by begar
Το πρόβλημα των κόκκινων δανείων είναι τεράστιο και δεν υπάρχει τρόπος επίλυσης, όσο κυβερνήσεις και τράπεζες δεν βλέπουν το προφανές, δηλ. ότι ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Μέχρι τώρα είδαμε κάποιες προσπάθειες, όπως το Νόμο Κατσέλη και τον κώδικα δεοντολογίας των τραπεζών. Και στις δυό περιπτώσεις, γίνεται μια προσπάθεια να αντιμετωπισθούν τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, δηλ η αδυναμία αποπληρωμής των οφειλών. Και στις δύο περιπτώσεις, υπήρξε αποτυχία και αυτό γιατί αντί το κράτος να φτιάξει έναν φορέα που θα ασχοληθεί με ενιαίο τρόπο για την επίλυση του προβλήματος, στην ουσία αφήνει στην κρίση του κάθε ειρηνοδίκη και τραπεζίτη την εξουσία να αποφασίσει αν κάποιος οφειλέτης θα βοηθηθεί ή όχι.
Ανάλογα λοιπόν με τις προσωπικές αντιλήψεις του κάθε ειρηνοδίκη και τραπεζικού, προκύπτουν διαφορετικά αποτελέσματα ρύθμισης οφειλών, για παρόμοιες καταστάσεις. Και όπως είναι φυσικό, κάθε προσπάθεια οφειλέτη να τα βρει απευθείας με την τράπεζα, συναντά τοίχο, είτε λόγω άρνησης της τράπεζας, είτε λόγω μη ρεαλιστικής και βιώσιμης ρύθμισης που προτείνεται από αυτήν.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των οφειλετών, η κάθε τράπεζα ενδιαφέρεται να ρυθμίσει τις οφειλές προς αυτήν αδιαφορώντας για το γεγονός, ότι ο οφειλέτης χρωστάει και σε δεύτερη ή τρίτη τράπεζα.
Μία σκέψη για ενιαία αντιμετώπιση του προβλήματος είναι η εξής.
- Δημιουργείται ένας φορέας, όπως ο Τειρεσίας.
- Η κάθε τράπεζα δίνει μια λίστα με τις απαιτήσεις που έχει από τους οφειλέτες της στο φορέα αυτό.
- Ο ενδιαφερόμενος οφειλέτης πηγαίνει και κάνει μια ρύθμιση, με βάση τη δυνατότητα αποπληρωμής που έχει, σε ρεαλιστική βάση. ΜΙΑ ρύθμιση, όχι με τράπεζες, αλλά με τον φορέα, όπου καθορίζεται ότι π.χ. μπορεί να δίνει 200 ευρώ το μήνα. Πληρώνει λοιπόν κάθε μήνα στον λογαριασμό που έχει στον φορέα 200 ευρώ.
- Ο φορέας παίρνει τα 200 ευρώ και τα μοιράζει αναλογικά στις τράπεζες που έχουν απαιτήσεις από το συγκεκριμένο οφειλέτη.
- Τέλος στα τηλεφωνήματα των εισπρακτικών και στις απειλές.
Παράδειγμα
Έστω ότι χρωστάω 10.000 στην τράπεζα Α, 20.000 στην τράπεζα Β και 30.000 στην τράπεζα Γ.
Πηγαίνω στον ενιαίο φορέα και αφού εξεταστεί το πραγματικό μου εισόδημα, ο φορέας κρίνει ότι μπορώ να δίνω 300 ευρώ μηνιαίως. Εννοείται ότι ο υπολογισμός θα γίνει σε ρεαλιστική βάση. Ούτε να πεινάω, ούτε να γλεντάω σε βάρος των κορόιδων.
Θα πληρώνω λοιπόν 300 ευρώ κάθε μήνα στον ενιαίο φορέα και αυτός θα τα μοιράζει αναλογικά στις τρεις τράπεζες: 50 ευρώ στην τράπεζα Α, 100 ευρώ στην τράπεζα Β και 150 ευρώ στην τράπεζα Γ.
