Ευθύνη προς τις τράπεζες που κάποτε μοίραζαν αφειδώς τα δάνεια, χωρίς να εξετάζουν τις οικονομικές δυνατότητες του δανειολήπτη, καταλογίζει ο νομικός κόσμος της χώρας.
Τα προηγούμενα χρόνια οι τράπεζες παρακαλούσαν τους καταναλωτές να προτιμήσουν κάποιο προϊόν τους, είτε αυτό ήταν μια πιστωτική κάρτα, είτε ένα δάνειο. Με «αμπαλάζ» ευφάνταστους τίτλους, π.χ. διακοποδάνειο, προσπαθούσαν να δελεάσουν τον κόσμο.
Όταν πλέον η περίοδος της επίπλαστης οικονομικής ευφορίας πέρασε ανεπιστρεπτί, οι δανειολήπτες που «τσίμπησαν» και άπλωσαν το χέρι στο εύκολο χρήμα που τους προσφέρθηκε, τώρα αδυνατούν να το επιστρέψουν. Οι τράπεζες δε, με αμείλικτο τρόπο τα διεκδικούν.
«Θυμόμαστε όλοι τις συνεχείς τηλεφωνικές οχλήσεις των τραπεζών, πριν από λίγα χρόνια, που μοίραζαν πιστωτικές κάρτες, αλλά και κάθε είδους δάνεια, π.χ. εορτοδάνεια, διοκοποδάνεια, κ.λ.π. Τώρα θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να δείξουν τη δέουσα ευαισθησία προς τους ανθρώπους που στήριξαν το δανειακό σύστημα και να αποδεχθούν την αποπληρωμή των δανείων με πιο ευνοϊκούς όρους τονίζει στο newsbomb.gr ο δικηγόρος και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας κ. Θανάσης Παυλόπουλος.
Ωστόσο, προτείνει και μία λύση, την προσφυγή στη δικαιοσύνη, η οποία με τις έως τώρα αποφάσεις της επιδεικνύει, ως όφειλε, το κοινωνικό της πρόσωπο, εκδίδοντας αποφάσεις υπέρ των δανειοληπτών, αναγνωρίζοντας τα ληστρικά τοκοχρεολύσια που τους έχουν επιβληθεί.
«Υπάρχει πλέον τρόπος, δια της δικαστικής οδού, να μειωθούν οι οφειλές και να αποπληρωθούν τα ποσά σε περισσότερες δόσεις» τονίζει ο κ. Παυλόπουλος.
Οι παράνομες μέθοδοι που χρησιμοποίησαν οι τράπεζες προκύπτουν και από Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο άρθρο 8 της 2008/48/ΕΚ Οδηγίας αναφέρεται χαρακτηριστικά πως οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να εκτιμούν την πιστοληπτική ικανότητα του καταναλωτή, πριν συνάψουν κάποιο δάνειο μαζί του.
«Τα κράτη μέλη διασφαλίζουν ότι, πριν από τη σύναψη της σύμβασης πίστωσης, ο πιστωτικός φορέας εκτιμά την πιστοληπτική ικανότητα του καταναλωτή, βάσει επαρκών στοιχείων που λαμβάνονται κατά περίπτωση από τον καταναλωτή και, εν ανάγκη, κατόπιν έρευνας στην κατάλληλη βάση δεδομένων».
Πρακτική που δεν εφάρμοσαν ποτέ οι ελληνικές τράπεζες, πουλώντας χρήμα σε ανθρώπους που ήταν ολοφάνερο πως δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, γέμιζαν ωστόσο τα ταμεία τους με ληστρικά τοκοχρεολύσια.