Μαζιταφαγαμόμετρο

Τελικά, ποιος τα ‘φαγε πιο πολύ;
Ποιος έχει περισσότερους βαθμούς στο μαζιταφαγαμόμετρο;

Ο ηλεκτρολόγος; Ο ταβερνιάρης; Ο ταξιτζής; Ο δάσκαλος; Ο βιβλιοπώλης; Ο δικηγόρος; Ο γιατρός; Ο υπουργός; Ο δικαστής; Ο επιχειρηματίας; Ο υδραυλικός; Ο μπακάλης; Ο αγρότης; Ο τραπεζικός υπάλληλος; Ο υπάλληλος ΔΕΚΟ; Ο σύμβουλος επιχειρήσεων; Ο εργάτης βιομηχανίας; Ο χρηματιστής; Ο καθηγητής; Ο φοιτητής; Ο ανθοπώλης; Ο εφοπλιστής; Ο νοσοκόμος; Ο οικοδόμος; Ο φαρμακοποιός; Ο καναλάρχης; Ο περιπτεράς; Ο συνταξιούχος; Ό μαγαζάτορας; Ο γρουπιέρης; Ο υπάλληλος υπουργείου; Ο κομμωτής; Ο μηχανικός αυτοκινήτων; Ο ράφτης; Ο έμπορος; Ο φορτηγατζής; Ο ψιλικατζής; Ο τηλεπωλητής; Ο πλασιέ; Ο ξενοδόχος; Ο πωλητής; Ο σερβιτόρος; Ο λαδέμπορας; Ο σκουπιδιάρης; Ο εργολάβος; Ο παπάς; Ο σιδεράς;

Όλοι έχουμε επιδοθεί εδώ και τρία χρόνια σε ένα ανελέητο κυνήγι φαντασμάτων, στοχοποιώντας κοινωνικές ομάδες, ανάλογα με το καθετί στραβό που συναντάμε στην καθημερινότητά μας, εκτονώνοντας έτσι αδιακρίτως και το λανθάνον αίσθημα δικαίου, που κρύβεται κάπου μέσα μας.
Φωνάζω στο σπίτι τον υδραυλικό να επιδιορθώσει μια σωλήνα, έρχεται η ώρα της πληρωμής και μου λέει “60 χωρίς απόδειξη, 75 με απόδειξη”.
Εγώ τον κοιτάζω με μισό μάτι, του δίνω φυσικά 60 ευρώ χωρίς απόδειξη (να γλιτώσω το 15ευρω) και μόλις κλείσει η πόρτα γυρίζω και αναφωνώ “κωλοϋδραυλικοί που δεν κόβετε απόδειξη και κλέβετε το Κράτος! Έτσι φτάσαμε ως εδώ!”
Τον κατηγορώ αφού βέβαια κι εγώ έχω γλιτώσει το 15ευρω του ΦΠΑ…
Βέβαια και αυτός όταν ήρθε να αγοράσει από μένα κάτι, ούτε εξέδωσα τα σωστά παραστατικά.
Κι όταν μια μέρα μου χαμογέλασε η τύχη στο καζίνο και κέρδισα 500 ευρώ στη ρουλέτα, δεν τα δήλωσα.
Έτσι, όταν πω στον υδραυλικό “εσείς τα φάγατε μαζί με τον Πάγκαλο”, αυτός πάντα θα βρει κάποια ράμματα απ’ τη δική μου γούνα.
Στο τέλος θα αναφωνήσουμε κι οι δυο ταυτόχρονα “καλά τα λέει ο Πάγκαλος: όλοι μαζί τα φάγαμε!”

