Εγγυητής: Πότε και πως μπορεί να γλιτώσει απ τη διαταγή πληρωμής

γράφει ο Θανάσης Αλαμπάσης

Αντιμετώπισα πρόσφατα την περίπτωση ζευγαριού που είχε συμβληθεί σε σύμβαση δανείου με κάποια από τις παραπαίουσες ιδιωτικές -για λίγο ακόμα- τράπεζες. Πρωτοφειλετης ήταν ο σύζυγος και εγγυητής η σύζυγος.

Η ιδιαιτερότητα εδώ της περίπτωσης, ήταν ότι η σύζυγος εγγυήθηκε με ακίνητο ιδιοκτησίας της τοοποίο ήταν μικρότερης αξίας από το ύψος του δανείου, λόγος για τον οποίο νόμισε εσφαλμένα ότι αναλαμβάνει τηνυποχρέωση να χορηγήσει εμπράγματη ασφάλεια υπέρ της τράπεζας (με το  ακίνητο που δέχτηκε να προσημειώσει) και ΟΧΙ ότι εγγυάται ατομικά ωςαυτοφειλέτης (για το σύνολο δηλ του δανείου). Σε αυτή την περίπτωση, εφόσονβεβαίως τα πράγματα έχουν έτσι και αποδειχτείόντος η πλάνη αυτή μεταξύ δηλώσεως και βουλήσεως, ΔΕΝ συντρέχει σύμφωνα με την ΑΠ 1096/2006 νόμιμος λόγος εκδόσεωςδιαταγής πληρωμής εις  βάρος του εγγυητή γιαΚΑΝΕΝΑ ποσό. Η απόφαση που στη δίκηαυτή  εκδόθηκε από το Εφετείο, ΔΕΝ ακύρωσε ΜΕΡΙΚΩΣ τη διαταγήπληρωμής, περιορίζουσα το ποσόν αυτής, μέχρι την αξία του ακινήτου που ο εγγυητήςχορήγησε ως εμπράγματη ασφάλεια, αλλά ακύρωσε ΟΛΙΚΩΣ  την διαταγήπληρωμής!

Ειδικότερα:

Κατάτο άρθρο 847 Α.Κ., «με τη σύμβαση της εγγύησης ο εγγυητής αναλαμβάνει απέναντιστο δανειστή την ευθύνη, ότι θα καταβληθεί η οφειλή».  Σε μια τυπική σύμβαση δανείου με την τράπεζα οεγγυητής δηλώνει  ότι εγγυάταιανεπιφυλάκτως προς την τράπεζα ότι θα εξοφλήσει το ποσό του δανείου και υπόσχεταιότι, ευθύνεται αλληλεγγύως και εις ολόκληρον με τον πρωτοφειλετη και ότι προςεξασφάλιση της απαιτήσεως της τράπεζας θα συναινέσει στην εγγραφή προσημειώσεωςυποθήκης επί ακινήτων του. Ταυτόχρονα, κατά την πάγια τακτική των επί σειρά ετώνπροκλητικά παρανομούντων τραπεζών, βάζουν τους εγγυητές και υπογράφουν παραίτησηαπό τα  ευεργετήματα  διαιρέσεως και διζήσεως και όλων των δικαιωμάτωνπου απορρέουν από τις διατάξεις των αρθρ. 853, 862, 863, 864, 866, 867 και 868του Α.Κ , όρoς που με πλείστες αποφάσεις έχει κριθεί από τη Δικαιοσύνη  άκυρος ως καταχρηστικός.

Στηνεγγύηση εφαρμόζονται οι κοινές για σύμβαση διατάξεις, όπως εκείνες που αφορούν τα ελαττώματα της δηλώσεως βουλήσεως.Κατά συνέπεια, η εγγύηση μπορεί να ακυρωθείλόγω ουσιώδους πλάνης (άρθρα 140, 142 Α.Κ). Αυτό μπορεί να συμβεί στην περίπτωση κατά την οποία ο εγγυητής υπογράφει έναέγγραφο νομίζοντας εσφαλμένα ότι έχει ορισμένο περιεχόμενο με ορισμένες συνέπειες,ενώ αυτό περιλαμβάνει περιεχόμενο διαφορετικό. Χωρεί λοιπόν ακύρωση της εγγύησης λόγω ουσιώδους πλάνης, όπως όταν οεγγυητής υπογράφει μια σύμβαση εγγυήσεως νομίζοντας εσφαλμένα ότι έχει ορισμένοπεριεχόμενο, ενώ στην πραγματικότητα αυτό είναι διαφορετικό. Αυτό μπορεί να συμβεί (και) όταν ο εγγυητής  νόμιζε εσφαλμένα ότι με τη σύμβαση πουυπέγραφε αναλάμβανε την υποχρέωση να παράσχει εμπράγματη ασφάλεια υπέρ τηςΤράπεζας και ΟΧΙ ότι εγγυόταν προσωπικά για την εξόφληση του συνόλου του χρέουςτου πρωτοφειλέτη.

Ηεκ μέρους του εγγυητή παραχώρηση υποθήκης σε ακίνητο ΔΕΝ σημαίνει ότι αυτός γίνεται και οφειλέτης της τράπεζας, εκτός άναυτός ενέχεται και προσωπικά. Το ίδιοισχύει και για την προσημείωση υποθήκης. Η ακύρωση απαγγέλλεται με δικαστικήαπόφαση κατόπιν άσκησης αγωγής, ανακοπής ή ένστασης, από τον πλανηθέντα εγγυητήή τον κληρονόμο του (μιας και τα χρέη κληρονομούνται άμα δεν ενεργήσεις τα δέοντα).

Η ανακοπή του εγγυητή κατά της  διαταγήςπληρωμής, ασκείται στην περίπτωση αυτή  με  αίτημα ενστάσεως περί ακύρωσης της εγγύησης ως προϊόντος πλάνης. Αποτελέσματα της ακύρωσης είναι να κριθείως  μή νόμιμη η έκδοση διαταγής πληρωμήςεις βάρος του εγγυητή.

Δες εδώ την Α Π Ο Φ Α Σ Α Ρ Α 1096/2006 του ΑΠ και υποκλίσου μπροστά στη σοφία αυτονώνπου γνωρίζουν νομικά.