Σε περίπτωση που κάποιον μήνα ΔΕΝ πληρώσω, θα ξέρω ότι θα μου τηλεφωνήσει μόνο ο ενιαίος φορέας, με τον οποίο θα συννενοηθώ για τη διευθέτηση του προβλήματος και όχι το κάθε κοράκι, να μου βγάζει την ψυχή.
Ο Φορέας, για την αντιμετώπιση των επαγγελματιών μπαταχτσήδων, θα έχει τη δυνατότητα να τερματίσει ΑΜΕΣΑ τη ρύθμιση.
Τι κερδίζει ο οφειλέτης.
- Αντί να τρέχει και να τσακώνεται με τις τράπεζες και να μαζεύει βεβαιώσεις οφειλών και λοιπά κωλόχαρτα, αυτά θα γίνονται αυτόματα από τις τράπεζες.
- Δυο οφειλέτες με τα ίδια εισοδήματα και τις ίδιες οφειλές, θα απολαμβάνουν την ίδια ρύθμιση και όχι, όπως τώρα,ανάλογα τι θα σκεφτεί ο κάθε ειρηνοδίκης ή τραπεζο υπάλληλος.
- Θα του ζητηθεί μία φορά, μία ρύθμιση, όλα σε ένα και θα ξέρει απολύτως τι του γίνεται.
- Αντί να πληρώνει ένα σκασμό λεφτά σε δικαστήρια και δικηγόρους, α πληρώσει μιά φορά ένα παράβολο, για το κόστος της ρύθμισης.
Τι κερδίζει η τράπεζα
- Σταματάει να ξοδεύει χρόνο και χρήμα, κυνηγώντας τον κάθε οφειλέτη για την κάθε οφειλή ξεχωριστά.
- Σταματάει να πραγματοποιεί μη βιώσιμες ρυθμίσεις, οι οποίες θα τιναχτούν στον αέρα τους επόμενους μήνες.
- Αρχίζει και εισπράττει, έστω και ένα ποσοστό της οφειλής, από ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες μπατακτσήδες, σε αντίθεση με τώρα, πι οι ίδιοι δεν πληρώνουν τίποτα, είτε επειδή η τράπεζα αρνείται να κάνει ρύθμιση, είτε επειδή η προτεινόμενη ρύθμιση δεν είναι ρεαλιστική.
Κάθε σκέψη και πρόταση για βελτίωση της παραπάνω ιδέας ευπρόσδεκτη.
Πολύ καλή ιδέα και εφαρμόζεται και στο εξωτερικό υπο τη μορφη διαχειριστών πτωχευσης που εκτος απο εκποιηση περιουσιας ειναι υπευθυνοι να παρακρατουν συμφωνημενο μερος του μισθου να το μοιρζουν στους πιστωτες. Το θεμα είναι να υπάρχει ένα σαφές και οχι πολυχρονο χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης της διαδικασίας, όπως πχ στο νόμο Κατσελη είναι πλέον μονο τρία χρονια. Αν υπαρχει θεμα πρωτης κατοικιας εκει να υπαρχει πιο μακροπροθεσμη ρυθμιση οπως και με το νομο Κατσελη.
Υπηρχε ενα προσχεδιο νόμου αλλά ποτέ δεν το εφαρμόσανε δεν ξερω το λόγο.
Το προσχέδιο νόμου περιγράφει αναλυτικά τη διαδικασία της διαμεσολάβησης, η οποία θα πρέπει να ολοκληρώνεται το πολύ μέσα σε τρεις μήνες. Βήμα προς βήμα, έχει ως εξής: Ο οφειλέτης απευθύνεται στον δικηγορικό σύλλογο του τόπου κατοικίας του. Σε κάθε δικηγορικό σύλλογο, συγκροτείται «ειδικό σώμα διαμεσολαβητών δικηγόρων». Δικηγόροι που παρέχουν υπηρεσίες σε τράπεζες δεν μπορούν να μπουν στον κατάλογο των διαμεσολαβητών. Ειδικά για το 2014, αν δεν υπάρχει επαρκής αριθμός διαμεσολαβητών, προβλέπεται από το σχέδιο νόμου η ανάθεση της υπόθεσης σε δικηγόρους με «σχετική εμπειρία, οι οποίοι θα συμμετέχουν σε σεμινάριο 10 ωρών για τη διαμεσολάβηση». Οι τράπεζες, μέσα σε 15 εργάσιμες από την υποβολή του αιτήματος, παραδίδουν χωρίς επιβάρυνση αναλυτική κατάσταση οφειλών. Για κάθε παράβαση αυτής της υποχρέωσης προβλέπεται πρόστιμο στις τράπεζες το οποίο κυμαίνεται από 2.000 έως 10.000 ευρώ.
