«Μέλη της Χρυσής Αυγής έδειραν γιατρό που ζήτησε φακελάκι» ήταν ο τίτλος της είδησης που δημοσίευσε σήμερα στην ηλεκτρονική της έκδοση η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», επικαλούμενη δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας της Πάτρας «Αλλαγή» για συμβάν που υποτίθεται ότι συνέβη στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίου.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, πρόκειται για μια περίπτωση αναπαραγωγής αδιασταύρωτων ειδήσεων από την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», η οποία το τελευταίο διάστημα αγκαλιάζει όλο και περισσότερο τις δράσεις και την παρουσία των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Η Συνέλευσή μας είναι σε θέση να γνωρίζει πως το περιστατικό διαψεύδεται πλήρως από τη διοίκηση του νοσοκομείου, η οποία υποστηρίζει πως δεν υπάρχει καμία καταγγελία αλλά ούτε ίχνος ακόμη και ενδείξεων πως το περιστατικό ξυλοδαρμού γιατρού, ο οποίος φέρεται να ζήτησε “φακελάκι”, υφίσταται ως πραγματικό γεγονός. Απ’ ότι μαθαίνουμε, το νοσοκομείο συνεχίζει να έχει ανοιχτές τις πόρτες του σε όλους τους ασθενείς απορρίπτοντας τις λογικές διαχωρισμών και αποκλεισμών βάσει οποιονδήποτε κριτηρίων.
Το παραπάνω επιβεβαιώνεται και από τη δήλωση του πρόεδρου της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Αχαΐας Κώστα Γιαννάκενα στο patrastimes.gr, σύμφωνα με τον οποίο «κανείς δεν γνωρίζει τίποτα για το επεισόδιο με τον ξυλοδαρμό γιατρού από Χρυσαυγίτες για φακελάκι».
Έχουμε μιλήσει επανειλημμένως για τη μετατροπή των ενημερωτικών ιστοσελίδων σε ένα απέραντο copy-paste ανεπιβεβαίωτων ειδήσεων, που θα φέρουν τα περιζήτητα “κλικ”. Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής έχουμε και κάτι παραπάνω: τα ίδια τα ΜΜΕ, που έφεραν στην κοινωνική επιφάνεια την δράκα των ξυρισμένων μαφιόζων παρακρατικών ως φορέα έκφρασης του ακροδεξιού κενού που άφησε η πρόσδεση του ΛΑΟΣ στο μνημονιακό στρατόπεδο και ως το αναγκαίο άκρο για την καταστολή του ανταγωνιστικού κινήματος, τώρα δρέπουν τους θεαματικούς καρπούς του υποτιθέμενου κοινωνικού έργου των ναζιστών.
Υπενθυμίζουμε ότι το «Πρώτο Θέμα» ήταν η εφημερίδα που –πριν την είσοδο της συμμορίας στο Κοινοβούλιο– πρώτη έκανε ρεπορτάζ τέτοιου τύπου για τη γιαγιά που την πάει ο χρυσαυγίτης στο ΑΤΜ. Ας σημειώσουμε ότι ο ιδιοκτήτης Θέμος Αναστασιάδης τα τελευταία χρόνια έχει διάφορες αδιαφανείς πηγές χρηματοδότησης της επιχείρησης του και ότι σε εποχές κρίσης το βρώμικο χρήμα χρειάζεται τα ανάλογα μαφιόζικά χέρια που θα πουλήσουν την απαιτούμενη προστασία για τέτοιου είδους business.
Μετά λοιπόν το μιντιακό σπρώξιμο της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο, τα ΜΜΕ ανέλαβαν από τη μια τη δήθεν καταγγελία του ναζιστικού κινδύνου, μέσα από την ταύτιση του με περιστατικά κινηματικής αντιβίας (θεωρία των άκρων), από την άλλη την παραγωγή πολλαπλάσιου μιντιακού θορύβου γύρω από τις καλά επικοινωνιακά οργανωμένες ενέργειες των ναζί που είχαν ως στόχο να παρουσιάσουν φιλικό προς την κοινωνία, αντισυστημικό προφίλ.
Ξαναγυρνώντας στο προκείμενο, μια μέρα πριν την ανεπιβεβαίωτη είδηση για τον ξυλοδαρμό στο νοσοκομείο του Ρίου, είχαμε την είδηση για δηλώσεις διευθυντή δημοτικού σε σχολείο της Πάτρας ότι θα καλέσει την Χρυσή Αυγή για να λύσει το κτιριακό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές. Στην πραγματικότητα, ο διευθυντής είχε απαντήσει ειρωνικά σε ερώτηση γονέων για το τι μπορεί να κάνει για να ενδιαφερθεί το κράτος για το κτιριακό πρόβλημα: «ξέρω ’γω, μήπως να καλέσουμε την Χρυση Αυγή». Οι άνεργοι κι οι εργαζόμενοι της Πάτρας γνωρίζουν από πρώτο χέρι και την άθλια κατάσταση των σχολείων και την υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων και τα καθάρματα με ιατρικές στολές που πλουτίζουν λόγω αυτής της κατάστασης. Δεν γνωρίζουν σε καμία περίπτωση τη βοήθεια της Χρυσής Αυγής στο να επιλυθούν τα συγκεκριμένα προβλήματα, αφού οι ναζί αντιμετωπίζουν ένα μικρό πρόβλημα στο να απευθυνθούν δημόσια στον πατραϊκό λαό χωρίς τις πλάτες των μπάτσων, λόγω της οργανωμένης δράσης του αντιφασιστικού κινήματος.
Αν γνωρίζουν κάτι για κοινωνική δράση της οργάνωσης, το έχουν ακούσει κι αυτοί στις τηλεοράσεις και στο διαδίκτυο. Έτσι, κάποιοι αναπαραγάγουν τον μιντιακό θόρυβο πώς δήθεν η χρυσή αυγή νοιάζεται για τον πολίτη, στο ίδιο στυλ που παλιότερα θα έλεγαν «θα καλέσω τον Τριανταφυλλόπουλο». Έπειτα τα media έρχονται να πατήσουν πάνω στις κοινωνικές μουρμούρες που έχουν μάθει στους πολίτες να παπαγαλίζουν, έτσι ώστε να φτιάξουν ειδήσεις που θα πουλήσουν. Θυμάται άραγε κανείς, μέσα σε αυτή τη μεταμοντέρνα αναπαραγωγή του τίποτα, εκείνη την παλιά ατάκα του Γκαίμπελς;