Εν αρχή ην το κέρδος των τραπεζών

Ο Εδουάρδο Γαλεάνο είναι ο δημιουργός του έργου: «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής», το οποίο θεωρείται το ευαγγέλιο των καταπιεσμένων λατινοαμερικανών. Σε συνέντευξή του στον Γιώργο Αυγερόπουλο και στην ερώτηση: «Στην Αργεντινή έγινε ένα οικονομικό πείραμα από το Δ.Ν.Τ. και την παγκόσμια οικονομική εξουσία, το οποίο απέτυχε. Τί πιστεύετε για τις οικονομικές κρίσεις που ζει η Λατινική Αμερική και όλος ο κόσμος;» είχε απαντήσει: «Υπάρχει ένα παγκόσμιο σύστημα εξουσίας, που όταν εγώ ήμουν μικρός το έλεγαν καπιταλισμό, ενώ τώρα το αποκαλούν οικονομία της Αγοράς. Έχει επίσης κι άλλα καλλιτεχνικά ονόματα. Αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι κοινωνικοποιεί τις απώλειες και ιδιωτικοποιεί τα κέρδη. Έτσι λοιπόν αυτό το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας κάθε λίγο καιρό, κάθε λίγα χρόνια, επιβάλλει νέες λιτότητες, σφίγγοντας τις βίδες για να αποτελειώσει με όλα όσα αντιτίθενται στο βασικό νόμο του συστήματος: Ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των ζημιών».

Το ίδιο ακριβώς ζούμε σήμερα στην Ελλάδα. Οι τράπεζες την εποχή των «παχιών αγελάδων» – που τώρα οι ίδιες και τα παπαγαλάκια τους καταγγέλλουν ως εποχή της «ψεύτικης ευμάρειας»– έβγαλαν ένα σκασμό κέρδη δανείζοντας με 19% και 25% χρήματα που οι ίδιες είχαν αποκτήσει πληρώνοντας τόκο 1%.

Εκείνη η εποχή είχε μεγάλη διάρκεια και φυσικά τα κέρδη των τραπεζών ήταν τεράστια. Τα κέρδη εκείνα όμως ήταν ιδιωτικά. Πρωτίστως των τραπεζιτών και δευτερευόντων των μετόχων. Σήμερα, με τη βοήθεια των τραπεζών η αγορά λύγισε, οι μικρομεσαίοι αυτοκτονούν, οι άνεργοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης και ως εκ τούτου, το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι να συνεχίσουν να πλουτίζουν τις τράπεζες πληρώνοντας τα τοκογλυφικά επιτόκια.

Οι τράπεζες δεν έχουν ζημιά. Μείωση κερδών έχουν. Κι αυτή τη μείωση, τη βαφτίζουν ζημιά. Έρχονται, λοιπόν, οι κυβερνήσεις τους και λένε ότι αυτές οι «ζημιές» πρέπει να κοινωνικοποιηθούν. Να πληρώσουμε όλοι οι υπόλοιποι για να μη μειωθούν τα κέρδη των τραπεζών. Κι αυτό το καταφέρνουν δίχως να δοθεί κανένα αντάλλαγμα στους σωτήρες των τραπεζών, δηλαδή στους πολίτες.

Στην Ελλάδα έχει συμβεί μια τεράστια απάτη και επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι αν είχε συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, σήμερα οι τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις εκείνης της χώρας ακόμη θα έτρεχαν να σωθούν. Εδώ όμως είμαστε ανεκτικοί στους απατεώνες.

Προσέξτε τί έχει συμβεί. Η Ιρλανδία χαρακτήρισε την οικονομική της κρίση τραπεζική και ως τέτοια τη διαχειρίστηκε. Η Ισπανία έκανε ακριβώς το ίδιο. Το ίδιο έπραξε και η Ιταλία, με αποτέλεσμα στη Σύνοδο Κορυφής να ζητούν αυτόνομη διάσωση των τραπεζών τους μέσω τραπεζικών μηχανισμών των Βρυξελλών, ενώ μέχρι και ο Ρομπάι δήλωσε ότι θα πρέπει τα προβλήματα των τραπεζών να αποσυνδεθούν από το δημόσιο χρέος!

