Δυο λόγια αντί εισαγωγής:
Η λέξη πολιτική στην Ελλάδα έχει να επιδείξει ένα έργο δεκαετιών, ενώ μάλιστα αν θέλουμε να ψάξουμε το μίτο της Αριάδνης θα δούμε πως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι με τα πολιτικά του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα έχουν να παρουσιάζουν τη πολιτική ως μια επιστήμη η οποία στόχο είχε να βοηθήσει τη κοινωνία στο σύνολό της. Ο ίδιος ο Σωκράτης, στη Πολιτεία που οραματίζεται, κάνει λόγο για μια πολιτική σκηνή με άρχοντες/πολιτικούς οι οποίοι θα θεωρούν τη διακυβέρνηση αγγαρεία και όχι πορεία προς απολαβές και οφέλη. Φυσικά, όπως όλες οι αξίες και οι ιδέες που γέννησε ο κλασικός ελληνισμός, έτσι και εδώ, η πολιτική ουδεμία σχέση έχει με τη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα. Πόσο πιο κατανοητό να γίνει αυτό έχοντας όλοι υπόψη μας πως Έλληνες αξιωματούχοι στον Εμφύλιο (δεν έχει σημασία το στρατόπεδο, το ίδιο θα έκαναν και οι δυο πλευρές αν τους δινόταν η ευκαιρία) άναψαν το πράσινο φως για να ρίξουν σε άλλους Έλληνες, ξένοι αξιωματικοί βόμβες ναπάλμ. Οι ναπάλμ δε χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στο Βιετνάμ, μα στην Ευρώπη, στην Ελλάδα.
Σιγά σιγά η λέξη πολιτική έδωσε τη σκυτάλη στη λέξη ιδεολογία και τότε τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν. Τα πρώτα κόμματα της Ελλάδας ήταν το αγγλικό, το γαλλικό κτλ. Θέλετε περισσότερες αποδείξεις για το ποια συμφέροντα εξυπηρετούσαν; Οι φοβερές δολοπλοκίες των ξένων επιτρόπων του στέμματος κατά τη δίκη του Κολοκοτρώνη ήταν παροιμιώδεις. Αρκετά με την ιστορική αναδρομή, ας γυρίσουμε στο σήμερα μα και στο αύριο.
Τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας αποτελούν ουσιαστικά τη προέκταση ιδεολογικών ρευμάτων της Ευρώπης, των φιλελεύθερων, των σοσιαλιστών, των δεξιών, των κομμουνιστών, των συντηρητικών δεξιών. Ουδείς όμως καταλαβαίνει πως όλα αυτά έχουν ένα στόχο. Το διχασμό.
Το μεγαλύτερο όμως φαινόμενο στο οποίο βλέπεις έντονο το πρόβλημα αυτό, είναι στις φοιτητικές παρατάξεις, στο πιο ζωντανό, το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας μας το οποίο φέρει ταφόπλακες και παρωπίδες ως εφόδια για το μέλλον της χώρας. Άνθρωποι που δε θα διστάσουν να «παίξουν ξύλο» επειδή κάποιος…. έσκισε μια αφίσα που ήταν στο τοίχο. Μόνο εγώ παρατηρώ το αφύσικο της κατάστασης ή και άλλοι;
Το άσχημο στην υπόθεση αυτής είναι ότι μας έχουν κάνει να απολογούμαστε για άλλους, μα και το ότι διατηρούν ένα άσχημο κλίμα το οποίο κάνει τους υγιείς πολίτες να αποστρέφονται την ενασχόλησή τους με τα κοινά. Όλα συμπυκνώνονται στην εξής φράση την οποία θέλω αναγνώστη να βάλεις βαθιά στο μυαλό σου: «Έχουμε καταντήσει να δικαιολογούμαστε για τις πομπές και τις λάθος επιλογές άλλων» Πόσες φορές σε πολιτικές συζητήσεις θα ακούσεις: «Εσείς το ΄94 κλέψατε τα ταμεία», «εσείς δεν φάγατε με χρυσά κουτάλια στο Χρηματιστήριο;» Με συγχωρείς πολύ αλλά ποτέ μου δε θα δαπανήσω φαιά ουσία για να δικαιολογηθώ επειδή ψήφισα κάποιον που έκλεψε και να προσπαθήσω να σε πείσω πως είναι καλύτερος από αυτόν που ψήφισες εσύ γιατί έφαγε πέντε εκατομμύρια δημοσίου χρήματος λιγότερα .
