Αφού “βολέψαμε”, (με δούλεμα όχι με δουλειά), τους ανέργους χωρίς να τους λέμε που θα δουλέψουν, η “ψηφοσυλλεκτική” μηχανή άλλαξε στόχο. Παίζει τώρα με τον πόνο των χρεωμένων νοικοκυριών στις Τράπεζες και με τους μικροεπιχειρηματίες που τους έχουν ήδη εγκαταλείψει οι πάντες και είναι στην φάση του λουκέτου.
Στην προεκλογική ανευθυνότητα των δήθεν προγραμμάτων που θα εφαρμοστούν ακούστηκαν και οι εξής πολιτικές αγυρτείες. Ότι θα ρυθμιστούν ή και θα σβηστούν χρέη σε υπερχρεωμένα νοικοκυριά και σε μικρομεσαίους που είναι σε αδιέξοδο.
Πρόκειται για ανευθυνότητα που οδηγεί στο συνηθισμένο για την Ελλάδα περιβάλλον και κλίμα διχασμού. Γιατί στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά που πραγματικά έχουν πρόβλημα και στους μικρομεσαίους που έχουν οδηγηθεί σε οικονομική ασφυξία έχουν “εισχωρήσει” και οι γνωστοί τσάμπα μάγκες και οι επαγγελματίες της αρπαχτής που και αυτοί κλαίγονται για το δήθεν οικονομικό τους πρόβλημα.
Τρακαδόροι, συστηματικοί απατεώνες, και μιζαδόροι που έχουν θέση σε σοβαρό ποσοστό στην οικονομία είναι μέσα σ΄ αυτούς που τα πήραν από τις Τράπεζες και δεν πρόκειται να τα επιστρέψουν γιατί είναι “οφειλέτες κατ΄ εξακολούθηση” .
Πως θα τους ξεχωρίσουν οι “ευφυείς” των κομμάτων που τάζουν συμπαράσταση και ρύθμιση χρεών με τις Τράπεζες;
Τι κόλπο θα βρουν να απομονώσουν τους απατεώνες οι “γκεμπελίσκοι” των κομμάτων που τάζουν αυτές τις ρυθμίσεις;
Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοια “τεχνογνωσία”.
Θυμάστε ασφαλώς οι παλαιότεροι τις συντάξεις των αντιστασιακών μέσα στους οποίους ήταν και μωρά παιδιά την εποχή της αντίστασης. Θυμάστε τις συντάξεις μαϊμούδες. Αν πράγματι τα θυμάστε δεν σας είναι δύσκολο να επαναφέρετε στην μνήμη σας και τα συνθήματα για τα “υπερήφανα γερατειά” που σήμερα ψάχνουν στα σκουπίδια ξεχνώντας και οι ίδιοι την υπερηφάνεια τους.
Θυμάστε τα συνθήματα “ο λαός στην εξουσία” που, επί της ουσίας, εννοούσαν τα “δικά μας παιδιά” και έξω όλοι οι άλλοι.
Αυτής της αλήθειας είναι και τα σημερινά συνθήματα για τα “υπερχρεωμένα νοικοκυριά” και τις προβληματικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κυρίως επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά κανείς από τους πολιτικούς αντιπάλους δεν τολμάει να ανατρέψει. Αυτής της αλήθειας είναι και τα λεγόμενα για διόρθωση συντάξεων και μισθών που επικαλούνται όλοι αλλά με μισόλογα. Ας μας πουν ξεκάθαρα που θα βρουν τις Τράπεζες για να κάνουν αυτές τις ρυθμίσεις.
Που θα βρουν τις επιχειρήσεις για να τις αναστήσουν και με τι λεφτά και ποιανών Τραπεζών θα τις αναστήσουν.
Είναι άλλο πράγμα η κρατικοποίηση των Τραπεζών για το βόλεμα των ημετέρων. Και άλλο πράγμα η δυνατότητα των Τραπεζών να τα βγάλουν πέρα με τέτοιες τακτικές όταν ούτε και το 2014 δεν θα είναι σε θέση να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία του τόπου.
Την οικονομία που τότε δεν θα διαφέρει από εκείνη του πρώην ανατολικού μπλοκ των γειτόνων μας που όλοι γνωρίσαμε πολύ καλά.
Θα ανατραπεί αυτή η προοπτική με το “βόλεμα” των ψηφοφόρων; Νοικοκυριά δεν είναι οι τρακαδόροι με τις πιστωτικές κάρτες και αυτοί που αγόραζαν με δανεικά πολυτελή σπίτια και αυτοκίνητα υπολογίζοντας σε μισθούς και επιδόματα έξω από τις αντοχές της οικονομίας αλλά και της δικής τους οικονομίας.