Το μόνο βέβαιο που αποκομίζουμε από αυτή τη φράση είναι η παραδοχή της πολιτικής και οικονομικής ελίτ (λέγε με και μεγαλοαστική τάξη) πως “τα έφαγε”.
Το ερώτημα που απομένει να ξεκαθαριστεί και βασανίζει τρία χρόνια το λαό μας είναι “με ποιους τα φάγανε μαζί;”
Με όλους; Με λίγους; Με κανέναν; Με αρκετούς από μας;
Και βέβαια η απάντηση στο ερώτημα αυτό συνδέεται άμεσα και με το συμπέρασμα περί του ποιοι πρέπει να πληρώσουν τώρα το λογαριασμό γι’ αυτά που φάγανε μαζί.
Γι’ αυτό και έχει τόση σημασία. Γι’ αυτό και αυτή η φράση θεωρείται το ιδεολογικό σλόγκαν του Μνημονίου, γι΄αυτό και η άρνησή του θεωρείται το ιδεολογικό σλόγκαν του Αντι-μνημονίου.

Μαζί τα φάγαμε! (εμείς οι πουράτοι…)

Αρχικά, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: το ότι μια φράση τη λέει ο αντίπαλος δε σημαίνει ότι είναι πέρα ως πέρα ψευδής, απλά και μόνο επειδή την είπε ο αντίπαλος.
Ας βρούμε τα ψήγματα αλήθειας και μέσα σε αυτήν.
Οι σοφοί άνθρωποι διδάσκονται και από τους εχθρούς τους, άλλωστε.

Στην καθημερινότητά μας, κακά τα ψέματα, ακόμη κι όσοι δηλώνουμε την αντίθεσή μας στην παγκάλειο ρήση, στην πραγματικότητα την αποδεχόμαστε και αναζητούμε εναγωνίως τις κοινωνικές ομάδες που τα φάγανε μαζί.
Η φράση αυτή είναι η πιο διαδεδομένη και η πιο αποδεκτή από όλες στη σύγχρονη Ελλάδα.

Ο Πάγκαλος, επομένως, νίκησε!
Και ξέρετε γιατί νίκησε;
Γιατί από την αυθεντική ρήση “τα φάγαμε όλοι μαζί”, εμείς οι αντίπαλοί της στον πολιτικό μας λόγο αναλωθήκαμε στην ανασκευή της επιχειρηματολογίας αναφορικά με το “μαζί” και όχι με το “όλοι”.
Ο Πάγκαλος, κατά τη συνήθη πρακτική του εξουσιάζοντος πολιτικού συστήματος, είπε τη μισή αλήθεια.
Και η μισή αλήθεια, ξέρετε, είναι πιο επικίνδυνη από το ψέμα.
Διότι υπερτονίζει τα αληθή στοιχεία της φράσης, αποσιωπώντας τα ψευδή.
(Κλασική ρητορική τεχνική, ρωτήστε τον Αριστοτέλη και το Λυσία!)
Προφανώς και δεν ήταν μόνοι στο πάρτυ οι εξουσιάζοντες.
Πολλοί τα φάγανε μαζί τους. Αλλά, τελικά, όλοι τα φάγαμε μαζί τους;

Οι υποστηρικτές της φράσης αυτής επιχειρηματολογούν με βάση τηνπεριπτωσιολογία.
Αναφέρουν άπειρα παραδείγματα μικροδιαφθοράς, μικροφοροδιαφυγής κλπ εξυπηρετώντας έτσι την ρητορική παθοποιία, δηλαδή τον συναισθηματικό επηρεασμό του ακροατή, προκειμένου η συναισθηματική φόρτιση να του προκαλέσει σύγχυσηστη λογική επεξεργασία των λεγομένων.
Έχοντας αναφέρει λοιπόν αυτοί αρκετά παραδείγματα απλών πολιτών που “τα φάγανε μαζί”, χρησιμοποιούν αυθαίρετα την επαγωγική μέθοδο για να φτάσουν στο γενικό συμπέρασμα ότι “τα φάγαμε όλοι μαζί”.
Δηλαδή:

• ο Α + ο Β + ο Κ + ο Ο + ο Π + ο Τ τα φάγανε
• =) επομένως όλοι μαζί (απ’ τον Α ως τον Ω) τα φάγαμε!