Το Σκάνδαλο:
Μετά από αυτή τη γενική περιγραφή της κατάστασης φτάνω στο εξής που ελάχιστοι έχουν δημοσιεύσει και αποτελεί σκάνδαλο. Σύμφωνα με δηλώσεις του επίτ. Προέδρου του Αρείου Πάγου κ. Κοκκινου , αρκούν 30 βουλευτές για να ασκηθεί ποινική δίωξη στον πρώην Πρωθυπουργό και το επιτελείο του για το πώς φτάσαμε εδώ, με το θέμα των δηλώσεων περί υπογείων διαβουλεύσεων μήνες πριν τις εκλογές που παραδέχθηκε ο Στρος Καν, με την απόφαση ανοίγματος της κερκόπορτας που ακούει στο όνομα Τ+3 , με τις προεκλογικές δηλώσεις περί «Λεφτά υπάρχουν» όταν ο κ. Παπανδρέου γνώριζε όπως ομολογούν όλοι, ακόμα και ο κ. Προβόπουλος, τη κατάσταση των οικονομικών και το οποίο αποτελεί πρωτοφανή παράβαση του Συντάγματος, διότι η κυβέρνηση, μη εφαρμόσασα το προεκλογικό της πρόγραμμα και αθετήσασα τις υποσχέσεις της προς τον λαό, απεστέρησε εαυτόν του θεμελίου του δημοκρατικού πολιτεύματος, κατ’ άρθρον 1 παρ. 2 του Συντάγματος, ήτοι της λαϊκής κυριαρχίας.
Τόσο για τον ως άνω λόγο, όσο και διότι παραβιάζουν τα άρθρα του Συντάγματος 78 παρ. 2, περί απαγορεύσεως της αναδρομικής φορολογίας, 5 παρ 10 που καθιερώνει την αρχή της συμμετοχής των πολιτών στα δημόσια βάρη αναλόγως των οικονομικών δυνάμεών των, δηλαδή των εισοδημάτων των, 4 παρ. 2, που επιβάλλει την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως των πολιτών και 36 παρ.1 περί παροχής εννόμου προστασίας.
Όπως μας ενημερώνει ο κ. Κοκκινος, ένας πολίτης με ένα διαμέρισμα 150 τετραγωνικών και ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ θα πληρώσει το ίδιο τέλος ακινήτου με εκείνον που είναι ιδιοκτήτης ομοίου ακριβώς διαμερίσματος, στην αυτή θέση, και έχει ετήσιο εισόδημα 200.000 ευρώ. Τέλος, ανατίθεται η είσπραξη του τέλους τούτου στη ΔΕΗ, ενώ η Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας έχει αποφανθεί, στην περίπτωση των παρκομέτρων του Δήμου, ότι δεν δύναται να ανατεθεί σε ανώνυμη εταιρεία εισπρακτική εξουσία του Δημοσίου.
Ο κατάλογος μακρύς με δεκάδες άλλες παραβιάσεις της ίδια της Βίβλου των δικαίων, του ελληνικού Συντάγματος με αποκορύφωμα τη μη κύρωση της δανειακής σύμβασης από το ελληνικό κοινοβούλιο. Αν αυτό το βιβλίο το έχουμε κάνει πατσαβούρι για ποια δικαιοσύνη μιλάμε;
Ο κ. Τσίπρας, ο κ. Καμμένος, η κα. Παπαρήγα, ο κ. Μιχαλολιάκος που σηκώνουν τη σημαία της αντίστασης δε μπορούν να συγκεντρώσουν 30 βουλευτές και να πάνε στη δικαιοσύνη τα θέματα; Δε θα μιλήσουμε για καταδίκες, αυτή είναι η δουλειά των δικαστηρίων, αλλά το να φτάσει η υπόθεση εκεί είναι δουλειά αυτών που ζήτησαν τη ψήφο μας αλλά ουσιαστικά είναι όλοι τους, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις ανθρώπων σε κάποια κόμματα που ορθώνουν την ελεύθερη φωνή τους, μέρη του ίδιου του συστήματος, είναι οι πληρωμένες και εντεταλμένες φωνές αντίστασης από τα ίδια κέντρα αποφάσεων που τους βολεύει η συγκεκριμένη κατάσταση.
Για κάθε ένα από τα κόμματα που απαρτίζουν το ελληνικό κοινοβούλιο θα μπορούσα να γράφω για ώρες αλλά δε θα το κάνω. Θα κρατήσω τα θετικά στοιχεία κάθε ιδεολογίας, των ελαχίστων που έχουν παραμείνει ρομαντικοί μέσα σε αυτά και θα κάνω κάτι καλύτερο, θα προσπαθήσω να κλείσω με μια ιστορία. Ξέρετε όμως ποιο είναι το άσχημο; Η ιστορία αυτή δυστυχώς για εμάς και για το ότι τόσες φορές στηρίξαμε τις ελπίδες μας σε σύγχρονους Ηρόστρατους και Εφιάλτες, είναι αληθινή:
Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να τη δούμε:
«Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος στοίχισε τις ζωές δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων και μας καταδίκασε στη μιζέρια και το μίσος, την ίδια στιγμή που ο κόσμος ξαναέχτιζε τη ζωή του, η κατάσταση στη χώρα μας ήταν τραγική. Ο πληθυσμός αποδεκατισμένος και οι υποδομές κάτι παραπάνω από ανύπαρκτες. Τη κατάσταση προσπάθησαν να τη σώσουν αρκετές κυβερνήσεις, χιλιάδες άνθρωποι ώστε φτάσαμε στο σήμερα, στο 2012. Χούντες, δημοκρατίες και τέλος, εθνάρχες που βρήκαν στα ταμεία φτηνά δάνεια και αντί να τα αξιοποιήσουν σωστά, δημιούργησαν διεφθαρμένους στρατούς.
