Η δημοσιονομική λιτότητα μπορεί να μην είναι αρκετή για την αντιμετώπιση της κρίσης, αναφέρει νέα έκθεση – μελέτη το ΔΝΤ που προειδοποιεί πως πολλές ανεπτυγμένες οικονομίες ενδέχεται να χρειαστεί να προχωρήσουν σε χρηματοοικονομική καταστολή, μαζικές αναδιαρθρώσεις χρέους, υψηλό πληθωρισμό και σειρά ελέγχων στις κινήσεις κεφαλαίων.
Ειδικότερα, όπως επισημαίνουν στη μελέτη τους οι καθηγητές του Harvard και οικονομολόγοι του ΔΝΤ Carmen Reinhart και Kenneth Rogoff, το τεράστιο μέγεθος του σημερινού χρέους που έχουν συσσωρεύσει οι χώρες του δυτικού κόσμου καθιστά την συνταγή της λιτότητας ανεπαρκή για την επίλυση του προβλήματος, καθώς όπως υπογραμμίζουν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής εξακολουθούν να υποτιμούν το βάθος και τη διάρκεια της ύφεσης.
Κάνουν δε λόγο για «συλλογική αμνησία» του ανεπτυγμένου κόσμου που ξεχνά το κύμα των χρεοκοπιών από το Κράχ του 1930 γεγονός που, όπως υποστηρίζουν, οδήγησε στις σημερινές πολιτικές που σε ορισμένες περιπτώσεις ενέχουν τον κίνδυνο επιδείνωσης των συνεπειών της κρίσης.
«Είναι σαφές πως οι κυβερνήσεις θα πρέπει να είναι προσεκτικές στις προβλέψεις τους πως η ανάπτυξη μπορεί από μόνη της να τερματίσει οριστικά την κρίση», σημειώνουν οι αξιωματούχοι του Ταμείου, όπως μεταδίδει το CNBC. Οι ίδιοι παροτρύνουν τον ανεπτυγμένο κόσμο να υιοθετήσει πρακτικές που στο παρελθόν εφήρμοσαν οι αναδυόμενες οικονομίες.
Σε υψηλό 200 ετών τα επίπεδα χρέους
Τα ποσοστά χρέους των κεντρικών κυβερνήσεων ως ποσοστό επί του ΑΕΠ αναμένεται φέτος να αγγίξει το 95,3% στη ζώνη του ευρώ και το 109,2% στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ τον περασμένο Απρίλιο.
Η αναλογία για τις ανεπτυγμένες οικονομίες αναμένεται να διαμορφωθεί στο 109,5% ενώ για τις αναδυόμενες το αντίστοιχο ποσοστό εκτιμάται ότι θα αγγίξει μόλις το 33,6%.
Όπως επαναλαμβάνουν οι συντάκτες της έκθεσης, οι αναδυόμενες αγορές επί της ουσίας έκαναν απομόχλευση τη δεκαετία που προηγήθηκε της οικονομικής κρίσης, ενώ οι ανεπτυγμένες οικονομίες άγγιξαν υψηλά που είχαν να σημειωθούν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως εκτιμούν οι συντάκτες, το τρέχον επίπεδο του δημόσιου χρέους της κεντρικής κυβέρνησης στις ανεπτυγμένες οικονομίες καταγράφει υψηλό 200ετίας.
Οι δύο οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν πέντε διαφορετικές εκδοχές αναφορικά με την αντιμετώπιση αυτού του χρέους και επισημαίνουν μια πρωτότυπη περίοδο ανάκαμψης, στην οποία είχαν αναφερθεί σε προηγούμενη έρευνά τους.
Η οικονομική ανάπτυξη, προεξοφλείται και από τους δύο οικονομολόγους, ως ιδιαίτερα σπάνιο φαινόμενο, ενώ η πολιτική λιτότητας (όπως απαντάται στην Ευρώπη από το 2008 που ξέσπασε η κρίση), χαρακτηρίζεται ως αναποτελεσματική.
Αντιθέτως, το μέγεθος του προβλήματος υποδηλώνει ότι θα χρειαστούν αναδιαρθρώσεις χρέους ειδικά στην περιφέρεια της Ευρώπης, συμπληρώνουν. Η λύση που προτείνουν, με βάση μια σειρά ιστορικών γεγονότων, περιλαμβάνει συνδυασμό ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων, χρηματοπιστωτικών μέτρων όπως ο φόρος επί των καταθέσεων, ο πληθωρισμός και η διαγραφή χρέους.
Όπως σημειώνουν «Υπό τη σκιά των ιστορικά υψηλών επιπέδων δημόσιο και ιδιωτικού χρέους είναι δύσκολο να οραματιστεί κανείς μια λύση για την τρέχουσα 5ετή κρίση που να μην περιλαμβάνει έναν μεγαλύτερο ρόλο για την ρητή αναδιάρθρωση».