Αυτά συμβαίνουν με τις σοβαρές χώρες. Στην Ελλάδα, αρχικά ο Γιώργος Παπανδρέου με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και στη συνέχεια συνεπικουρούμενοι από τον Αντώνη Σαμαρά, είχαν τη φαεινή ιδέα να μην παρουσιάσουν την οικονομική κρίση ως είχε, δηλαδή ως τραπεζική, αλλά ως «δημοσιονομική». Εν ολίγοις, δε χρέωσαν το πρόβλημα στις τράπεζες, αλλά σε όλους εμάς και συνολικά στην ελληνική οικονομία. Τώρα, πώς γίνεται η Ισπανία με χειρότερα δημοσιονομικά από της Ελλάδας και με ανεργία πολύ υψηλότερη της ελληνικής να χαρακτηρίζει την κρίση της τραπεζική, μόνο ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς το ξέρουν.

Η αλητεία που ακολούθησε είναι γνωστή. Η Ελλάδα έμπλεξε με τα Μνημόνια και την εξαθλίωση ώστε να διασωθούν οι τράπεζές της. Οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ψήφιζαν τα μέτρα που μας έθαβαν εκβιάζοντας το λαό ότι αν δε ληφθούν αυτά τα μέτρα δε θα έρθουν οι δόσεις των δανείων κι έτσι δε θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.

Όλοι γνωρίζουμε ότι το ποσό των δανείων που μέχρι σήμερα χρησιμοποιήθηκε για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις είναι 0 (ολογράφως: μηδέν). Οι μισθοί και οι συντάξεις πληρώνονταν από τα κρατικά έσοδα. Τα μισά χρήματα των δανείων επεστράφησαν στους δανειστές ως τόκοι και τα υπόλοιπα χρησιμοποιήθηκαν για να ενισχυθούν οι τράπεζες.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η ελληνική κρίση στην αρχή ήταν δημοσιονομική και στη συνέχεια μετετράπη και σε τραπεζική. Κι όμως αυτό δεν ισχύει! Η κρίση εξ αρχής ήταν τραπεζική και δε χρειάζονται πολλές αποδείξεις, αρκεί μία. Η εξής: Η κυβέρνηση Καραμανλή και ενώ η κρίση δεν ήταν ορατή στην Ελλάδα έσπευσε να δωρίσει στις τράπεζες τα πρώτα 28 δισ. ευρώ.

Κι όμως, την ίδια εποχή, ο κ. Καραμανλής τόνιζε πως η οικονομία της Ελλάδας ήταν θωρακισμένη απέναντι στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Τι συνέβη, λοιπόν και άρχισε από τόσο νωρίς η ενίσχυση των τραπεζών; Γιατί ενισχύθηκαν τότε οι τράπεζες αν δεν είχαν εκείνες το πρόβλημα, αλλά το Δημόσιο;

Το ερώτημα που γεννιέται είναι: «Δηλαδή η Ελλάδα δεν είχε δημοσιονομικό πρόβλημα;». Φυσικά και είχε, όμως όπως όλες οι υπόλοιπες χώρες θα μπορούσε να συνεχίσει να αντλεί χρήμα από τις αγορές, αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν αποφάσιζε να γυρίσει όλον τον κόσμο και να ουρλιάζει σαν πουτάνα που δεν την πλήρωσε ο πελάτης, ότι η Ελλάδα καταρρέει κι ότι θα είναι ηλίθιος όποιος τη δανείσει. Εκεί ξεκίνησε ο πνιγμός στο βυθό του ελληνικού χρέους. Αυτό σήμερα το παραδέχονται όλοι κι ας μη γελιόμαστε.

Σήμερα και μετά το «κούρεμα» οι τράπεζες σκούζουν ότι έχουν ανάγκη κι άλλα δισεκατομμύρια, πέρα από όσα τους έχουν δωρίσει μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμα. Απαιτούν αυτά τα χρήματα, με το επιχείρημα ότι έχασαν από το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων.

