Σιωπη… φεύγουν

Τους βλέπεις? Φεύγουν. Με τα μπαγκάζια τους, τα κουβαδάκια τους και τα κεφτεδάκια στο ταπερ.

Οι πιο ματσωμένοι πάνε σε ξενοδοχεία πανσιόν κλπ. Οι λιγότερο ματσωμένοι κάνουν τη συνηθισμένη επιδρομή στα χωριά τους. Να μαζέψουν και κανένα φρέσκο αυγό για τη πόλη. Για τα παιδάκια τους. Τους βλέπω ξάπλα στη παραλία λιγδωμένους σαν ποντικούς. Με τις γκομενίτσες να επιδεικνύουν τα σέξυ μαγιό τους και να συναγωνίζονται ποια έχει τη λιγότερη κυτταρίτιδα. Να κι εκείνη η περήφανη που έχασε 7 κιλά σε 7 μέρες και τα κατάφερε.

Τους βλέπω γύρω από το τραπέζι μετά το μπάνιο με τη πεθερά να πετάει μπηχτές, τον άντρα του σπιτιού να την έχει αράξει για το μεσημεριανό υπνάκο και τη μάνα να τραβολογάει το πιτσιρίκι που τσιρίζει Λεφτά για βενζίνη βρέθηκαν. Λεφτά για να αγοράσουν το γαλακτομπούρεκο που θα πάνε στη θείτσα βρέθηκαν.Θα μεταφέρουν τη γκρίνια τους στη φύση. Εκτός των τειχών. Θα πατήσουν κι ένα βρισίδι στον απογευματινό καφέ, μετά το μπάνιο για τη κατάσταση στη χώρα. Θα πουν κι ένα “γ@μω το μνημόνιο γ@αμώ” Θα πάνε και στο πανηγύρι της Παναγιάς το 15αυγουστο – μεγάλη η χάρη της – Κι οι δεξιοί, κι αριστεροί, κι οι κεντρώοι, κι ανεξάρτητοι κι εξαρτημένοι κι οι φιλάνθρωποι κι οι μισάνθρωποι κάνουν διάλειμμα στον αυλόγυρο της φυλακής…

Πίσω έμειναν μάλλον όσοι στ΄αληθεια δεν έχουν λεφτά, όσοι ψάχνουν ακόμα και μέσα στην ερημιά για δουλειά, τα γεροντάκια που δεν έχουν πια χωριό, οι άστεγοι που κάνουν μόνιμες διακοπές, το κακό που ποτέ δεν ξεκουράζεται κι η μιζέρια που έχει αφήσει τα ίχνη της ανεξίτηλα ακόμα και όταν οι μίζεροι απουσιάζουν. Θα ειπωθεί η συνηθισμένη μ@λακία. Ένα ξέσκασμα από τα βάσανα κάναμε. Μια ανάσα χαράς μέσα στη θλίψη. Για τα φουκαριάρικα τα παιδάκια μας να κάνουν κανένα μπανάκι (τα γνωστά υποκοριστικά) Ναι ρε ψευταρά, αλλά για να πας για διάλειμμα έχεις ακόμα βενζίνη, έχεις ακόμα κάποιον να του φορτωθείς στο χωριό, έχεις να νοικιάσεις ξενοδοχείο, έχεις να φορτώσεις το καρότσι στο σουπερ μάρκετ, έχεις κάρτες με περιθώριο να τραβάς από το ΑΤΜ, έχεις ακόμα εξοχικό και αυτοκίνητο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από όλα αυτά αν δεν έχεις ένα χιλιάρικο τουλάχιστον στην άκρη, εκτός κι βγάλεις τις διακοπές με βίζιτες.

Οπότε σιωπή, μην σε ανησυχήσουμε και το μετανοιώσεις και δεν φύγεις. Για να ανασάνουν λίγο οι εναπομείναντες από τη μίζερη φάτσα σου. Εκείνη που επιδεικνύεις στα κανάλια κλαψουρίζοντας για το τι θα απογίνεις. Τίποτα δεν θα απογίνεις μ@λάκα. Θα είσαι το ίδιο φουκαριάρικο ανθρωπάκι που θέλει κι έτσι και γιουβέτσι. Που ξεχνάει επιλεκτικά, που θυμάται επιλεκτικά, που θεωρεί καλωσύνη ή κακία ότι το συμφέρει, που πιστεύει ότι τον βολεύει, που έχει κατανοήσει το κόσμο όπως του ορίζει το στομάχι του, ο κώλος του  και τα γεννητικά του όργανα.  Φαί, χέσιμο και γ@μήσι. Στολισμένα και τα τρία με χιλιάδες λέξεις για να φαντάζεσαι πως η ζωή σου έχει μεγάλη ποικιλλία από συμβάντα.

Σιωπή φεύγουν… από Σεπτέμβρη πάλι, θα αναλύει ο καθένας τις παπαριές του. Εκείνο που νομίζει πως είναι που απέχει φυσικά μια αιωνιότητα από εκείνο που είναι στ΄αλήθεια. Θα σου αναγνώριζα το δικαίωμα να κατεβάσεις του διακόπτες αν ήσουν ένας γκουρού που ζει στο νιρβάνα του αλλά επειδή  είσαι απλά ο ζήτουλας μιας ψεύτικης ζωής γεμάτης από σκουπίδια δεν σε πιστεύω ότι και να πεις. Γιατί αν ήσουν αληθινός θα είχαμε ήδη φτιάξει ένα κόσμο λιγότερο σιχαμερό γιατί σ΄αυτόν εδώ δεν θα άντεχες να ζεις. Όμως αντέχεις, και τα καταπίνεις όλα αμάσητα και συνεχίζεις να κυκλοφορείς με τα κουβαδάκια σου στις παραλίες, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα γύρω σου.

Ξέρεις γιατί? Γιατί έχουν διακοπές και τα κανάλια. Και δεν μπορείς να συντονιστείς. Δεν έχεις σύνδεση με τη ζωή παρά μόνο στις ζωντανές αναμεταδόσεις που σου εμφυτεύουν συνέχεια στο μυαλό αυτό που σε βολεύει ν΄ακούς.

Και όχι αυτό το κείμενο δεν μιλάει για τους ανθρώπους που αγαπάνε τη φύση και τρέχουν κοντά της, μιλάω γι΄αυτούς που στη φύση αφήνουν τα πάμπερς και τις καπότες τους. Δεν μιλάω γι΄αυτούς που ποτέ δεν θα ησυχάσουν όσο ζουν σ΄αυτό το μπουρδέλο, μιλάω για εκείνους που έχουν  γίνει νταβατζήδες των ονείρων τους. Δεν μιλάω για τις ψυχές που ζητούν μια ευκαιρία για να πετάξουν ελεύθερες, μιλάω για εκείνους που είναι κούφια τομάρια και δεν μπορούν όχι να πετάξουν αλλά ούτε να λιμάρουν λίγο το κάγκελο από το κελί τους. Για να μην τα ανακατεύουμε όλα στο ίδιο κουβάρι. Γιατί όχι. Δεν είναι όλοι στο ίδιο κουβάρι. Ποτέ δεν ήταν ούτε θα είναι. Κι η μόνη χαρούμενη νότα που υπάρχει μέσα στην απόλυτη μιζέρια είναι πως οι εκτός κουβαριού βγαίνουν σιγά σιγά από τις φωλιές τους κι είναι ίσως περισσότεροι από ότι λένε τα σχέδια.

vasiliskos2.blogspot.gr