γράφει ο begar
Τελευταία, σε όλα τα δελτία ειδήσεων, τις τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά και σε δημοσιεύματα χρησιμοποιείται ευρύτατα ένας νέος όρος: Στρατηγικός κακοπληρωτής.
Ο όρος, σύμφωνα με αυτούς που τον χρησιμοποιούν, αναφέρεται σε αυτούς, που ενώ έχουν χρήματα, δεν πληρώνουν τις δόσεις των δανείων τους, με σκοπό να ωφεληθούν από μια ενδεχόμενη γενική σεισάχθεια.
Είναι όμως έτσι;
Ας υποθέσουμε ότι ένα ποσοστό οφειλετών, διαθέτει πράγματι μεγάλες καταθέσεις και δεν πληρώνει τις οφειλές του. Πόσο να είναι αυτό το ποσοστό στη σημερινή Ελλάδα;
Υπάρχει όμως και ένα ποσοστό ανθρώπων, πολύ μεγάλο, που δεν πληρώνει επειδή δεν θέλει/μπορεί να ρίξει το επίπεδο ποιότητας της ζωής του. Προτιμούν να συνεχίσουν να ζουν σαν άνθρωποι, παρά να εξαθλιωθούν, ώστε να αποπληρώνουν δάνεια. Είναι όλοι αυτοί στρατηγικοί κακοπληρωτές;
Για να δούμε ένα κλασικό παράδειγμα, που αφορά μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού:
Ζευγάρι συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων, ιδιοκτήτες διαμερίσματος, αποκτηθέν με στεγαστικό δάνειο, λάμβαναν προ κρίσεως σύνολο συντάξεων 1500+1500=3000 ευρώ μηνιαίως + 6000 το χρόνο από δώρα Πάσχα-Χριστουγέννων. Ταυτόχρονα, μη έχοντας άλλη πηγή εισοδήματος, κάθε χρόνο, με την υποβολή δήλωσης, δεν πλήρωνε φόρο και μάλιστα λάμβανε επιστροφή φόρου. Εννοείται ότι το κόστος ζωής ήταν χαμηλότερο, συγκριτικά με σήμερα. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι πλήρωναν και ένα στεγαστικό δάνειο ύψους 750 ευρώ μηνιαίως, δηλ κάτι λιγότερο από το 25% του εισοδήματός τους.
Σήμερα, μετά τις περικοπές λαμβάνουν αθροιστικά 2000 ευρώ μηνιαίως, δεν λαμβάνουν δώρα Χριστουγέννων-Πάσχα, καλούνται στο τέλος της χρονιάς να πληρώσουν φόρο εισοδήματος 1000 ευρώ και 750 ευρώ ΕΝΦΙΑ. Ταυτόχρονα το κόστος ζωής έχει εκτοξευθεί (μόνο τη ΔΕΗ να εξετάσουμε θα δούμε ότι οι μηνιαίοι λογαριασμοί έχουν τριπλασιαστεί). Επίσης, είναι πάρα πολύ πιθανό, να συντηρούν και κάποιο παιδί τους, που έχει μείνει άνεργο, λόγω της οικονομικής κρίσης, κάτι που δεν έκαναν τα προηγούμενα χρόνια. Παράλληλα, πρέπει να πληρώνουν μεγάλα ποσά για ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, αφού πλέον το κράτος καλύπτει από ελάχιστα έως καθόλου τις ανάγκες τους.
Και ενώ τα εισοδήματά τους έχουν μειωθεί σημαντικά, με ταυτόχρονη αύξηση του κόστους ζωής, η δόση του δανείου προς την τράπεζα παραμένει σταθερή.
Αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους, που το κράτος καταλήστεψε μέσα σε μια πενταετία, τώρα τους αποκαλεί «στρατηγικούς κακοπληρωτές» και έχει την απαίτηση να κόψει και το φαγητό του, ώστε να συνεχίσει να αποπληρώνει στην ώρα του τις δόσεις του δανείου του.
*Έθεσα ως παράδειγμα το ζευγάρι των συνταξιούχων του δημοσίου, επειδή τέτοιους ανθρώπους γνωρίζω, κυρίως, αλλά και επειδή αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Είμαι βέβαιος ότι ο καθένας από εμάς, μπορεί να βρει πλήθος παραδειγμάτων, που να περιγράφουν με παρόμοιο τρόπο το πρόβλημα.
** Κάποιοι ανόητοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι δεν πήραν ποτέ δάνεια και θα αισθανθούν ηλίθιοι να επιβαρυνθούν φορολογικά, ώστε να πληρώσουν μια σεισάχθεια των δανειοληπτών. Σε αυτούς απαντώ ότι, προσωπικά, αισθάνομαι ήδη υπερβολικά ηλίθιος, που επιβαρύνομαι ήδη εδώ και 5 χρόνια φορολογικά για να διασωθούν οι τράπεζες και τα χρήματα των καταθετών, αφού εγώ ποτέ δεν είχα, ούτε και έχω καταθέσεις.
Είπατε τίποτα;