Νοικοκυριά είναι πράγματι αυτοί που πήραν δανεικά για να φύγουν επιτέλους από το νοίκι. Νοικοκυριά είναι πράγματι αυτοί που συμπλήρωσαν με δανεικά το δάνειο της Εργατικής Κατοικίας και έπεσαν έξω.
Που θα τους βρουν όμως αυτούς να τους ξεχωρίσουν από τους απατεώνες;
Που θα βρουν τους πραγματικούς επαγγελματίες μικρομεσαίους ανάμεσα σε εκείνους που δανείζονταν δήθεν για την επιχείρησή τους και αγόραζαν σκάφη και διαμερίσματα στην Λούτσα και στο Πόρτο Ράφτη;
Ασφαλώς και δεν πρόκειται να τους βρουν. Όπως και τόσα χρόνια δεν έβρισκαν τις τεράστιες καταθέσεις που είχαν οι “δυστυχείς΄ που δήλωναν εισόδημα 5-6.000 ευρώ. Και επειδή δεν πρόκειται να τους βρουν και το ξέρουν θα κάνουν γαργάρα τις υποσχέσεις που αν πραγματοποιηθούν θα μας οδηγήσουν σε ακόμη μία κατάσταση διχασμού.
Στους ηλίθιους που έχουν τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις τους στις Τράπεζες. Και στους τσάμπα μάγκες που περίμεναν τις συγκεκριμένες εκλογές, με όλα τα κόμματα να έχουν την πλάτη στον τοίχο, για να τους τάξουν χάρισμα χρεών.
Αλλά από διχασμούς και διχαστικό κλίμα είναι συνηθισμένος ο ελληνικός λαός. Αν δεν έχει διχασμό δεν μπορεί να αναπνεύσει.
Και επειδή με τους δήθεν σοσιαλισμούς των κομμάτων που κυβέρνησαν είχαμε ξεχάσει τον διχασμό και υπήρχε φόβος κοινωνικής ασφυξίας… ανακαλύψαμε ένα νέο.
Τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς.
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
[sc:Πηγή id=”http://www.capital.gr/news.asp?id=1521590″ ]
Ε εντάξει ο αρθρογράφος μάλλον είναι τραπεζικός γιατι μιλάει πολύ σκληρά για τους δανειολήπτες. Δηλαδή όλοι εμείς εδω μέσα που έχουμε κάρτες και καταναλωτικά δάνεια και υπερχρεωθήκαμε επηρεασμένοι απο τις ίδιες τις τράπεζες , κάναμε τη μεγάλη ζωή και είμαστε τρακαδόροι και απατεώνες? Ας μήν το σχολιάσω παραπάνω γιατι θα παραφερθώ!
Από ΑΠΕ
Για ακόμη μια φορά την προηγούμενη εβδομάδα αποδείχθηκε ποιο πραγματικά είναι το μεγάλο πρόβλημα αυτής της χώρας, όπου και φυσικά αναφερόμαστε στους πολιτικούς και τον τρόπο που συνεχίζουν να λειτουργούν αυτοί.
Παρακολουθώντας λοιπόν κανείς τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας βλέπει, έναν υπουργό οικονομικών να δηλώνει την προηγούμενη Δευτέρα ότι τα ρευστά διαθέσιμα της χώρας φτάνουν μέχρι τα μέσα Ιουλίου, την επόμενη ημέρα την κα Δαμανάκη να δηλώνει τα γνωστά περί επιστροφής της χώρας στη Δραχμή και το “κερασάκι στην τούρτα” να είναι το περιβόητο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με το γνωστό και αναμενόμενο αποτέλεσμα – φιάσκο.
Φυσικό επακόλουθο όλων των παραπάνω, απλά η χώρα να βουλιάζει ακόμη μια φορά στην οικονομική και όχι μόνο κατάθλιψη, η οικονομική δραστηριότητα κάθε μορφής να παραλύει και το χειρότερο ίσως από όλα να σημειώνονται μαζικές αναλήψεις καταθέσεων, οι οποίες σύμφωνα με διάφορες πληροφορίες άγγιξαν τα 1,2 με 1,3 δις ευρώ.
