‘Αρθρο 120 – (Ακροτελεύτια διάταξη)
1. Tο Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την E΄ Aναθεωρητική Bουλή των Eλλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Eφημερίδα της Kυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Yπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Iουνίου 1975.
2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»
Κι όμως πρόκειται για το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος. Αυτό ας έχει ο καθένας στο μυαλό του πριν πάει να ψηφίσει. Ξεχασμένες έννοιες η «αφοσίωση στην πατρίδα και τη Δημοκρατία», «λαϊκή κυριαρχία», «πατριωτισμός των Ελλήνων».
Τι επικρατεί στην εποχή μας;
– Υποβάθμιση της εθνικής αξιοπρέπειας
– Υποδούλωση σε ξένους δυνάστες
– Σφετερισμός της λαϊκής κυριαρχίας
– Δημοκρατία κατά το δοκούν
– Ξεπούλημα της Πατρίδας
– Καταρράκωση του εθνικού φρονήματος
– Κρίση των θεσμών και των αξιών
Τα παραδείγματα αναρίθμητα και δεν θα επεκταθώ, όλοι τα γνωρίζουμε (Μνημόνια, οικονομική ανέχεια, διάσπαση του κοινωνικού ιστού, βία, εγκληματικότητα). Όπως γνωρίζουμε και τους υπαίτιους αυτών των δεινών και φανταζόμαστε και εκείνους των μελλοντικών. Και μάλιστα όλα αυτά τα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα της Δημοκρατίας, την οποία θεμελιώνει το τελευταίο αυτό άρθρο του Συντάγματος.
Πως πρέπει λοιπόν να αντισταθούν οι Έλληνες (με κάθε μέσο), όπως επιτάσσει το ίδιο το Σύνταγμα; Είναι οι εκπρόσωποί μας επαρκείς, για να το πράξουν, εκ μέρους μας κάτι τέτοιο ή πρέπει να επινοηθούν άλλες μορφές αντίστασης; Είναι λύση το αντάρτικο πόλεων του Αμυρά ή οι γροθιές της Χρυσής Αυγής; Όσο κατακριτέες και αν είναι σαν πράξεις, άλλο τόσο απορρέουν από καταστάσεις που βρίσκουν σύμφωνη την Κοινή Γνώμη σε μεγάλο ποσοστό. Προσέξτε! Τα αίτια είναι υγιή, οι τρόποι έκφρασης είναι λάθος και δίνουν τροφή στο ίδιο το σάπιο Σύστημα να τους απομονώσει, να γενικεύσει και να καταδικάσει συλλήβδην πολιτικούς χώρους ή κοινωνικές ομάδες. Άσχετα εάν υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν «καλά τους κάνουν», «να αγιάσει το χέρι τους» κτλ. Η λύση δεν είναι η βία σε καμιά περίπτωση. Η βία εναντίον του Συστήματος γεννά βία από το Σύστημα και τους μηχανισμούς καταστολής και χειραφέτησης κάθε είδους.
Ποια είναι η άμυνά μας λοιπόν; Η με ψήφο εκλογή εκείνων των στελεχών που μπορούν να ορθώσουν ανάστημα, να δώσουν διαλεκτικές μάχες και εντός Κοινοβουλίου. Θα επικεντρωθώ σε μια ανάλυση του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου», των εκπροσώπων και των ψηφοφόρων του. Φυσικά γνωρίζω ότι ο πατριωτισμός δεν είναι ίδιον κανενός πολιτικού κόμματος. Στη σύγχρονη εποχή, η έννοια πατριωτισμός δεν αφορά μόνο στην έννοια της «Εθνικής Κυριαρχίας», αφορά και στην οικονομική ανεξαρτησία, την πολιτισμική ακεραιότητα, την κοινωνική ευημερία.
Πατριώτες υπάρχουν σε όλα τα κόμματα, όπως και δοσίλογοι. Η κα Κανέλη, ίσως θα έπρεπε να ήταν η τελευταία που θα γνώριζε επίθεση από κάποιον εθνικιστή, καθώς πέρα από κάποιες απαρχαιωμένες απόψεις που εκφράζει, τουλάχιστον σε θέματα Ορθοδοξίας και Έθνους, είναι τουλάχιστον αξιοπρεπέστατη. Τρανό παράδειγμα, το περιοδικό «Νέμεσις» που εκδίδει. Ωστόσο, θα επικεντρωθώ στο χώρο της Λαϊκής, Πατριωτικής, Εθνικιστικής Δεξιάς. Για όσους ανήκουν σε άλλους χώρους, απλά παραθέτω κάποιες σκέψεις για προβληματισμό, θεωρώ όμως ότι είναι χρέος τους να ψηφίσουν τα άτομα εκείνα που ξεκάθαρα εκφράζουν το εθνικό συμφέρον, και όπως προανέφερα, σίγουρα βρίσκονται και σε άλλα κόμματα.