Αναλόγως με το επαγωγικό επιχείρημα:

• ο Μάικλ Τζόρνταν είναι μαύρος και Αμερικάνος, ο Μπαράκ Ομπάμα είναι μαύρος και Αμερικάνος, ο Μόργκαν Φρίμαν…μπλα…μπλα…(βάλτε κι άλλα εκατομμύρια Αμερικάνων μαύρων)…μπλα..μπλα…κι ο Μάτζικ Τζόνσον είναι μαύρος κι Αμερικάνος κι ο Jay Z είναι μαύρος κι Αμερικάνος…
• =) επομένως όλοι οι Αμερικάνοι είναι μαύροι!

Η επαγωγική μέθοδος δηλαδή για να είναι ασφαλής μέθοδος προσέγγισης της αλήθειας πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν της όλα τα αντικείμενα εξέτασης (απ’ το Α ως το Ω) προκειμένου να αποφανθεί για όλα τα… γράμματα της αλφαβήτου.
Η απόδειξη ότι έστω και ένας Αμερικάνος είναι λευκός, αρκεί για να αποδομήσει και να αχρηστεύσει ολόκληρο το επιχείρημα που έχει λεχθεί διά της επαγωγικής μεθόδου.

Η… αυτοκριτική της ελίτ

Το πρόβλημα όμως έγκειται στην αντιπολίτευση αυτής της φράσης.
Αντί οι αντιπολιτευόμενοι τη φράση στον πολιτικό τους λόγο να αντιπαρατεθούν στο“όλοι”,  αρκούνται στο να αντιπαρατίθενται στο “μαζί”.
Έτσι, αντί να προσπαθούν να αναδεικνύουν περιπτώσεις διαφθοράς και φοροδιαφυγής που προέρχονται ΚΑΙ από τον απλό “αθώο” λαό σε αντιδιαστολή με την παρουσίαση μυριάδων περιπτώσεων πολιτών που αποδεδειγμένα δεν τα φάγανε μαζί, ώστε να τονιστεί η αποφασιστικότητα για κάθαρση, αυτοί κάνουν το εξής ανόητο:
αρνούνται την πραγματικότητα και λένε “δεν τα φάγαμε μαζί, εσείς (σ.σ. η ελίτ) τα φάγατε!”

Αυτή η υπεραπλούστευση όμως του “καλού καγαθού λαουτζίκου που είναι θύμα των κακών πολιτικών που τα φάγανε” έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνική πραγματικότητα.
Με την καθημερινότητα όλων μας, με περιστατικά που γνωρίζουμε όλοι μας στον εργασιακό, οικογενειακό ή κοινωνικό μας κύκλο, τα οποία είναι κραυγαλέα και αφορούν παράνομο πλουτισμό ανθρώπων που κάθε άλλο παρά στην ελίτ ανήκουν.
Αρνούμενοι λοιπόν την πραγματικότητα, οι αντιτιθέμενοι στο “μαζί” και όχι στο “όλοι”αφήνουν στους παγκαλόφρονες το γήπεδο του ηθικού πλεονεκτήματος αλλά και της καθημερινής διαρκούς ζύμωσης επί του θέματος.

Διότι, ΝΑΙ, τα φάγανε μαζί και υδραυλικοί! ΌΧΙ ΟΛΟΙ! Αλλά αρκετοί απ’ αυτούς.
Ναι, φάγανε μαζί και υπάλληλοι ΔΕΚΟ! Όχι όλοι! Αλλά αρκετοί απ’ αυτούς.
Ναι, τα φάγανε μαζί και αγρότες! Όχι όλοι! Αλλά αρκετοί απ΄αυτούς.
Ναι, τα φάγανε μαζί και ταβερνιάρηδες! Όχι όλοι! Αλλά αρκετοί απ’ αυτούς.
Ομοίως και όλες σχεδόν οι κοινωνικές-εργασιακές ομάδες.

