια περικοπή; Εναλλακτικά, αντέχουν τον δρόμο των απολύσεων. Οι απαντήσεις και στα δύο ερωτήματα είναι αρνητικές! Ο δρόμος για την δραχμή θα είναι τότε μονόδρομος…
Θα μας πουν ότι θα το κάνουν για την πατρίδα. Ότι θα κτίσουμε και πάλι μαζί αυτή την χώρα, κόντρα στο διεθνές ληστρικό κεφάλαιο που επιβουλεύεται την ελευθερία και την ευημερία μας. Πετραδάκι – πετραδάκι. Έχουν πάντα ένα καλό σχέδιο όταν πρόκειται για την επικοινωνία. Δεν υπάρχει αντίρρηση! Αν υπήρχε πρωτάθλημα στο facebοοκ και στο twitter θα το είχαν κατακτήσει δίχως συναγωνισμό και αντίπαλο.
Για λόγους ισορροπίας ίσως θα έπρεπε να σημειώσω ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ότι μπορεί τελικά να ακολουθήσουν τον άλλο δρόμο, εκείνον της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων. Ότι μπορεί να αλλάξουν πορεία, έστω και την τελευταία στιγμή. Δυστυχώς, δεν μου βγαίνει! Μακάρι να έχω άδικο. Μακάρι να διαψευστώ. Αλλά δεν τους πιστεύω. Ούτε οι ξένοι επενδυτές τους πιστεύουν. Κι ούτε οι ίδιοι στην κυβέρνηση νοιάζονται γι΄ αυτό. Πως μπορώ, λοιπόν, να σας πω ψέματα, σε σχέση με αυτό που πραγματικά πιστεύω; Εδώ δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι…
Θανάσης Μαυρίδης
Δυστυχώς, φοβάμαι ότι ο αρθρογράφος έχει δίκιο. Πάμε για φούντο.