by begar
Μια ενδιαφέρουσα πληροφορία, από σχόλιο επισκέπτη άλλης ιστοσελίδας, ο οποίος φαίνεται να είναι μέσα στα πράγματα:
Οι Τράπεζες είναι υποχρεωμένες να αποτιμούν τα ακίνητά τους με συγκεκριμένη μεθοδολογία, την οποία και θέτουν υπόψιν των Αρχών για έγκριση.
Η όποια μεθοδολογία – δεν είναι πολλές – συμπεριλαμβάνει στατιστικά στοιχεία από εγκεκριμένες βάσεις δεδομένων. Οι βάσεις αυτές έχουν στοιχεία τιμών αγοραπωλησιών από διάφορες περιοχές. Τα τελευταία χρόνια, ελλείψει πράξεων, δεν υπάρχουν τιμές και όσες υπάρχουν είναι λίγες.
Αν θεωρητικά οι Τράπεζες μπορούσαν να πουλήσουν μαζικά στο π.χ. 30% των αξιών που έχουν γραμμένες στα βιβλία τους, οι τιμές αυτές θα ανανέωναν τις βάσεις δεδομένων και θα κατέβαζαν σημαντικά τους μέσους όρους.
Ακίνητα π.χ. στο Παγκράτι, που η ανεπαρκής βάση δεδομένων τα δείχνει 100.000 και κάνουν όλοι το κορόιδο θα έδειχνε ξαφνικά 30.000.
Η Τράπεζα τότε θα ήταν υποχρεωμένη να αλλάξει όλες τις σχετικές αξίες στα βιβλία της, για όλα τα δάνεια και να γράψει 30.000 από 100.000 στο σύνολο των ακινήτων του δανειακού της χαρτοφυλακίου, συμπεριλαμβανομένων και των εξυπηρετούμενων. Αυτό θα υποχρέωνε την Τράπεζα στη λήψη επιπλέον προβλέψεων, δηλαδή νέα χρηματοδότηση.
Στα fund δίνονται λίγα και αυστηρώς επιλεγμένα στεγαστικά.
Με απλά λόγια, αν αύριο ερχόταν ένας Σαουδάραβας και αγόραζε από πλειστηριασμό 50.000 ακίνητα σε τιμή 10.000 έκαστο, αυτόματα οι βάσεις δεδομένων που επισήμως χρησιμοποιούν οι Τράπεζες, θα έγραφε νέους μέσους όρους, πολύ πιο χαμηλούς από τους υφιστάμενους.
Ξαφνικά αυτό το 10.000 θα έπρεπε να εφαρμοστεί στο σύνολο του χαρτοφυλακίου ή να αποδείξει μια Τράπεζα γιατί δεν το εφαρμόζει και διατηρεί το παλιό 100.000. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει και οι Τράπεζες διατηρούν εικονικές αποτιμήσεις των εμπράγματων εξασφαλίσεων.
Ταυτοχρόνως και με δεδομένη την απουσία πράξεων τα τελευταία χρόνια, απαιτείται σχετικά μικρός αριθμός νέων πράξεων των 10.000 για να αλλάξουν τα δεδομένα.
Μπορεί δηλαδή ένα 10% πλειστηριασμών να ΜΟΛΥΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΤΙΜΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟΥ. . .ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΟΥΝ ΔΟΘΕΙ ΕΜΠΡΑΓΜΑΤΕΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ.
Ελλείψει πλειστηριασμών, οι αποτιμήσεις δεν παραμένουν φυσικά στις 100.000, αλλά και δεν τεκμαίρεται από κάπου ότι πρέπει υποχρεωτικά να πάνε στο 10.000.
Οι Τράπεζες παραμένουν λοιπόν πολύ σκεπτικές και επιφυλακτικές στο ενδεχόμενο, ακόμη και αν υπάρξει αγοραστικό ενδιαφέρον, να τεκμηριώσουν δια των πλειστηριασμών νέες τιμές, απομειώνοντας δραματικά τις υφιστάμενες αποτιμήσεις τους στο σύνολο του χαρτοφυλακίου τους. Για στεγαστικά δάνεια, που σήμερα δεν έχουν προβλέψεις, θα χρειαστεί να πάρουν και οι χορηγήσεις επιχειρηματικών δανείων να αναθεωρηθούν μαζικά.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, η οποία ισχύει και σε άλλες χώρες, σε μικρότερο βέβαια βαθμό.
Η πρακτική αποφυγής μαζικών πλειστηριασμών, ώστε να μην επιμολυνθούν οι αποτιμήσεις των εξασφαλίσεων, είναι μια πρακτική που έχει ακολουθηθεί στο παρελθόν και σε άλλες χώρες, δίνοντας χρόνο στις Τράπεζες, μέσω εικονικών αποτιμήσεων έως ότου ανακάμψει η οικονομία.