Έχουν περάσει 2,5 χρόνια από τότε που υπογράψαμε το μνημόνιο και η πολιτική σε ότι αφορά τις ισορροπίες της κοινωνίας παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Για ακόμα μια φορά οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί που συμμετέχουν στην κυβέρνηση αποφάσισαν – εξετάζοντας το πακέτο μέτρων που πρέπει να παρουσιάσουν στον τρόικα – ότι δεν θα πειράξουν τα αγαπημένα τους παιδιά, δηλαδή τους δημοσίους υπαλλήλους. Επειδή όμως η ανάγκη για περικοπή δαπανών στο δημόσιο είναι περισσότερο από ποτέ επιτακτική οι κύριοι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης κατέληξαν πάλι στις γνωστές λύσεις.
Αυτές είναι:
-Νέες περικοπές στις συντάξεις, χωρίς να υπάρχει το όριο των 1000 ή 800 ευρώ.
-Αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση στα 67 έτη.
Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι προτιμούν να υποφέρουν οι πολλοί για να μη θιγεί η κομματικής τους πελατεία. Τα δύο μέτρα στα οποία καταλήγουν είναι σαφέστατα πιο επώδυνα σε σχέση με τις απολύσεις στο Δημόσιο. Και αυτό γιατί πρώτον αφορούν σε πολλούς περισσότερους πολίτες και δεύτερον σε ότι αφορά τους συνταξιούχους μειώνουν τα εισοδήματα μιας κοινωνικής ομα΄δας που δεν έχει δυνατότητα εναλλακτικών πηγών εσόδων (αφού ακόμα αν και ένας συνταξιούχος βρει δουλειά η σύνταξη του μειώνεται στο μισό) και σε ότι αφορά τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, ουδείς καταλαβαίνει αυτή τη στιγμή τι νόημα έχει και τι άμεσο δημοσιονομικό αποτέλεσμα η έξοδος από την εργασία δύο χρόνια αργότερα.
Επιπλέον να θυμίσουμε ότι οι απολύσεις στο δημόσιο έχουν και άμεσο και μόνιμο δημοσιονομικό αποτέλεσμα αφού χτυπούν το πρόβλημα του κόστους λειτουργίας του Δημοσίου στη ρίζα του.
Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν είναι δεδομένο αφού πρέπει να υπάρξει και το τελικό ναι από τους εκπροσώπους των δανειστών. Οι τελικές αποφάσεις δεν πρέπει να αναμένονται νωρίτερα από το τέλος της επόμενης εβδομάδας, ενώ το κλίμα απέναντι στη χώρα μας μετά και από όλα αυτά θα διαφανεί στη συνεδρίαση του Eurogroup αύριο στη Λευκωσία.
Νεκτάριος Β. Νώτης