Στην Ελλάδα ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα. Άλλα πράγματα συμβαίνουν κι άλλα αντιλαμβανόμαστε πολλοί εξ ημών. Σε μια περίοδο κατά την οποία είναι εμφανές ότι η κατάσταση στην οικονομία είναι εκτός ελέγχου κι η χώρα απειλείται άμεσα με χρεοκοπία, πολλοί αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και συνεχίζουν να ζουν στο δικό τους κόσμο, της ευφορίας και των απαιτήσεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι η ανεργία που υπερέβη το 23% κι είναι στο σύνολό της από τον ιδιωτικό τομέα. Στο Δημόσιο, που επιβάρυνε με τόσο μεγάλο κόστος τον Έλληνα φορολογούμενο, δεν έχει γίνει ούτε μία απόλυση ενώ αντιθέτως, παρά τις πιέσεις της
τρόϊκας, αρκετοί, ακόμα κι αυτοί που στηρίζουν την κυβέρνηση, αρνούνται όχι μόνον τις απολύσεις στο Δημόσιο αλλά ακόμα και την εργασιακή εφεδρεία, που αντιπροτείνει ο αρμόδιος υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας.
Είναι, άραγε, αυτό δίκαιο; Το οδυνηρό κόστος που πληρώνει σήμερα ο ελληνικός λαός να το αναλάβει αποκλειστικά και μόνον ο ιδιωτικός τομέας;
Λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κυβέρνηση, επιβάλλοντας φόρους ολοένα και περισσότερους στις επιχειρήσεις που αγκομαχούν και δυσλειτουργούν, τις οδηγούν είτε στη χρεοκοπία είτε στην συρρίκνωση του κόστους, δηλαδή στις απολύσεις. Δηλαδή, η κυβέρνηση για να βρει χρήματα να καλύψει την υπερβολική μισθοδοσία 770 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων του στενού δημόσιου
τομέα και να αντιμετωπίσει τα τρομακτικά χρέη των ΔΕΚΟ, επιβάλει φόρους που οδηγούν στις απολύσεις, που καταστρέφουν τον ιστό της επιχειρηματικότητας αλλά και την κοινωνική συνοχή.
Είναι αυτό δίκαιη και αποτελεσματική πολιτική; Να είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι οι μόνοι προνομιούχοι σε μια κοινωνία, που βυθίζεται στην ανεργία, που όπως καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις, είναι το μεγαλύτερο μακράν πρόβλημα, που αντιμετωπίζει σήμερα η κοινωνία μας;
Εδώ και καιρό γράφαμε ότι το δύσκολο για την κυβέρνηση του κ. Σαμαρά στην προσπάθεια να αποκαταστήσει τη διεθνή αξιοπιστία της Ελλάδας και να περιορίσει τα δυσβάστακτα δημοσιονομικά ελλείμματα, δεν θα είναι η περικοπή των μισθών και των συντάξεων, που σε πολλές περιπτώσεις είναι κι άδικη κι υπερβολική. Αρκεί μια υπογραφή του υπουργού Οικονομικών σε μια διοικητική απόφαση για να πραγματοποιηθεί, όπως πραγματοποιήθηκε.
Το δύσκολο είναι να προχωρήσει στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές στο Δημόσιο, που είναι ο μεγάλος ασθενής και που μας οδήγησε στην σημερινή κατάρρευση. Και μέχρι στιγμής, η τρικομματική κυβέρνηση δεν έχει κάνει το παραμικρό προς την κατεύθυνση αυτή. Αντιθέτως, κρυπτόμενη πίσω από το δάκτυλό της, αποφεύγει να συγκρουσθεί με τα κατεστημένα συμφέροντα και τις ισχυρές συντεχνίες, όπως το παράδειγμα με την περίπτωση της εφεδρείας και των αντιδράσεων των δύο άλλων αρχηγών, του κ. Κουβέλη και του κ. Βενιζέλου, που στηρίζουν την κυβέρνηση καταδεικνύει. Και δεν είναι το μόνο.