Οι αρνητές λοιπόν του “όλοι μαζί τα φάγαμε” κάνουν το αντίστροφο λογικό σφάλμα από τους αντιπάλους τους.
Έχοντας προαποφασίσει να ενοχοποιήσουν την ελίτ και μόνο και προκειμένου να αθωώσουν όλον το “λαουτζίκο”, χρησιμοποιούν αυθαίρετα την παραγωγικήμέθοδο ως εξής:

• Η πολιτική και η οικονομική ελίτ τα φάγανε μαζί, άρα και κάθε μέλος τους τα έφαγε μαζί.
• =) Επομένως όποιος δεν ήταν μέλος τους δεν έφαγε τίποτα!

Πού χωλαίνει αυτός ο τρόπος σκέψης;
Μα στην καθημερινή πραγματικότητα όλων μας, όπως ειπώθηκε παραπάνω.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ιδεοληπτικής αθώωσης των… “μικροκαρχαριών”

Έτσι, η μισή αλήθεια του Πάγκαλου νίκησε κατά κράτος τους καθολικούς αρνητές της.
Διότι οι τελευταίοι οι, προκειμένου να καλοπιάσουν κοινωνικές και εργασιακές ομάδες (για πολιτικούς λόγους) ή να ικανοποιήσουν ιδεοληπτικές φαντασιώσεις περί“καλοκάγαθου και ανήξερου λαουτζίκου”, αρνούνται να παραδεχτούν αυτό που κάθε νοήμων άνθρωπος αντιμετωπίζει καθημερινά:
την τεράστια διαφθορά, που δεν αφορά μόνο στην ελίτ αλλά και σε ένα σημαντικό μέρος του λαού!
Με αποτέλεσμα φυσικά οι απόψεις όπως ότι “ο λαός δε φταίει για τίποτα” να αποτελεί “έπεα πτερόεντα”.

Και το αποτέλεσμα;
Η νίκη του Πάγκαλου μας ωθεί στον αλληλοσπαραγμό του “μαζιταφαγαμόμετρου”.
Ο ένας κατηγορεί τον άλλον ότι εκείνος κι οι όμοιοί του τα φάγανε πιο πολύ, την ώρα που κι ο άλλος έχει να σούρει στον έναν τα μύρια όσα για τον κλάδο του.
Στην κλίμακα του μαζιταφαγαμόμετρου, ο καθένας μας τοποθετεί κάθε κλάδο κατά το δοκούν.
Ο ταξιτζής βάζει 8/10 στους δημοσίους υπαλλήλους γιατί είναι βύσματα, ο δάσκαλος 7/10 στους ταξιτζήδες γιατί κάνουν διπλοταρίφες, ο οικοδόμος 8/10 στους περιπτεράδες γιατί δεν κόβουν απόδειξη και ούτω καθεξής.

Πολύ ωραία αφίσα. “Μη λιπαίνεις το σύστημα”!

Το λάθος, λοιπόν, που οδηγεί στην ήττα αυτήν εναπόκειται στην τακτική των αρνητών της φράσης που σηματοδότησε τον μνημονιακό εμφυλιακό αλληλοσπαραγμό.
Αντιταχθήκαμε στη λογική της συλλογικής ευθύνης σε λάθος βάση.
Θεωρήσαμε πως καλό είναι να απορρίψουμε τη συλλογική ευθύνη ΕΠΙ των κλάδων, αντί να την απορρίψουμε ΕΝΤΟΣ των κλάδων.
Αθωώσαμε τους κλάδους αντί να αθωώσουμε τους τίμιους εντός κάθε κλάδου!

Αντί δηλαδή να πούμε, “ναι φάγανε και ηλεκτρολόγοι, ορισμένοι εκ των οποίων έκαναν μεγάλες περιουσίες, χάρη σε αισχροκερδείς υπερχρεώσεις αφορολόγητων υπηρεσιών, αλλά δεν τα φάγανε όλοι οι ηλεκτρολόγοι, αφού ένα πολύ μεγάλο μέρος τους παλεύει μέρα με τη μέρα για την επιβίωση με ένα ανεπαρκές μεροκάματο και μ’ αυτούς αντιπαλεύουμε τα ληστρικά μέτρα”… επιλέξαμε να πούμε “κάτω τα χέρια απ’ τους ηλεκτρολόγους”, κρύβοντας μέσα στην  προστατευτική αγκαλιά μας και τους πολλούς αισχροκερδείς που αμαυρώνουν τον κλάδο.
Κάνουμε δηλαδή τα στραβά μάτια, προκειμενου να μη στενοχωρήσουμε κόσμο.
Και βέβαια η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει πρώτιστα στους ίδιους τους κλάδους (και τους συνδικαλιστικούς τους φορείς) που δεν επιχειρούν την αυτοκάθαρση και επιτρέπουν ακόμη στα λαμόγια να λερώνουν τις δίκαιες διεκδικήσεις των πραγματικών μεροκαματιάρηδων.
Το ίδιο ισχύει βεβαίως και για όλους τους κλάδους.