O αιτών οφειλέτης υποβάλλει φάκελο, ο οποίος πρέπει να περιέχει:
α) Κατάσταση των εισοδημάτων και της περιουσίας του, τόσο του ιδίου όσο και του ή της συζύγου.
β) Κατάσταση των πιστωτών του και των απαιτήσεών τους.
γ) Σχέδιο διευθέτησης οφειλών.
δ) Υπεύθυνη δήλωση του οφειλέτη, ότι δεν διαθέτει άλλα περιουσιακά στοιχεία, πλην όσων αναφέρονται στην αίτησή του.
O οφειλέτης μπορεί να προτείνει διαμεσολαβητή. Αν αυτός δεν γίνει δεκτός από την τράπεζα, ο διαμεσολαβητής ορίζεται από τον πρόεδρο του δικηγορικού συλλόγου. Η διαδικασία επιλογής ολοκληρώνεται σε πέντε εργάσιμες.
Πραγματογνώμονας για την περιουσία
Η υποβολή της αίτησης διαμεσολάβησης συνεπάγεται αναστολή των μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης κατά του οφειλέτη και των εγγυητών του, για όσο διαρκεί η διαδικασία. Το χρονικό διάστημα δεν μπορεί να υπερβαίνει τους τρεις μήνες. Εφόσον η οφειλή υπερβαίνει τις 20.000 ευρώ, είναι υποχρεωτική η παράσταση δικηγόρου. Ο διαμεσολαβητής «επιχειρεί την προσέγγιση των μερών με σκοπό την επίτευξη συμφωνίας ρύθμισης της οφειλής, με βάση το σχέδιο διευθέτησης που έχει υποβάλει ο οφειλέτης και τις παρατηρήσεις και αντιρρήσεις που κατέθεσαν επ’ αυτού οι δανειστές». Εάν επιτευχθεί συμφωνία εντός 15 ημερών, το πρακτικό της διαμεσολάβησης κατατίθεται στη γραμματεία του Ειρηνοδικείου. Για να υπάρξει συμφωνία, απαιτείται σύμφωνη γνώμη του 51% των πιστωτών. Εάν δεν επιτευχθεί συμβιβασμός, ο διαμεσολαβητής εντός 15 ημερών συντάσσει πρακτικό αποτυχίας το οποίο είναι απαραίτητο για τον οφειλέτη, για να προσφύγει στο δικαστήριο.
Σε πραγματογνώμονα θα πρέπει να καταφύγει υποχρεωτικά ο δανειολήπτης που θα θελήσει να προσφύγει στα δικαστήρια. Ποια θα είναι η δουλειά του; Θα συντάσσει οικονομοτεχνική έκθεση, αφού προηγουμένως λάβει υπόψη με εύλογο τρόπο την περιουσία, τα εισοδήματα και την οικογενειακή κατάσταση του οφειλέτη και τα συμφέροντα των πιστωτών.
http://www.kathimerini.gr/756290/article/epikairothta/politikh/eidikos-diamesolavhths-gia-tis-trapezikes-ofeiles
Καλησπερα. ΜΙα αλλη αποψη που ισως εξηγεί τη μη πωληση μεχρι σήμερα αλλά και για το μέλλον , Εχει ? και πόσο δίκιο αραγε ?
http://zoidosia.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html
μακαρι να ναι ετσι και ακουγονται πολυ σωστα….θα πρεπει ομως αν τελικα η τραπεζα πουλησει ενα η περισσοτερα δανεια , οταν φτασει η υποθεση στα δικαστηρια ,να υπαρξει και αποφαση απο το δικαστηριο , για αποζημιωση υπερ του δανειοληπτη λογω παραβασης των ορων συμβασης