Ενας εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα που είχε την τύχη να απασχολείται καθ’ όλη τη διάρκεια του εργασιακιού του βίου και χωρίς να κάνει χρήση ευεργετημάτων πρόωρης συνταξιοδότησης, έχει καταβάλλει επί δεκαετίες υποχρεωτικά και όχι προαιρετικά ο ίδιος και οι εργοδότες του ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές εισφορές.
Ακόμη κι αν οι εισφορές ήταν οι ελάχιστες, δεν παύει ο εργαζόμενος αυτός να έχει καταβάλλει αρκετές χιλιάδες ευρώ που να μπορούν να του εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή σύνταξη γήρατος στα 60 -65 του χρόνια.
Η ισοπεδωτική πολιτική ελέω κρίσης και εξοργιστικής ανικανότητας των εισπρακτικών μηχανισμών του κράτους, εξισώνει τους πάντες και πάντα προς τα κάτω. «Αγνοεί» ή δεν αναγνωρίζει ότι η αρχή της ανταποδοτικότητας αποτελεί αφενός κίνητρο για την καταβολή των εισφορών, αφετέρου αποτελεί το πιο δίκαιο κοινωνικά μέτρο. Ότι δίνεις παίρνεις. Ο ρόλος του κοινωνικού κράτους έρχεται μετά απ’ αυτό. Το κράτος εφόσον πραγματικά αναγνωρίζει τον κοινωνικό του ρόλο, μεριμνά ώστε να δώσει τη δυνατότητα της επιβίωσης και σε εκείνους που για οποιονδήποτε λόγο βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους χωρίς πόρους.
Στο όνομα του κοινωνικού κράτους, έγιναν στο παρελθόν πολλές ρεμούλες. Υπέστη το δημόσιο επί σειρά ετών ένα απίστευτο πλιάτσικο, από μαϊμού συντάξεις, μαϊμου τυφλούς, παράνομη είσπραξη επιδομάτων, σπατάλη σε δημόσια νοσκομεία, υπερτιμολογήσεις, φαγοπότι δίχως τέλος.
Στον αντίποδα του γλεντοκοπήματος αυτού, χιλιάδες εργαζόμενοι πλήρωναν κανονικά κάθε μήνα τις εισφορές τους και με βάση την αρχή της ανταποδοτικότητας περίμεναν να πάρουν σύνταξη 1500 ή 2000 ευρώ ή και παραπάνω, αναλογικά των εσφορών τους.
Και αίφνης μετά από 35 και 40 ή 45 χρόνια δουλειάς, το κράτος Προκρούστης με το έτσι θέλω και με το πρόσχημα των ευρωπαίων και της τρόϊκας, κόβει κεφάλια, χέρια πόδια, ότι θεωρεί πως περισσεύει τέλος πάντων, από όποιον βρει στο διάβα του.
Οπως έκοψε με το έτσι θέλω τα ομόλογα των φυσικών προσώπων δίχως να εξετάσει αν επρόκειτο για τις οικονομίες χιλιάδων οικογενειών, θεωρώντας ότι όσοι ανόητοι επένδυσαν τα χρήματά τους σε ομόλογα είναι εξ ορισμού κερδοσκόποι.
Και αντί να ντρέπονται για την ξεδιάντροπη κλοπή, είχαν το θράσσος να καλλιεργούν από πάνω και ενοχικά σύνδρομα στους ομολογιούχους, λες και ήταν κομπιναδόροι και λαμόγια περιφερόμενα πέριξ της Βουλής και του Μαξίμου.
Έτσι και τώρα ανερυθρίαστα, έρχονται να κόψουν τα δώρα από όλες τις συντάξεις και από αυτές του ΟΓΑ των 330 ευρώ (11 ευρώ την ημέρα) και από τις άλλες τις μεγαλύτερες των 1000 – 1500 ευρώ των «πλουσίων». Εμφανίζουν δε τις αποφάσεις αυτές ως αναγκαίες που λαμβάνονται με πόνο ψυχής. «Θα είναι οι τελευταίες» διαβεβαίωνε ο κ. Σαμαράς απευθυνόμενος στο κόμμα του. Ευτυχώς για κείνον δεν μπορούσε να ακούσει τα σχόλια όσων άκουσαν τη δήλωσή του.
