Ποια είναι η αλήθεια:
Ούτε το ΔΝΤ έκανε κάποιο λάθος, ούτε η ΕΕ, ούτε κανείς από την τρόικα και τις κυβερνήσεις της εγχώριας πλουτοκρατίας. Το σχέδιό τους, εξ αρχής, ήταν να λεηλατήσουν τον ελληνικό λαό και να διασώσουν τα μονοπώλια.
Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν να διαφυλαχθούν τα συμφέροντα των Ελλήνων και ξένων κεφαλαιοκρατών, που διαπλέκονται μεταξύ τους μέσω των τραπεζών με χίλια νήματα.
Αυτό το σχέδιο υπηρετούσαν και υπηρετούν τα μνημόνια. Και από αυτή την άποψη, τα μνημόνιά τους πέτυχαν. Απολύτως.
Ανάμεσα στα άλλα εκείνο που επιδίωξαν – και το πέτυχαν – ήταν οι τραπεζίτες να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους, με το οποίο «έπαιζαν» τοκογλυφικά μέσω των ομολόγων που κρατούσαν στα χέρια τους.
Ας δούμε το «κόλπο»:
Οπως καταγράφηκε το 2010 στα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, της Citigroup, αλλά και στην έκθεση της Goldman Sachs, ανάμεσα στους κατεξοχήν τοκογλύφους, που για την ικανοποίηση των απαιτήσεών τους το ελληνικό κράτος δανειζόταν με ληστρικά επιτόκια ώστε να πληρώνει τα χρέη του απέναντί τους, ανήκουν 4 ελληνικές τράπεζες: Η Εθνική, η Αlpha, η Πειραιώς και η Eurobank.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του 9μηνου του 2009, οι συγκεκριμένες τράπεζες, αφενός, κατείχαν κρατικά ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου άνω των 36 δισ., τα οποία και χρησιμοποιούσαν ως βάση ασφαλείας. Αφετέρου, διέθεταν επιπλέον των 45 δισ. κρατικά ομόλογα με τα οποία υπό μορφή εγγυήσεων προσέφευγαν στην ΕΚΤ, δανείζονταν με επιτόκιο 1% και κατόπιν με τα ίδια αυτά χρήματα δάνειζαν το ελληνικό κράτος με εξαπλάσιο (!) επιτόκιο και τους Ελληνες καταναλωτές με εικοσαπλάσιο!
Ούτε λίγο ούτε πολύ, λοιπόν, ενώ η Ελλάδα όδευε προς το μνημόνιο, την ίδια στιγμή που ακούγονταν από τα χείλη του κ. Παπανδρέου εκκλήσεις στο «φιλότιμο» των μισθωτών και των συνταξιούχων να βάλουν πλάτη «όλοι μαζί» για να εξέλθει η χώρα από την κρίση, συνέβαινε το εξής:
Εκτός από τους τραπεζίτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ, κ.λπ., που κατείχαν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, υπήρχαν και 4 ελληνικές τράπεζες, στο μετοχολόγιο των οποίων δεσπόζουν τα ονόματα επιφανών Ελλήνων πετρελαιάδων, βιομηχάνων, εργολάβων και λοιπών «πατριωτών» που έλεγχαν το 20%-30% του ελληνικού δημόσιου χρέους, και που για το δικό τους, τελικά, «εξευμενισμό», και για τις δικές τους «ανακεφαλαιοποιήσεις», οι εργαζόμενοι έχασαν τους μισθούς, τις συντάξεις και τα εργασιακά τους δικαιώματα.
Τα μνημόνια φτιάχτηκαν για να εξασφαλιστεί – μέσω της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» της Ελλάδας – ο απαραίτητος χρόνος στους ντόπιους και ξένους ομολογιούχους να κάνουν τα «κουμάντα» τους.
Τα συμφέροντά τους ήταν πολλά. Το ομολογούσαν εμμέσως ακόμα και διακεκριμένα πρώην στελέχη του ΔΝΤ, όπως η κυρία Μιράντα Ξαφά, η οποία παραδεχόταν:
«Οι ξένοι έχουν το 70% των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Από το υπόλοιπο 30%, το μεγαλύτερο τμήμα (56 δισ. ευρώ) έχουν οι ελληνικές τράπεζες…»
Οσον αφορά στην ακριβή εθνικότητα των διεθνών τοκογλύφων της χώρας, η συνολική έκθεση της Ελλάδας, το σύνολο δηλαδή του δημόσιου και ιδιωτικού της χρέους σε ξένες τράπεζες έως τον Ιούνη του 2010 ανερχόταν σε 252,1 δισ. δολάρια. Το 73,3% του παραπάνω ποσού (184,7 δισ. δολάρια) ήταν οφειλή προς γαλλικές (83,1 δισ.), γερμανικές (65,4 δισ.) και αμερικανικές (36,2 δισ.) τράπεζες.