Όταν όμως οι τράπεζες έπαιζαν ρόλο μεσολαβητή για την αγορά ελληνικών ομολόγων από τους ιδιώτες, εξασφάλιζαν ικανοποιητικές προμήθειες. Πού πήγαν εκείνα τα κέρδη; Κέρδισαν πουλώντας ελληνικά ομόλογα οι τράπεζες, έχασαν από αυτά που αγόρασαν οι ίδιες. Ποιο είναι το πρόβλημα;

Στην Ελλάδα, οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορούν τη σιγουριά του Δημοσίου και ζητούν την κατάργησή του, έχουν απωλέσει κάθε ίχνος της έννοιας «ρίσκο» που χαρακτηρίζει την ελεύθερη αγορά και τον ιδιωτικό τομέα. Οι τραπεζίτες είναι αυτοί που απολαμβάνουν περισσότερο από όλους τη σιγουριά του Δημοσίου και μάλιστα δίχως να παράγουν ή να παραχωρούν τίποτα. Τα πάντα πωλούνται με ιδιαίτερα μεγάλο κέρδος.

Τελικά, οι τράπεζες όχι μόνο φόρτωσαν την κρίση τους στις δικές μας πλάτες, όχι μόνο οι κυβερνήσεις εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα των τραπεζιτών, αλλά φρόντισαν να καταστρέψουν τα ασφαλιστικά ταμεία και να καταργήσουν κάθε υποψία κοινωνικού κράτους. Η κρίση στην Ελλάδα ήταν τραπεζική και τραπεζική παραμένει. Εμείς, οι πολίτες, χάσαμε. Αδιαμαρτύρητα.

Το ελληνικό κράτος είχε κάθε δικαίωμα με τόσα δισεκατομμύρια ευρώ που έδωσε στις τράπεζες, να τις κρατικοποιήσει. Όμως οι κυβερνήσεις και τα παπαγαλάκια τους, θυμήθηκαν ξαφνικά την ελεύθερη αγορά και ότι «στον καπιταλισμό το Κράτος δε μπορεί να είναι τραπεζίτης. Απαγορεύεται να παρεμβαίνει». Όχι μόνο, λοιπόν, δεν τις κρατικοποίησε, αλλά ούτε καν επέβαλε την εποπτεία του στη λειτουργία τους.

Στη σύνοδο Κορυφής αποφασίστηκε η δημιουργία μηχανισμού εποπτείας των τραπεζών, έτσι ώστε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να έχει πλήρη εποπτεία για όλες τις τράπεζες. Αυτό δηλαδή που δεν έκανε το ελληνικό Κράτος επειδή «δεν το επέτρεπε ο καπιταλισμός», το κάνει η καπιταλιστική ΕΚΤ.

Αξίζει να διαβάσουμε τί ακριβώς συμφωνήθηκε στη σύνοδο Κορυφής: «Οι ευρωπαϊκές τράπεζες που αντιμετωπίζουν προβλήματα, θα μπορούν να απευθύνονται για ανακεφαλαιοποίηση στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Με τη λύση αυτή διασφαλίζεται ότι δεν θα επιβαρύνονται άμεσα τα κράτη-μέλη και οι φορολογούμενοι πολίτες με πρόσθετο βάρος, αφού η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν θα επηρεάζει το δημόσιο χρέος, όπως γίνεται σήμερα. Να σημειωθεί ότι πριν από τη διάσωση τραπεζών μιας χώρας θα προηγείται ομόφωνη απόφαση του Eurogroup και υπογραφή Μνημονίου, το οποίο ωστόσο θα περιορίζεται μόνο για τον χρηματοπιστωτικό τομέα».

Αυτά, για τους άλλους. Σ’ εμάς, η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών θα κοστίσει περίπου 50 δισ. ευρώ. Είμαστε μαλάκες; Ναι, απόλυτα. Δε σηκώνει συζήτηση το θέμα.

[sc:Πηγή id=”http://www.ramnousia.com/2012/07/to-kerdos-twn-trapezwn.html#.T_Ck85GZiHk” ]