Την ανάγκη των περικοπών την ακούμε εδώ και τρία χρόνια. Την άλλη των εσόδων κάνουμε πως δεν τη βλέπουμε. Η φοροδιαφυγή πατάσσεται και ξαναφυτρώνει σαν τη λερναία ύδρα. Και οι Ηρακλείς της πολιτικής την σκοτώνουν στα λόγια, σκοτώνοντας κάθε μέρα όλο και περισσότερους από τους πραγματικά ανήμπορους, όλο και περισσότερους από τους φοροδοτικά ικανούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι φέτος μετά από τη στασιμότητα των τελευταίων ετών, αυξήθηκαν σωρηδόν οι αιτήσεις για χορήγηση πιστωτικών καρτών και για αύξηση των ορίων προκειμένου να ανταποκριθούν οι φορολογούμενοι στην πληρωμή της εφορίας. Με τους ρυθμούς που αυξάνονται τα φορολογικά βάρη, του χρόνου οι μισοί από όσους φέτος ανταποκρίνονται του χρόνου θα αδυνατούν. Δεν χρειάζονται πτυχία ούτε μεταπτυχιακά για να καταλάβει κανείς ότι η μείωση του εισοδήματος με παράλληλη δυσανάλογη αύξηση της φορολογίας, οδηγεί σε αδυναμία πληρωμής.
Παρά ταύτα, οι φωστήρες της οικονομίας, επιλέγουν ξανά την εύκολη τη σίγουρη λύση της καταλήστευσης των μισθωτών και των συνταξιούχων, οι οποίοι από τα 11,5 δις ευρώ του νέου πακέτου μέτρων θα σηκώσουν στις στιβαρές τους πλάτες τα 7,6 δις.
Τα μέτρα της κυβέρνησης Σαμαρά, ουδόλως διαφέρουν στη σύλληψή τους από τα μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αντιθέτως επειδή έρχονται αθροιστικά πάνω στα προηγούμενα, είναι ακόμη πιο άδικα, ακόμη πιο βαριά κι ασήκωτα
Στην περίπτωση δε των γενικευμένων περικοπών, σε όλους τους συνταξιούχους σε όλα τα ασφαλιστικά ταμεία, όχι μόνον δίκαιο κοινωνικά μέτρο δεν είναι, αλλά αντιθέτως είναι κραυγαλέα κλοπή δεδουλευμένων και προκαταβολικά καταβεβλημένων κεφαλαίων ετών.
Προσωπικά και λαμβάνοντας υπόψη, το ύψος των διόλου ευκαταφρόνητων εισφορών που έχω καταβάλλει, δηλώνω πως δεν θέλω καμία σύνταξη περιφρόνησης και εξαθλίωσης. Απαιτώ να πάρω πίσω τις συνταξιοδοτικές εισφορές που έχω πληρώσει και να απαλλάξω το κοινωνικό κράτος από οποιαδήποτε συνταξιοδοτική υποχρέωση απέναντί μου. Δικός μου λογαριασμός αν θα μπορώ να ζήσω ή όχι.
Αφού δεν μπορούν να φέρουν πίσω τα κλεμμένα, ας φέρουν πίσω τα δεδουλευμένα.
Μπορώ μάλιστα να χαρίσω στο κράτος για τη διευκόλυνση της κοινωνικής του πολιτικής, όλους τους τόκους του συσσωρευμένου κεφαλαίου μου όλων των ετών. Ας μου δώσει πίσω άτοκα τις εισφορές μου κι ας κάνει κοινωνική πολιτική με το δωράκι των τόκων. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να έχω και ήσυχη την συνείδησή μου απέναντι στους κάθε λογής σωτήρες, Σαμαράδες, Βενιζέλους, Στρουρνάρες, Παπανδρέου και λοιπούς πατριώτες που ιδρώνουν και πασχίζουν για το καλό μας.