γράφει ο begar
Στις μέρες μας, είναι γνωστό πλέον, πως σχεδόν όλοι χρωστάνε χρήματα στις τράπεζες.
Επίσης, είναι γνωστό, πως η αγορά ακινήτων έχει πιάσει πάτο. Σχεδόν τίποτα δεν πωλείται, αφού:
- Οι τράπεζες δεν χορηγούν στεγαστικά δάνεια.
- Ο κόσμος γενικά δεν έχει χρήματα
- Οι λίγοι που διαθέτουν κάποια χρήματα, είτε δεν θέλουν να φορτωθούν κάποιο ακίνητο, λόγω υπερφορολόγησης, είτε περιμένουν υπομονετικά να δουν τις τιμές των ακινήτων να υποχωρούν περισσότερο.
Σήμερα, σε μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο, άκουσα και μια άλλη θεωρία, η οποία, ομολογώ, δεν μου είχε περάσει καθόλου από το μυαλό:
Ας υποθέσουμε ότι διαθέτω χρήματα και θέλω να αγοράσω κάποιο ακίνητο. Κάνω την έρευνά μου και έστω ότι βρίσκω ένα ακίνητο, το οποίο με ενδιαφέρει. Συζητώ με τον πωλητή και τα βρίσκουμε στην τιμή. Επόμενη κίνηση μου είναι να κάνω ένα νομικό έλεγχο των τίτλων, με δικηγόρο, ώστε να εξασφαλίσω ότι το ακίνητο είναι «καθαρό και ελεύθερο βαρών», δηλ. να διαπιστώσω ότι το ακίνητο δεν είναι υποθηκευμένο ή προσημειωμένο από τρίτον για χρέη και ότι οι τίτλοι ιδιοκτησίας είναι ξεκάθαροι, δηλ δεν θα εμφανιστεί αργότερα κάποιος διεκδικητής, λόγω κληρονομιάς κλπ.
Έστω λοιπόν, ότι έγιναν όλες οι παραπάνω ενέργειες και το ακίνητο αποδείχθηκε πεντακάθαρο. Αυτό, που σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να ελέγξω, είναι το αν ο πωλητής, κατά τη στιγμή της πώλησης, χρωστάει χρήματα σε τράπεζες, εφόσον το συγκεκριμένο ακίνητο δεν είναι προσημειωμένο. Και ούτε υποχρεούται να μου δώσει τέτοια πληροφορία ή μπορεί απλά να μου πει ψέματα.
Το ερώτημα είναι:
Έστω ότι ο πωλητής του ακινήτου, κατά τη χρονική στιγμή της πώλησης είχε κάποια μεγάλη οφειλή σε τράπεζα, χωρίς όμως αυτή να έχει προχωρήσει σε προσημείωση ή άλλη δικαστική ενέργεια. Προχωρώ και αγοράζω το ακίνητο, το οποίο, υπενθυμίζω, μετά από κάθε έλεγχο βρέθηκε «πεντακάθαρο». Δύο χρόνια μετά η τράπεζα κάνει εναντίον του πωλητή «αγωγή για καταδολίευση δανειστή» και πετυχαίνει την ακύρωση της αγοροπωλησίας, αφού ο πωλητής πούλησε περιουσιακό στοιχείο για να αποφύγει ενδεχόμενη κατάσχεση του.
Ξαφνικά βρίσκομαι σε μια κατάσταση, όπου χάνω την κυριότητα του ακινήτου και θα πρέπει να διεκδικήσω δικαστικά την επιστροφή των χρημάτων μου, τα οποία ο πωλητής μπορεί να έχει ήδη ξοδέψει.
Τι γίνεται σ’αυτή την περίπτωση;
Παρακαλώ αν κάποιος έχει κάποια ιδέα ή παρόμοια εμπειρία, να αφήσει το σχόλιό του.
δεν νομίζω. Ένα από τα στοιχεία του ορισμένου της αγωγής διάρρηξης απαλλοτρίωσης είναι: Γνώση του αποκτώντος ότι ο μεταβιβάζων ενεργεί προς βλάβη των δανειστών. Ο τρίτος πρέπει να γνωρίζει θετικά την καταδολιευτική πρόθεση του οφειλέτη και δεν αρκεί η υπαίτια άγνοιά του, έστω και οφειλόμενη σε βαριά αμέλειά του 765/2014 ΑΠ.
Για παράδειγμα: Ο Δανειολήπτης «Ο» (οφειλέτης) που έχει οφειλές προς τράπεζες από καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες ποσού 80.000€, επειδή υποψιάζεται ότι άμεσα θα βρεθεί σε αδυναμία να αντεπεξέλθει στις δανειακές του υποχρεώσεις, μεταβιβάζει εικονικά με πώληση στον έμπιστό του φίλο «Τ» (τρίτος) τη μοναδική του ακίνητη περιουσία, ένα παραθαλάσσιο οικόπεδο στην Χαλκιδική, εμπορικής αξίας 100.000€, προκειμένου να το διασώσει από την κατάσχεση και τον πλειστηριασμό. Ο «Τ» δέχεται να βοηθήσει τον «Ο», παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως με τον τρόπο αυτό ο «Ο» προβαίνει στη μεταβίβαση αυτή για να μην του κατάσχουν το οικόπεδο, δηλαδή για να μην πληρώσει τους δανειστές του. Εν συνεχεία η τράπεζα με την επωνυμία «Ε» ασκεί αγωγή κατά των «Ο» και «Τ», με την οποία ζητά τη διάρρηξη της απαλλοτριωτικής δικαιοπραξίας πώλησης, ισχυριζόμενη ότι ο «Ο» της οφείλει το ποσό των 40.000€, ότι είναι τελείως αφερέγγυος, εφόσον δεν διαθέτει ισόποσης αξίας κινητή ή ακίνητη περιουσία από την οποία να μπορεί να ικανοποιηθεί, ότι μεταβίβασε στον «Τ» το οικόπεδο στη Χαλκιδική προκειμένου να το διασώσει από τον πλειστηριασμό, καθώς και ότι ο «Τ» γνώριζε ότι ο «Ο» ενεργούσε με τη μεταβίβαση αυτή προς βλάβη των δανειστών του και παρά ταύτα δέχθηκε να συμπράξει μαζί του προς τον σκοπό αυτό.
Άρα, αν δεν υπάρχει κάποιος βαθμός συγγένειας μεταξύ πωλητή και αγοραστή, ή αποδεικτικά στοιχεία οτι οι 2 τους είναι κολλητοί, εραστές κλπ, είναι απίθανο μπει στον κόπο η οποιαδήποτε τράπεζα να κάνει τέτοιου είδους αγωγή.
Επίσης, ισχύει η 5ετής παραγραφή της καταδολίευσης δανειστών. Αν δηλαδή η εικονική αγοραπωλησία, γονική παροχή κλπ στην οποία συμπράττει εν γνώση ο αγοραστής/κληρονόμος κλπ, τελέστηκε τον ιούνιο του 2010 και η τράπεζα λάβει γνώση σήμερα, Νοέμβριο του 2015, δεν μπορεί πλέον να κάνει κάτι.