Εξι μήνες αργότερα, όμως, το Δεκέμβρη του 2010, η έκθεση των ξένων τραπεζών στο συνολικό ελληνικό εξωτερικό χρέος είχε μειωθεί στα 145,7 δισ. δολάρια και πιο συγκεκριμένα η οφειλή προς γαλλικές τράπεζες μειώθηκε στα 56,7 δισ., προς γερμανικές στα 34 δισ. και προς αμερικανικές στα 7,3 δισ. δολάρια.
Αυτό σημαίνει ότι:
Μέσα μόλις σε έξι μήνες από την εφαρμογή του μνημονίου οι ξένες τράπεζες, σε απόλυτη συνεργασία με την εγχώρια πλουτοκρατία, μείωσαν τις επισφάλειές τους στην Ελλάδα κατά 42%! Ξεφορτώθηκαν δηλαδή πάνω από 100 δισεκατομμύρια!
Εν ολίγοις:
Η πολιτική των μνημονίων τους εξασφάλισε τον απαραίτητο χρόνο και τις απαραίτητες «διευκολύνσεις» για να οργανωθούν και να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, εισπράττοντας βέβαια παχυλούς τόκους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα χρόνο μετά το μνημόνιο, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι είχαν φροντίσει οι τράπεζές τους να μην είναι εκτεθειμένες στην Ελλάδα με περισσότερα από 9 έως 15,5 και από 6 έως 10,2 δισ. ευρώ, αντίστοιχα.
Δεδομένης δε της εκτίμησής τους ότι ακόμα και με ένα «κούρεμα» της τάξης του 60% η απώλεια αυτών των ποσών θα ήταν από μέρους τους απόλυτα «διαχειρίσιμη», ήταν τότε ακριβώς που άρχισαν να θέτουν ζήτημα «αναδιάρθρωσης» του ελληνικού χρέους.
Αλλωστε, με την ακολουθούμενη πολιτική τα είχαν καταφέρει:
Η έκθεση των ξένων τραπεζών στο ελληνικό δημόσιο χρέος στις 31/12/2011 είχε πέσει, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, μόλις στα 35 δισεκατομμύρια (από 252,1 πριν το μνημόνιο)…
Ετσι, με την εφαρμογή του μνημονίου, αφού ντόπιοι και ξένοι δανειστές είχαν λεηλατήσει τον ελληνικό λαό και παράλληλα, οι μεν είχαν λάβει πακτωλό πακέτων, οι δε είχαν φροντίσει να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων, τότε πια ΔΝΤ και ΕΕ (σ.σ.: σαν να λέμε Αμερικανοί – Γερμανοί) δεν είχαν κανένα πρόβλημα να θέτουν, ο καθένας από τη σκοπιά των δικών του αντικρουόμενων συμφερόντων, το θέμα του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, το οποίο και ακολούθησε σε δυο δόσεις (Ιούνης 2011, Φλεβάρης 2012).
Δηλαδή, να θέτουν ευθέως το θέμα της πτώχευσης της Ελλάδας, με ένα μόνο ερωτηματικό: Αν η χρεοκοπία θα γινόταν «άτακτα», κατά την ορολογία του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Σόιμπλε, ή «ελεγχόμενα»
Αυτή είναι η ιστορία των «λαθών» της τρόικας. Και ενώ κάποιοι αναζητούν τη «σωτηρία» στην αξιοποίηση αυτών των δήθεν «λαθών», την ώρα που ορισμένοι αναζητούν «φίλους» ανάμεσα στα συγκρουόμενα μεταξύ τους «βουβάλια» που τσακώνονται (αλλά που ενωμένα προωθούν την εξολόθρευση των «βατράχων»), η Ελλάδα – «βάτραχος» παραμένει ένα διεθνές πειραματόζωο. Που ο λαός της συνθλίβεται.