Ο χώρος της Λαϊκής Δεξιάς, είναι ίσως ο πιο παρεξηγημένος πολιτικός χώρος, που συγκεντρώνει και τα περισσότερα βέλη. Οι εκπρόσωποι και οι ψηφοφόροι του βαπτίζονται Φασίστες, Ναζιστές, Ακροδεξιοί, νοσταλγοί του Χίτλερ ή της Επταετίας και άπειρα άλλα «κοσμητικά επίθετα». Δεν αντιλέγω, ότι στις τάξεις τους όντως να υπάρχουν και τέτοιες φωνές, είναι όμως τουλάχιστον εγκληματικό να εξισώνουμε τους πάντες.
Πολλές φορές δε βάλλεται μόνο από αντιπάλους αλλά και «εκ των έσω» για ψηφοθηρικούς λόγους. Παραθέτω κάποια γεγονότα.
– Ο κ. Καραμανλής σε μια προεκλογική συγκέντρωση υποστήριξε «Είμαστε το κόμμα του Μεσαίου Χώρου», αφήνοντας τους οπαδούς του από κάτω να κοιτιούνται με αμηχανία. Η έννοια της Δεξιάς έγινε απαγορευμένη λέξη. Αργότερα βέβαια ανασκεύασε, λέγοντας ότι εννοούσε το κοινωνικό και όχι το πολιτικό Κέντρο, φυσικά βέβαια για να έχει απήχηση σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
– Επινοήθηκαν άλλα συνώνυμα όπως «Φιλελευθερισμός» με εκφραστές την κα Μπακογιάννη, τον κο Μάνο κτλ.
– Η έννοια Δεξιά αποτελεί μόνιμη καραμέλα αρνητικής συνθηματολογίας του «δημοκρατικού, προοδευτικού» χώρου: «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» (ίσως γιατί πέρναγε καλά;) Ή έστω καλύτερα, σε πολλούς τομείς από ότι τώρα;
– Πρόσφατα βέβαια, επαναχρησιμοποιείται κατά κόρον η ανάγκη για τη συστράτευση του «Κεντροδεξιού μετώπου». Η έννοια της Δεξιάς ξαναμπαίνει στο παιχνίδι για να επιστρέψουν οι «Δεξιοί ψηφοφόροι» που είχαν διαρρεύσει προς σχηματισμούς που δεν ντρέπονταν να εκφράσουν την ταυτότητά τους, κυρίως ΧΑ και ΛΑΟΣ.
– Ο κος Ψωμιάδης έκρινε λάθος όταν είπε ότι ΝΔ και ΧΑ είναι «αδελφά κόμματα»; Δεν είναι δεξαμενές ψηφοφόρων εκατέρωθεν; Η ΝΔ θα αρνηθεί τυχόν ψήφους που προέρχονται από τη Χρυσή Αυγή;
– Ο κος Καρατζαφέρης όταν πρωτοεξελέγη δεν είχε απομονωθεί και χαρακτηριστεί ως Ακροδεξιός; Ακόμα και τώρα δεν αποκαλείται από κάποιους Καρατζαφύρερ; Μέχρι πρότινος δεν είχε στις τάξεις του, τους Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη, εκφραστές «ακροδεξιών», για κάποιους, απόψεων; Με ποια λογική και ποια ηθική χαρακτηρίζει τη ΧΑ ως Ναζιστές, όταν την ίδια στιγμή θέτει επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, εκφραστή αντισημιτικών απόψεων, ιδρυτή της 4ης Αυγούστου, οργάνωση-προπομπό της ΧΑ, και υπέρμαχο μη κοινοβουλευτικών λύσεων. Στις Νομαρχιακές Εκλογές δεν είχε στα ψηφοδέλτια επίσημα Χρυσαυγίτες;
Τότε ήταν Έλληνες Εθνικιστές και τώρα Ναζιστές; Με ποια λογική προβάλει τώρα στο εξώφυλλο της «Α1», έναν Σπαρτιάτη με περικεφαλαία «ΛΑΟΣ» να κλωτσά την σβάστικα στον Καιάδα; Φυσικά, ο κάθε Δεξιός οφείλει να του αναγνωρίσει και αρκετά θετικά. Κατόρθωσε να συμμαζέψει μεγάλο κομμάτι της Λαϊκής Δεξιάς, που μέχρι τότε εκφραζόταν με πολιτικούς σχηματισμούς κάτω του 1%. (Πλεύρης, Μιχαλόπουλος, το Μέτωπο του Βορίδη κ.α.). Κατάφερε να εισέλθει στη Βουλή και να ακουστούν επιτέλους «Πατριωτικές φωνές», απαλλαγμένες από τα στεγανά που επέβαλε μέχρι τότε η ΝΔ. Κέρδισε το σεβασμό ασκώντας κοινοβουλευτικό έλεγχο, μίλησε με επιχειρήματα, ανέδειξε στελέχη που μέχρι πρότινος θεωρούνταν γραφικά, αλλά μετέπειτα υπουργοποιήθηκαν και τώρα σηκώνουν στις πλάτες τους τον προεκλογικό αγώνα της ΝΔ. Αυτά μέχρι πρόσφατα. Ακολούθησαν τα Μνημόνια, η ένταξη στην Κυβέρνηση, η αποχώρηση από την Κυβέρνηση, η αποχώρηση στελεχών. Πλέον αναλώνεται σε σπασμωδικές κινήσεις και επιθέσεις σε «πολιτικά του αδέρφια». Ζήσαμε τον απόλυτο παραλογισμό του να τσακώνεται ο Κασιδιάρης με τον πατέρα Πλεύρη!
