Ουδεμία έκπληξη από το γεγονός ότι καρτέλ τραπεζών με προεξέχουσα την Barclay’s χειραγωγεί τα βασικά επιτόκια το Euribor, ή το Libor, σύμφωνα με έρευνες των διωκτικών αρχών. Το πόσο ζημιώθηκε από αυτή την πρακτική η χώρα μας είναι αυτονόητο, αφού τα επιτόκια της τρόικας είναι κυμαινόμενα κι ενώ το Μάιο του 2010 όταν η Ελλάδα υπέγραψε το μνημόνιο, το Euribor κυμαινόταν στο 0,6%, ένα χρόνο μετά είχε αυξηθεί κατά 100 μονάδες βάσης.
Με τον τρόπο αυτό αυξήθηκε και κατά 1% το επιτόκιο που η Ελλάδα πλήρωνε στη Γερμανία για τα δάνειά της. Το πρόβλημα όμως δεν σταματά εδώ, γιατί με βάση το euribor καθορίζεται και το κόστος χρήματος στην ευρωζώνη τόσο για τις τράπεζες όσο και για τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες.
Σε μία περίοδο που η Ευρώπη έχει απόλυτη ανάγκη από ρευστότητα με χαμηλό κόστος, μία εσκεμμένη αύξηση της τιμής του euribor ή του libor συνεπάγεται αύξηση του κόστους χρήματος σε όλη την ευρωζώνη. Η δύναμη του ελέγχου του χρήματος δεν είναι απλά μεγάλη αλλά πυρηνική… Ιδιαίτερα για τη χώρα που έχει προβεί σε εσωτερική στάση πληρωμών κατά 9,5 δισ. ευρώ (6,5 δισ. οι οφειλές προς γιατρούς, φαρμακοποιούς, νοσοκομεία, εργολάβους κλπ και άλλα 3 δισ. ευρώ ο ΦΠΑ των εξαγωγικών επιχειρήσεων).
Η έλλειψη ρευστότητας στην ελληνική αγορά είναι πλέον δραματική και συμπιέζει στα όρια εξαθλίωσης δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ έχει χαθεί η εμπορική πίστη. Το περίεργο είναι πως όλες αυτές οι τράπεζες που συνεννοήθηκαν σε αυτό το ιδιότυπο καρτέλ που καταδίκασε σε οικονομική ασφυξία την ευρωζώνη, είναι οι ίδιες που ευεργετήθηκαν με εκατοντάδες δισ. ευρώ από τα ευρωπαϊκά κράτη για τη σωτηρία τους όταν «έσπασε η φούσκα» του ιδιωτικού εικονικού χρήματος (των λεγόμενων CDO) στις δύο πλευρές του Ατλαντικού…
Και δεν είναι περίεργο πως η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη με μπροστάρη τη Γερμανία δεν άφησε ορισμένες από αυτές να πτωχεύσουν, ώστε να κλείσει ο ενάρετος κύκλος του καπιταλισμού, αφού υπήρχε το προηγούμενο της Lehman Brothers που ταρακούνησε την υφήλιο. Όσο για τη χώρα μας, το να εξακολουθεί να δέχεται υποδείξεις από εκπροσώπους τραπεζών – ζόμπι που είναι πτωχευμένες και νεκροζώντανες συνιστά ακόμη μία ήττα της πολιτικής έναντι των αγορών…
Το ελάχιστο που οφείλει να διεκδικήσει η ελληνική κυβέρνηση είναι να ισχύσει για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών ό,τι και για τις Ιταλικές και τις Ισπανικές. Και βέβαια επειδή θα σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι θα πρέπει πρώτα να ξεκινήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι άλλες διαρθρωτικές αλλαγές όπως μας αξιώνουν σε όλους τους τόνους οι Γερμανοί αξιωματούχοι, να θυμίσουμε απλά πως αν το Μάιο του 2010 είχαμε προχωρήσει σε πιστωτικό γεγονός με βάση το ελληνικό δίκαιο, τότε Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες θα έχαναν περί τα 125 δισ. ευρώ!
Αυτές σώσαμε τότε και όχι βέβαια την ελληνική οικονομία η οποία καταδικάστηκε σε ένα καθοδικό σπιράλ θανατηφόρας ύφεσης που έχει ως αποτέλεσμα να βαδίζουμε προς τους 1.300.000 ανέργους…
[Του Γιάννη Κολλάτου, από tovima.gr]