Η έξοδος στρατιωτικών δυνάμεων όχι για παρέλαση αλλά για την περιφρούρηση της παρέλασης, είναι εξέλιξη σοβαρή και άκρως ανησυχητική. Τα όσα υποστηρίζουν, όχι επισήμως αλλά “κρυμμένοι” πίσω από μια δήλωση ενός αξιωματικού (!) δεν πείθουν πλέον κανένα αυτές τις “πονηρές” ημέρες.
Και φυσικά το θέμα δεν είναι αν οι…γεμιστήρες των όπλων ήταν άδειες ή γεμάτες (!), αλλά ότι μία κυβέρνηση που έχει κληθεί να διαχειριστεί μία από τις σοβαρότερες κρίσεις που έχει περάσει αυτή η χώρα, δείχνει ότι δεν έχει αποθέματα ψυχραιμίας. Και με δεδομένο ότι η κατάσταση μπορεί να γίνει ακόμη δυσκολότερη, κάνει αυτή τη διαπίστωση ακόμη πιο ανησυχητική.
Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι η κυβέρνηση και ειδικά η ΝΔ ασκεί πολιτική στα σώματα ασφαλείας και στις ΕΔ όχι με βάση αυτά που πιστεύει, αλλά με βάση τα ανοδικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής, τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις. Η προσπάθειά της να διατηρήσει ακραία συντηρητικούς ψηφοφόρους της στο δικό της κομματικό “μαντρί” την οδηγεί στη λογική να έχει υιοθετήσει την πολιτική της “σκληρής πυγμής”, για να πάρει… πιστοποιητικό “συντηρητικών φρονημάτων”. Κι αυτό είναι επικίνδυνο παιχνίδι.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η κυβέρνηση δεν έκρυψε την εμπλοκή του στρατού στα μέτρα ασφαλείας της Θεσσαλονίκης αλλά μάλλον τα “διαφήμισε” θεωρώντας προφανώς ότι αυτή η “επίδειξη δύναμης” είναι “αναγκαία”.
Αυτά σ΄ ότι αφορά στην πολιτική ηγεσία. Γιατί υπάρχει και η στρατιωτική. Η οποία μπορεί να υποστηρίζει ότι η παρουσία των στρατιωτικών δυνάμεων στους δρόμους της Θεσσαλονίκης είχε χαρακτήρα…επετειακό, όμως ούτε αυτή πείθει. Η συζήτηση για το πως μπορεί να “αξιοποιηθεί” ο μηχανισμός των ΕΔ σε μέτρα ασφάλειας και ισως και καταστολής δεν είναι σημερινή. Τα τρία χρόνια της κρίσης έρχεται και επανέρχεται είτε από το εξωτερικό είτε με ερεθίσματα από το εσωτερικό. Μέχρι τώρα η θέση των ηγεσιών των ΕΔ ήταν σταθερή και αταλάντευτη. Και φυσικά απόλυτα αρνητική. Τα όσα είδαμε και ζήσαμε στη Θεσσαλονίκη έδειξαν ότι υπάρχει πλέον μία αλλαγή που ελπίζουμε ότι δεν θα συνεχιστεί.
Το βέβαιο είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στρατιωτικών έχει κυριολεκτικά βγει από τα ρούχα του απ΄ όσα έγιναν στη Θεσσαλονίκη αλλά και από το κλίμα που φαίνεται να διαμορφώνεται και το οποίο προσπαθεί να εμφανίσει περίπου ως “φυσιολογική” την χρησιμοποίηση των ΕΔ σε άλλου είδους αποστολές.
Οι Αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων έχουν τις ευθύνες τους και όπως όλοι μας θα κριθούν.
Στρατός στους δρόμους; Ούτε η δικτατορία δεν το έκανε
Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από απόστρατο αξιωματικό. Οι απόψεις του για όσα έγιναν χθες στη παρέλαση είναι ενδιαφέρουσες και επικεντρώνονται βέβαια στην απόφαση να χρησιμοποιηθούν επί της ουσίας στρατιωτικές δυνάμεις σε ρόλο αστυνομικό. Κάτι που όπως επισημαίνει δεν είχε κάνει ούτε η δικτατορία.
Διαβάστε την άποψή του:
Ένα σφίξιμο στο στομάχι και μια πικρή γεύση είναι αυτό που ένοιωσα με ευθύνη των ταγών της πολιτείας.
Εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και εβδομήντα δύο από το βροντερό ΟΧΙ οι κρατούντες αποφάσισαν η παρέλαση να είναι κατώτερη της ιστορικής αξίας των γεγονότων και βέβαια να είναι μία παρέλαση μόνο για τους κατ΄ όνομα κρατούντες και χωρίς την συμμετοχή του λαού.
Η απόφαση που πήραν, από τον φόβο της όποιας αντίδρασης του λαού, να απομονώσουν τον λαό από την συμμετοχή στις εορταστικές εκδηλώσεις δηλώνει ότι υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ της κυβερνώσας τρικομματικής αρχής και της λαϊκής βούλησης.
Η χρησιμοποίηση του στρατού σε αστυνομικά καθήκοντα, αδιάψευστος μάρτυρας οι εικόνες που όλοι είδαμε, κάνει το ατόπημα μεγαλύτερο και η ανειλικρινής ανακοίνωση / διάψευση του ΓΕΣ το μεγιστοποιεί και θέτει από μόνη της ηθικό θέμα, ακόμα ίσως και θέμα παραμονής του κ. Α/ΓΕΕΘΑ στην ηγεσία ή και γιατί όχι και αυτού του Υπουργού Εθνικής Άμυνας στην θέση του (ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω ότι ούτε το δικτατορικό καθεστώς δεν είχε προβεί σε τέτοια ενέργεια και την μοναδική φορά που διατυπώθηκαν σκέψεις για χρήση του στρατού δηλαδή των Ναυτικών Δοκίμων σε αστυνομικά καθήκοντα την ημέρα επανόδου στην χώρα του αειμνήστου Κ. Καραμανλή η τότε ηγεσία πολύ ορθά τις απέρριψε).
Οι σημερινοί κρατούντες θα πρέπει να μάθουν ότι ο χειρότερος σύμβουλος είναι ο φόβος και ότι η άσκηση χρηστής διοίκησης προϋποθέτει ειλικρίνεια του διοικούντος.
Οδυσσέας