Έτσι λοιπόν οι καταθέτες για ακόμη μια φορά τρομοκρατημένοι (απόλυτα λογικό) από όλα όσα γράφονταν, ακούγονταν και το χειρότερο από όλα όσα δηλώνονταν από τους ίδιους του πολιτικούς, έσπευδαν στις τράπεζες να τραβήξουν τις αποταμιεύσεις τους, υπό το βάρος ενός “μίνι” πανικού.
Μάλιστα οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι το πρόβλημα ήταν ιδιαίτερα έντονο στην επαρχία, ενώ οι αναλήψεις ήταν κυρίως από ανθρώπους – νοικοκυριά με μικρές καταθέσεις. Επίσης, κάτι το οποίο όμως δεν έχει εξακριβωθεί, ήταν ότι συγκεκριμένη μεγάλη τράπεζα έδωσε εντολή να διακοπούν οι αναλήψεις, με τους εργαζομένους να επικαλούνται τεχνικά προβλήματα (κατ’ εντολή της διοίκησης της τράπεζας). Την ίδια ώρα μαζικές αναλήψεις σημειώθηκαν από ΑΤΜ τραπεζών κατά τη διάρκεια και του Σαββατοκύριακου.
Ειλικρινά δεν ξέρουμε αν όλα αυτά τα “πολιτικά ευτράπελα” που συνέβησαν ήταν στημένα, πράγμα και το πιο πιθανό, είτε για να πιέσουμε την κοινή γνώμη να αποδεχθεί τα νέα δυσβάσταχτα μέτρα, είτε για πιέσουμε έμμεσα τους ξένους εταίρους ότι πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή στην εφαρμογή την φορολογικής πολιτικής, είτε, το “κλασσικό”, τα πολιτικά κόμματα να προσπαθήσουν να κερδίσουνε την εντυπώσεις. Ένα όμως είναι το σίγουρο, ότι όλα αυτά είναι απλά απαξιωμένες πολιτικές στρατηγικές των προηγούμενων δεκαετιών, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν αρμόζουν στην κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας.
Θα λέγαμε λοιπόν ότι όλα αυτά τα οποία γίνονται, σε συνδυασμό και με την οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται και τα νέα μέτρα που έρχονται (όπως οι μειώσεις του αφορολόγητου, οι νέοι φόροι κτλ), οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα σε όλο και μεγαλύτερο οικονομικό αδιέξοδο.
Έτσι λοιπόν τους επόμενους μήνες είναι σίγουρο ότι όλοι θα συζητάμε για μια μεγαλύτερη υστέρηση των εσόδων, την περεταίρω αύξηση της ανεργίας, τα νέα λουκέτα στην αγορά, τα οποία το ΥΠΟΙΚ, σε μια “οικονομική πολιτική για νόμπελ”, θα προσπαθήσει να τα αντιμετωπίσει με νέα μέτρα που ως βάση θα έχουν την περαιτέρω μείωση των αποδοχών (είτε άμεση είτε έμμεση) του δημόσιου, αλλά και το ιδιωτικού τομέα. Μάλιστα θα τολμούσαμε να πούμε ότι ένας από τους μεγάλους στόχους έτσι και αλλιώς είναι να ισοπεδωθούν τα εργασιακά δικαιώματα, λες και οι εργαζόμενοι είναι που φταίνε για την κρίση της χώρας).
Μάλιστα απορία μας είναι τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες, όταν το ΥΠΟΙΚ δε θα μπορεί να περικόψει άλλο τις δημόσιες επενδύσεις (από όπου και σχεδόν αποκλειστικά προέρχεται η μείωση του ελλείμματος η οποία σημειώθηκε τους προηγούμενους μήνες), όταν και θα βρεθεί πλέον μπροστά στο απόλυτο οικονομικό αδιέξοδο. Αλλά ξεχάσαμε, τότε θα επιλεγεί η απόλυση περίπου 80.000 με 100.000 δημοσίων υπαλλήλων, ως η μοναδική λύση του προβλήματος, θυμίζοντας, όπως έχουμε γράψει και σε προηγούμενο σχόλιο, το τι συνέβη στην Ρουμανία, πριν από αρκετούς μήνες.
Τέλος, παρατηρώντας κανείς τον τρόπο που λειτουργούν οι πολιτικοί, κανείς δε μπορεί να αποκλείσει ότι θα έλθει εκείνη η ημέρα, στον απόηχο πάλι κάποιων τραγικών δηλώσεων ή κάποιου εσφαλμένου πολιτικού χειρισμού, που το φαινόμενο των μαζικών αναλήψεων θα μπορούσε να γίνει μη διαχειρίσιμο, με ότι αυτό συνεπάγεται.