Τα παραδείγματα αυτής της ξεπερασμένης και καταστροφικής λογικής είναι, δυστυχώς, άπειρα. Κι είναι προφανές ότι όσο η κυβέρνηση επιμένει να μην πράττει το καθήκον της, φοβούμενη να συγκρουσθεί με συντεχνίες και συμφέροντα, τόσο θα εντείνονται οι προσπάθειες των όποιων κερδοσκοπικών κύκλων να προκαλέσουν την χρεοκοπία της Ελλάδας.
Η χρεοκοπία μπορεί να αποφευχθεί. Είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνον οικονομικό. Είναι, κυρίως, πολιτικό. Κι όσο τα κόμματα και το σύνολο του πολιτικού κόσμου μένουν εγκλωβισμένοι σε μια παρωχημένη λογική του πελατειακού κράτους, που μας οδήγησε στην σημερινή τραγελαφική κατάσταση, η σωτηρία κι η αποφυγή της χρεοκοπίας δεν θα πραγματοποιηθούν.
ΟΚ ,απογραφή έκαναν όλοι, εκπαιδευτικοί, σώματα ασφαλείας, νοσοκομειακοί κάθε βαθμίδας και ειδικότητας, ιερείς κλπ, έτσι, το κομμάτι που συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε ως δημόσιο υπάλληλο γραφείου είναι αρκετά μικρότερο.
Το θέμα είναι πως αν και άχρηστοι οι περισσότεροι δεν φτάνουν έτσι όπως είναι οι υποδομές αλλά και οι “πολίτες”. Ω ναι.
Επίσης δεν κατάλαβα ποιός είναι ο Έλληνας φορολούγομενος. Ο επαγγελματίας Κολωνακίου με τη φορολογική δήλωση των 3.251 Ε ή ο επιχειρηματίας με το ξέπλυμα και τις οφφσορ..όχι, για να καταλάβω ρωτάω.
Aυτο που πρεπει να γινει ειναι ενας καινουριος κρατικος σχεδιασμος του εργατικου δυναμικου του δημοσιου ο οποιος θα εκμεταλευτει τους φυσικους πορους της χωρας.
Το πιο ευκολο να γινει σχετικα γρηγορα και αμεσα ειναι η παραγωγη λαχανικων σε υδροπονικα θερμοκηπια καθως και οι ιχθυοκαλλιεργειες.
Οσοι δημοσιοι υπαλληλοι δεν ειναι απαραιτητοι βαση νορμας στις υπηρεσιες που βρισκονται σημερα θα μπορουσαν να μεταταχθουν σε τετοιες μοναδες παραγωγης.
Τα προιοντα καθοτι εμπορευσιμα μπορουν να πουληθουν ειτε στην εσωτερικη αγορα ειτε στο εξωτερικο.
Ο πρωτος στοχος ειναι τουλαχιστον το δημοσιο να ταιζει τον εαυτο του απο μονο του χωρις επισης να γινουν απολυσεις που θα οξυνουν το προβλημα της ανεργιας ακομα περισσοτερο.
Τα κερδη αυτου του παραγωγικου δημοσιου μπορουν να επενδυθουν σε αλλους τομεις οπως αυτος της ενεργειας απο ΑΠΕ δημιουργοντας μοναδες κατασκευης φωτοβολταικων και αιολικων συστηματων οπως και μοναδες παραγωγης υδρογονου και αφαλατωσης.
Αν η Ελλαδα εκμεταλευτει το ηλιακο και το αιολικο της δυναμικο παραγοντας υδρογονο τοτε ο μελλοντικος κρατικος στολος της θα παιρνει ολα τα συμβολαια παγκοσμιως γιατι οι τιμες των ναυλων αυτου του στολου θα ειναι οι μικροτερες που θα υπαρχουν παγκοσμιως.
Τελος, τα πλοια σημερα ειναι παμφθηνα λογω κρισεως και αγοραζονται σχεδον για ενα κομματι ψωμι.
Για να υπαρχει ενα μετρο συγκρισης, λεω οτι με 2 δις Ευρω που ειναι η μηνιαια μισθοδοσια των ενεργων υπαλληλων δημοσιου (χωρις να συμπεριλαμβανονται οι συνταξιουχοι δηλαδη) μπορεις να αγορασεις περιπου 150 τανκερ των 180 μετρων το καθενα.