Ένα είναι βέβαιο και μετά τα χθεσινά αποτελέσματα το αντιλαμβάνονται πλέον τόσο οι εγχώριοι παράγοντες όσο και η τρόϊκα. Σταθερή κυβέρνηση δεν μπορεί να υπάρξει, όσες εκλογές και να γίνουν, αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσει η χαώδης διάσταση μέσα στον ελληνικό λαό, μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών. Στην πραγματικότητα βέβαια η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι αντιμνημονιακή, αλλά αυτή η τεράστια διάσταση κρύβεται πίσω απόκομματικές επιλογές και επιλογές με κριτήρια τιμωρίας και θυμού και δεν καταγράφεται ευθέως και με γενναιότητα σε μια παλλαϊκή απόφαση με ένα δημοψήφισμα. .
Αυτή η υποφώσκουσα αντίθεση δεν βοηθάει ούτε τη χώρα να αποφασίσει ποια πορεία να ακολουθήσει, ούτε τα συμφέροντα των δανειστών. Εμείς λοιπόν, δεν αποκλείουμε να υπάρξει πρωτοβουλία, κυρίως από την πλευρά της τρόϊκας, προκειμένου να κληθεί ο ελληνικός λαός για να αποφασίσει οριστικά μιας διαπαντός με ένα δημοψήφισμα. Ένα ερώτημα σαν εκείνο που έβαλαν οι Μέρκελ και Σαρκοζί στον Παπανδρέου στις Κάνες (μέσα ή έξω από το ευρώ, είτε ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο μνημόνιο), δεν αποκλείεται να επαναληφθεί, με πρόθεση να ξεκαθαρίσει η κατάσταση και είτε θα προχωρήσει η σκληρή και άτεγκτη εφαρμογή του μνημονίου, είτε η χώρα θα τραβήξει τη δική της πορεία. Θα εξηγηθούν φυσικά οι συνέπειες προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση και ο λαός θα πάρει οριστική απόφαση, ανοιχτά, χωρίς κομματικά κριτήρια και με γενναιότητα, γνωρίζοντας τι ακριβώς θα υποστεί. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο λαός θα γνώριζε επακριβώς τι ενέργειες θα γίνονταν από την επομένη το πρωϊ.
Μόνο έτσι, μια τέτοια απόφαση του ελληνικού λαού, θα δώσει το θάρρος και την πολιτική κάλυψη σε όλα τα κόμματα να τοποθετηθούν ανάλογα και να συγκυβερνήσουν προς μια ορισμένη κατεύθυνση. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Θα πρέπει ο γόρδιος δεσμός να κοπεί με το σπαθί της οριστικής απόφασης του λαού με ένα δημοψήφισμα.
Αυτό φυσικά έπρεπε να είχε γίνει από την Άνοιξη του 2010. Σε κάθε περίπτωση, έπρεπε να είχε γίνει από τον Παπανδρέου όταν έλαβε τη σχετική απόφαση για δημοψήφισμα στα τέλη του 2011. Τώρα πια έγινε επιτακτική ανάγκη.
Διαφορετικά η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει. Τα μεν κόμματα θα συνεχίσουν να τραβάνε προς διαφορετικές κατευθύνσεις, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα και η δε χώρα προς το χάος.