Η κατανάλωση ενός πεταμένου από την εξουσία ξεροκόμματου προς βρόσιν, τύφλωσιν και λήθην σαφώς και δεν αποτελεί απόδειξη συνενοχής.
Δηλαδή, αν αυτός που νόμιμα έβγαζε 600 ευρώ και έβγαινε-δεν έβγαινε ο μήνας, είχε και ένα δεύτερο αδήλωτο εισόδημα π.χ. άλλα 300 ευρώ και δεν τα δήλωνε, τότε ΔΕΝμπορούμε να τον κατατάξουμε στους συνδαιτημόνες της ελίτ που τα έφαγε.
Διότι απλούστατα η παρανομία του είναι προϊόν ανάγκης επιβίωσης και αποτέλεσμα της μισθολογικής ομηρίας, στην οποία τον οδήγησε η εξουσία.
Αλλά υπάρχει κι εκείνος που δήλωνε εισόδημα ανέργου ή χαμηλόμισθου υπαλλήλου και είχε τζιπ, 5-άρι ρετιρέ, έκανε διακοπές στη Μύκονο, έστελνε τα παιδιά του να σπουδάσουν στην Αγγλία και στην τράπεζα είχε μεγάλες καταθέσεις.

Οι δύο παραπάνω παράνομοι λοιπόν δεν τα φάγανε κι οι δυο μαζί.
Ανήκουν κι οι δυο στο λαό, στους απλούς πολίτες και όχι στην ελίτ.
Αλλά δεν είναι στην πραγματικότητα μαζί.
Ο πρώτος έκρυβε κάτι ψιλά για να επιβιώσει, ενώ ο δεύτερος έκρυβε πολλά για να πάει τα Χριστούγεννα στη Βιέννη.
Δεν μπορούν λοιπόν σήμερα να διαδηλώνουν κρατώντας ο ένας τη μία και ο άλλος την άλλη άκρη του πανό.
Ο ένας πρέπει να εκδιώξει τον άλλον.
Για να μη χάνει ούτε δράμι από το τεράστιο δίκιο του.

Μια χιουμοριστική απάντηση

Αν μη τι άλλο, η συνεχιζόμενη χρεωκοπία και η μνημονιακή λεηλασία, εκτός από αφορμή για κοινωνικούς και εργασιακούς αγώνες ενάντια στην άρχουσα τάξη, είναι και μιαπρώτης τάξεως ευκαιρία να αυτοκαθαρθεί το τοπίο της εργασίας.
Γι’ αυτό οι εργασιακοί φορείς ας μην αρκούνται μόνο στη διαμαρτυρία ενάντια στα ληστρικά μνημονιακά μέτρα, αλλά ας αδράξουν την ευκαιρία να πρωτοστατήσουν στον αγώνα για κάθαρση, ο καθένας στον κλάδο του.

Ειδάλλως, το μαζιταφαγαμόμετρο θα διαιωνίζεται, θα κηλιδώνει υπολήψεις και ολόκληρους κλάδους εργασίας.
Και το χειρότερο;
Θα δίνει και ένα πρώτης τάξεως άλλοθι στους απεργάζοντες τα ληστρικά, αντεργατικά και αντικοινωνικά μνημόνια για νέα μέτρα, νέες περικοπές, νέο ξεπούλημα.

toixo-toixo.blogspot.gr