– Ευθύνη βέβαια έχει και η ΧΑ που χαρακτηρίζει το ΛΑΟΣ ως «τηλεκόμμα» και «γιαλατζί Δεξιά», στοχεύοντας από την πλευρά της στην πόλωση με το ΛΑΟΣ.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι το εξής: Το να δηλώνει κάποιος Δεξιός και Εθνικιστής δεν είναι ντροπή. Όπως κάποιος θεωρεί τον εαυτό του Δημοκράτη εάν ανήκει στην Κεντροαριστερά μόνο, έτσι και ο Εθνικισμός είναι Πατριωτισμός και δεν θα πρέπει να συγχέεται με το Ναζισμό, το Φασισμό και τους τραμπουκισμούς. Φαντάζει ως ακραίος γιατί το Σύστημα έχει μάθει να τρέφεται με βολικές και στρογγυλεμένες απόψεις, στα πλαίσια του «τεχνητού πολιτικού καθωσπρεπισμού». Άσχετα αν οι συνθήκες επιβάλλουν στο Σύστημα να υιοθετεί και να ασπάζεται απόψεις που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν «ακροδεξιές», σε θέματα κυρίως λαθρομετανάστευσης και ασφάλειας. Επειδή ακριβώς η κοινωνία είναι αυτή που τις ασπάζεται πρώτη. Το Τείχος στον Έβρο και τα Κέντρα λαθρομεταναστών χαρακτηρίζονται ως «μέτρα προς τη σωστή κατεύθυνση», ελέω «δημοκράτη» Χρυσοχοίδη. Αν εφαρμόζονταν από τη Δεξιά θα μιλούσαμε για Φασισμό, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για μέρες θα είχαμε τηλεπαράθυρα.
Ο ανεξάρτητος εθνικιστικός χώρος δεν πρέπει να μείνει χωρίς εκπροσώπηση στη Βουλή. Κανονικά θα έπρεπε να είναι αρραγής, συμπαγής, με αυξημένη εκλογική βάση και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Ο χρόνος όμως πιέζει αμείλικτα, το γεγονός αυτό θα πρέπει να εκτιμηθεί σοβαρά μελλοντικά και όχι τέτοιες ώρες.
Σταθμίζουμε λοιπόν τα εξής γεγονότα:
1. – Κάποιοι εκφραστές του Εθνικισμού είναι πλέον στις τάξεις της ΝΔ και θα έχουν περιορισμένη ελευθερία λόγου και κομματική πειθαρχία.
2. – Το ΛΑΟΣ δύσκολα θα περάσει το κατώφλι της Βουλής.
Τελικά, αντί οι πολίτες, που τοποθετούνται στον Εθνικιστικό Χώρο, να αναλώνονται σε επιθέσεις μεταξύ τους (δεν τους έφταναν όλες οι άλλες!), με τον κίνδυνο τελικά να μείνει εκτός Βουλής και η ΧΑ μετά το ΛΑΟΣ (κάτι τέτοιο δε φαντάζει πολύ πιθανό), να συστρατευθούν στην παράταξη που έχει ΤΩΡΑ τη δυναμική. Μελλοντικά μπορεί να είναι ένα ευρύτερο Εθνικιστικό Μέτωπο. Προϋποθέσεις συνεννόησης υπάρχουν, αρκεί να παραμεριστούν οι όποιες προσωπικές ή καιροσκοπικές αγκυλώσεις. Το κοινό πολιτικό υπόβαθρο, οι κοινές επιδιώξεις και η σωτηρία της Πατρίδος το επιβάλλουν. Διαφορετικά, ο εθνικιστικός χώρος θα ξαναδιασπαστεί, προς τέρψη όλων των υπολοίπων και θα καταλήξει σαν τις δεκάδες συνιστώσες άλλων παρατάξεων, χωρίς καμιά δύναμη. Μέχρι πρόσφατα, αυτήν τη δυναμική την είχε το ΛΑΟΣ. Οι ΤΩΡΙΝΕΣ χρονικές και πολιτικές συγκυρίες επιβάλλουν την κατεύθυνση των Δεξιών, Πατριωτών και Εθνικιστών ψηφοφόρων προς την Χρυσή Αυγή.