Η εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι νομικά αδύνατη, δήλωσε σήμερα ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς. Ο Σουλτς υπογράμμισε ότι όλες οι χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός από τη Δανία και τη Βρετανία, έχουν νομική υποχρέωση να υιοθετήσουν το ευρώ και μόλις το κάνουν να συμμορφωθούν με συγκεκριμένους κανόνες σχετικά με το έλλειμμα και το χρέος. «Όσοι βρίσκονται στην ευρωζώνη δεν μπορούν να την εγκαταλείψουν γιατί έχουν υιοθετήσει και εφαρμόσει τον ευρωπαϊκό νόμο, οπότε η έξοδος από το ευρώ σημαίνει έξοδος από το νομικό πλαίσιο της ΕΕ», σημείωσε ο Σουλτς στο περιθώριο της σημερινής άτυπης συνόδου των ηγετών της ΕΕ στις Βρυξέλλες. «Μία φόρμουλα βάσει της οποίας θα επιτρέπεται σε μία χώρα μέλος να αποχωρεί (από το ευρώ) είναι κάτι που δεν περιλαμβάνεται στη συνθήκη της ΕΕ», πρόσθεσε.
Αναφερόμενος στις συζητήσεις για μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ο Σουλτς επεσήμανε: «Ασχολούμαστε με μια ολέθρια ομφαλοσκόπηση, αντί να έχουμε όραμα για το μέλλον». Νωρίτερα η γερμανική εφημερίδα Ντι Τσάιτ (Die Zeit) είχε αναφέρει σε άρθρο της ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχει δημιουργήσει μια ομάδα διαχείρισης κρίσεων, της οποίας ηγείται το μέλος του εκτελεστικού της συμβουλίου Γιοργκ ‘Ασμουσεν, για να προετοιμαστεί για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Η ΕΚΤ αρνήθηκε να σχολιάσει το άρθρο αυτό.
Η συνθήκη της Λισσαβόνας στο άρθρο 50 προβλέπει την αποχώρηση ενός κράτους μέλους από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πιο συγκεκριμένα το άρθρο 50 αναφέρει:
1. Κάθε κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες.
2. Το κράτος μέλος που αποφασίζει να αποχωρήσει γνωστοποιεί την πρόθεσή του στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Υπό το πρίσμα των προσανατολισμών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η Ένωση προβαίνει σε διαπραγματεύσεις και συνάπτει με το εν λόγω κράτος συμφωνία που καθορίζει τις λεπτομερείς ρυθμίσεις για την αποχώρησή του, λαμβάνοντας υπόψη το πλαίσιο των μελλοντικών του σχέσεων με την Ένωση. Η διαπραγμάτευση της συμφωνίας αυτής γίνεται σύμφωνα με το άρθρο 218,παράγραφος 3, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η συμφωνία συνάπτεται εξ ονόματος της Ένωσης από το Συμβούλιο, το οποίο αποφασίζει με ειδική πλειοψηφία, μετά από την έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
3. Οι Συνθήκες παύουν να ισχύουν στο εν λόγω κράτος από την ημερομηνία έναρξης ισχύος της συμφωνίας αποχώρησης ή, ελλείψει τέτοιας συμφωνίας, δύο έτη μετά τη γνωστοποίηση που μνημονεύεται στην παράγραφο 2, εκτός εάν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, σε συμφωνία με το εν λόγω κράτος μέλος, αποφασίσει ομόφωνα την παράταση της προθεσμίας αυτής.
4. Για τους σκοπούς των παραγράφων 2 και 3, το μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Συμβουλίου που αντιπροσωπεύει το αποχωρούν κράτος μέλος δεν συμμετέχει ούτε στις συζητήσεις ούτε στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ή του Συμβουλίου που το αφορούν. Η ειδική πλειοψηφία ορίζεται βάσει του άρθρου238,παράγραφος 3, στοιχείο β), της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
5. Εάν το κράτος που αποχώρησε από την Ένωση ζητήσει την εκ νέου προσχώρησή του, η αίτησή αυτή υπόκειται στη διαδικασία του άρθρου 49.
ΠΗΓΗ – http://www.capital.gr/news.asp?id=900232&ppg=0
Επισης …
“Έτσι, ενώ ένα κράτος-μέλος μπορεί να είναι ελεύθερο να καταγγείλει τη συμμετοχή του στην Ε.Ε. και να αντιτίθεται στις υποχρεώσεις του έναντι στη συνθήκη ακόμα και στο σύνολό τους, δεν θα είναι ελεύθερο να ανακαλέσει την απόφασή του να ενταχθεί στην ΟΝΕ και να υπερβεί μία δεσμευτική υποχρέωση, βάσει της Συνθήκης Ε.Κ., εκτός αν αποχωρήσει και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάτι τέτοιο, όμως, είναι αδιανόητο στα μάτια του κοινοτικού νομοθέτη για την τρίτη φάση της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης (Νομισματική και Οικονομική Ένωση) καθώς θεωρεί την υιοθέτηση του ευρώ αμετάκλητη και τη νομισματική ολοκλήρωση μη αναστρέψιμη.”
ΠΗΓΗ – http://www.paraskevi13.com/?p=9525