Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην πορτογαλική Publico με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου του, ο οικονομικός σύμβουλος του Μπαρόζο Φιλίπ Λεγκρέν εμφανίζεται δριμύτατα επικριτικός στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που, όπως δηλώνει, ελέγχονται απόλυτα από το γαλλογερμανικό τραπεζικό λόμπι.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους αυτό συμβαίνει, εκτιμά, είναι διότι πολλοί υψηλόβαθμοι πολιτικοί ή εργάζονταν πριν για τις τράπεζες ή ευελπιστούν να δουλέψουν γι’ αυτές μετά το τέλος της πολιτικής τους σταδιοδρομίας, κάτι το οποίο για τον Λεγκρέν θα έπρεπε να συνιστά «ασυμβίβαστο».
Όταν προέκυψε το πρόβλημα με το χρέος της Ελλάδας αυτό που ήταν συνετό να γίνει, δηλώνει ο Λεγκρέν, ήταν η αναδιάρθρωση. Καθώς όμως το ευρωπαϊκό σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας περιλάμβανε τη ρήτρα του «no bailout» (την απαγόρευση, δηλαδή, μεταφοράς οικονομικών εκκρεμοτήτων μιας χώρας σε άλλη εντός της Ευρωζώνης) το πρόβλημα της Ελλάδας, εκτιμά ο Λεγκρέν, θα έπρεπε να λυθεί κατευθείαν στο ΔΝΤ, το οποίο θα κήρυττε τη χώρα σε κατάσταση αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους (default) και θα προχωρούσε σε αναδιάρθρωση και δανεισμό.
Η εξ ολοκλήρου καταφυγή στο ΔΝΤ δεν έγινε, κατά τον Λεγκρέν, για δύο λόγους: ο πρώτος, διότι η E E. ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί την κρίση μόνη της (κάτι το οποίο, βέβαια, δεν κατάφερε έτσι κι αλλιώς). Ο δεύτερος, και πιο ρεαλιστικός, σχετίζεται, πάντα κατά τον Λεγκρέν, με την εξάρτηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων από την εξουσία των γαλλογερμανικών τραπεζικών ομίλων.
Είναι σημαντικό να θυμηθεί κανείς, τονίζει, ότι εκείνη την περίοδο επικεφαλής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ήταν ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ο Ντομινίκ Στρος-Καν, ενώ ο Νικολά Σαρκοζί ήταν πρόεδρος της Γαλλίας – τρεις Γάλλοι που προσπαθούσαν πάση θυσία να περιορίσουν τις απώλειες ίων γαλλικών τραπεζικών ομίλων, οι οποίες ήταν εκτεθειμένες σοβαρά στο ελληνικό χρέος.
Ακόμα και η Ανγκελα Μέρκελ, που αρχικά έδειχνε πρόθυμη να παρακάμψει το «no bailouts, στο τέλος υπέκυψε κι εκείνη όχι… στο καλό της Ε.Ε., αλλά στις πιέσεις του γερμανικού τραπεζικού λόμπι, που ήταν επίσης εκτεθειμένο στο ελληνικό χρέος.
Από τη στιγμή που αποφασίστηκε ο δανεισμός στην Ελλάδα, τα «τοξικά» ομόλογα των τραπεζών έγιναν αυτόματα ο «βραχνάς» των κυβερνήσεων. Η Ευρώπη, αντί να περιορίσει τις τράπεζες, περιόρισε τις χώρες και τους πολίτες. Όσο για την Πορτογαλία, παρά τις χαρμόσυνες εξαγγελίες του Πάσος Κοέλιο, το «επεκτατικό, αποικιοκρατικό» πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας που ακολούθησε έχει αποτύχει κατά τον Λεγκρέν. Στην πραγματικότητα, η Πορτογαλία είναι περισσότερο χρεωμένη σήμερα από πριν.