Τη περίοδο εκείνη υπήρξε ένας άνθρωπος, ελάχιστοι θα τον έχουν έστω ακουστά. Αθλητής στο μαραθώνιο, ελληνοκύπριος στη καταγωγή αν δεν απατώμαι. Με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου πήρε μια απόφαση, πούλησε τα υπάρχοντά του και έβγαλε ένα αεροπορικό εισιτήριο για Αμερική. Χωρίς επιστροφή. Διένυσε τη μισή υφήλιο και ακολούθησε το όνειρό του, να αγωνιστεί στο μαραθώνιο της Βοστώνης, σε έναν από τους πιο δύσκολους του κόσμου και απέναντι σε παγκόσμια μεγαθήρια του περασμένου αιώνα. Όλα αυτά ένας κοκκαλιάρης αθλητής από την Ελλάδα, ο ίδιος που υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση πως οι γιατροί δε φέρουν ευθύνη για τη συμμετοχή του στους αγώνες γιατί ήταν ιδιαίτερα λεπτός. Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό το παραμύθι με την Ελλάδα και τη πολιτική. Μη βιάζεστε, μια παράγραφος έμεινε ακόμη.
Όπως σε όλα τα παραμύθια, έτσι και εδώ, ο φτωχός άνθρωπος που πάλευε για τα ιδανικά του, ένα χιλιόμετρο πριν το τερματισμό πέρασε μπροστά. Κέρδισε τη πρώτη θέση και ο κόσμος παραληρούσε για αυτό το μικρό αθλητικό θαύμα. Ο άνθρωπος αυτός όταν βραβεύτηκε από τον Πρόεδρο της Αμερικής, Τρούμαν, δε δέχθηκε ούτε ένα δολάριο για τη νίκη του. Ζήτησε, παρακάλεσε και οργάνωσε από την Αμερική μια τεράστια εκστρατεία για να συγκεντρωθούν τρόφιμα, φάρμακα κτλ για τους συμπατριώτες του που πέθαιναν. Απολογισμός, 6 (σ.σ. !!!!!!!!!!!) πλοία με βοήθεια και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό από τη προσπάθεια του αθλητή. Αποτέλεσμα όλων αυτών κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι τον υποδέχθηκαν και μια ολόκληρη χώρα, έστω και για λίγο, χαμογέλασε ξανά.
Ίσως πιστεύετε πως το παραπάνω άρθρο αποτελεί αποκύημα της φαντασίας μου, ο λόγος όμως για τον Στέλιο Κυριακίδη για τον οποίο μπορείτε να βρείτε ακόμη και ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν στην Αμερική προς τιμήν του.
Ένας μονάχα άνθρωπος στη ζυγαριά και απέναντί του χιλιάδες πολιτικοί και αξιωματούχοι που υποσχέθηκαν πως θα βοηθήσουν την Ελλάδα. Αναρωτιέστε ακόμη προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα; Θα σημειώσουμε στην άνωθεν ιστορία τη δήλωση του πρωταγωνιστή, όταν του ζήτησαν συνέντευξη στις ΗΠΑ: “Ήρθα να τρέξω (σ.σ. και αρκετά πιθανόν κατά τους γιατρούς “να πεθάνω”) για 7 εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες”.
Ας πάψουμε να χαρίζουμε τις ζωές μας σα λευκές επιταγές στον κάθε πολιτικό που αποδεδειγμένα δούλευε για ξένα συμφέροντα και ας καταλάβουμε το εξής:
«Μία και μόνο μία ζωή, ακόμη και ένας άνθρωπος με όραμα, παιδεία, αγάπη για το σύνολο και τεράστια ψυχή μα και καρδιά, είναι ικανός να αλλάξει το ρου της ιστορίας προς το καλό.»
Οι Έλληνες, και δεν εννοώ στη καταγωγή αλλά στη σκέψη και στο τρόπο ζωής, πάντα ήταν λίγοι, πάντα οι εχθροί τους ήταν αναλογικά πολλαπλάσιοι, είτε ο εχθρός ήταν εξωτερικός είτε συμπολίτης τους, μιας και οι Έλληνες ξεχωρίζουν μέσα στους…. νεοέλληνες. Την έκβαση των μαχών τους τη γνωρίζουμε καλά. Έπεσαν όλοι, αλλά ηρωικά, έπεσαν για να φέρουν ελπίδα και να γεννηθεί σπόρος αλλαγής στο τόπο τους, με τιμιότητα, ανδρεία, ηθική και αγάπη για το ωραίο, αγάπη για το καλό, αγάπη για το σύνολο.
Η επιλογή του σε ποιο μέρος θα συνταχθείς είναι δική σου. Απλά να θυμάσαι πως αν γίνεις ο ένας, ίσως ένας άνθρωπος να μπορέσει να αλλάξεις τον κόσμο. Αν παραμείνεις ο οπαδός του ένα και της μίας ιδεολογίας τότε να είσαι έτοιμος να σε ρουφήξει η χοάνη της ιστορίας.