Η αποτυχία του πρώτου Μνημονίου που δεσμεύθηκε να εφαρμόσει η χώρα τον Μάιο του 2010 οφείλεται εν μέρει στο δημοσιονομικό μίγμα που επιλέχθηκε για να επιτευχθούν οι στόχοι για το έλλειμμα.
Η αδυναμία ή/και απροθυμία της κυβέρνησης Παπανδρέου, όπως άλλωστε και των προκατόχων της, να συρρικνώσει το κράτος και κατ’ επέκταση να μειώσει τις κρατικές δαπάνες οδήγησε στην εύκολη πολιτικά απόφαση της αύξησης των φόρων για να μειωθεί το έλλειμμα.
Όμως, η αποτελεσματικότητα της αύξησης των φόρων στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος σε μια χειμαζόμενη οικονομία, όπως η ελληνική, είναι μικρότερη σε σύγκριση με μια ισόποση μείωση των δαπανών κι αυτό αποδείχθηκε ακόμη μια φορά.
Κοινώς, η αύξηση των φόρων κατά 100 ευρώ οδηγεί σε μικρότερη συμπίεση του ελλείμματος σε σχέση με μια ισόποση μείωση των δαπανών του προϋπολογισμού.
Το κακό είναι διπλό αν η μείωση των δαπανών του κράτους προέρχεται σε σημαντικό βαθμό από την συρρίκνωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων που βάζει χειρόφρενο στην υγιή ανάπτυξη της οικονομίας, διαιωνίζοντας τον φαύλο κύκλο.
Το αποτέλεσμα είναι ακόμη χειρότερο από την στιγμή που η Ελλάδα εφαρμόζει οικονομικό πρόγραμμα προσαρμογής το οποίο προβλέπει την λήψη επιπρόσθετων περιοριστικών μέτρων για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων σε περίπτωση απόκλισης (conditionality).
Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι η άσχημη εμπειρία της περιόδου 2010-2011 θα είχε γίνει μάθημα στα πολιτικά κόμματα και κυρίως την ΝΔ που σωστά επέκρινε το μίγμα της δημοσιονομικής πολιτικής εκείνη την περίοδο.
Όμως, όλα δείχνουν με βάση τις διαρροές στον Τύπο ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Η κυβέρνηση των 3 κομμάτων προτιμά την θεωρητικά πολιτικά ευκολότερη λύση της αύξησης των φορολογικών εσόδων κατά 3 δισ. ευρώ περίπου από την προβλεπόμενη στο Μνημόνιο ΙΙ μείωση των κρατικών δαπανών για την μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο προβλεπόμενο ύψος.
Υπενθυμίζεται ότι το Μνημόνιο ΙΙ προέβλεπε τον προσδιορισμό μέτρων για την περικοπή των δαπανών ύψους 11,5 δισ. ευρώ μέχρι τον περασμένο Ιούλιο.
Σ’ αυτά επρόκειτο να προστεθούν 2 δις. ευρώ από φόρους για να αντισταθμισθούν οι απώλειες στα κρατικά έσοδα από τις ανωτέρω περικοπές και να μειωθεί το έλλειμμα κατά 11,5 δισ. ευρώ περίπου μέχρι και το 2014.
Είναι προφανές ότι η αδυναμία των τριών κυβερνητικών εταίρων να συμφωνήσουν σε ουσιαστικές περικοπές δαπανών που θα γίνονταν αποδεκτές από την τρόικα οδηγεί σε αύξηση των φόρων.
Όμως, η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι η αύξηση των φορολογικών βαρών σε μια βαριά πληγωμένη οικονομία δεν είναι αποτελεσματική στη μείωση του ελλείμματος και ουσιαστικά στρώνει το έδαφος για περισσότερα μέτρα στο μέλλον.
Δεν υπεισερχόμαστε σε άλλα θέματα, π.χ. κοινωνικής δικαιοσύνης, δημογραφικό κ.τ.λ. που φέρνει στο επίκεντρο η κατάργηση των αφορολόγητων για τέκνα και η ελάφρυνση των εισοδημάτων άνω των 40.000 ευρώ.
Όμως, είναι προφανές ότι η αύξηση των φορολογικών βαρών δημιουργεί αντικίνητρα προς εργασία και αύξηση της παραγωγικότητας ενώ ταυτόχρονα είναι πιθανό να δώσει ώθηση στη φοροδιαφυγή και στη φοροκλοπή του ΦΠΑ.
Ακόμη χειρότερο, οι αμφιβολίες για την επίτευξη των στόχων για το κρατικό έλλειμμα το 2013 και το 2014 που τροφοδοτεί η προσπάθεια μείωσης του ελλείμματος μέσω της αύξησης των φορολογικών βαρών αντί της μείωσης των δαπανών θα συμβάλλουν στη διαιώνιση της συζήτησης για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Είναι ίσως ειρωνικό ότι οι ίδιοι πολιτικοί που επέκριναν με επιχειρήματα στο παρελθόν το λανθασμένο μίγμα δημοσιονομικής πολιτικής καλούνται σήμερα να εφαρμόσουν ένα ανάλογο μίγμα.
….Με λαϊκα δικαστήρια όμως γίνεται και παραγίνεται .
Σε χρόνο “Ντε τέ ” !
μα χωρις να δινει κανεις λογαριασμο σε κανενα δεν γινεται. αν κλειδωσεις μερικους απο αυτους μεσα και πεταξεις το κλειδι κατι μπορει να γινει