ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Με την οικονομία -αργά ή γρήγορα, με ύφεση ή με ανάπτυξη, με ευρώ ή με δραχμή- κάποια στιγμή θα ξεμπερδέψουμε.
Πολύ φοβάμαι όμως ότι με την ανοησία του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων δεν θα ξεμπερδέψουμε ποτέ. Και αυτό το θεωρώ πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα. Διότι όλα τα δεινά της χώρας από αυτή την ανοησία προέρχονται. Και φυσικά, το σημερινό πρόβλημά μας αποκλειστικά και μόνο στην πρακτική όλων των κομμάτων οφείλεται.
Να εξηγηθώ: το σόου του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου την προηγούμενη εβδομάδα, δηλαδή η διαφωνία του με τα μέτρα που πρότεινε ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας, η διασπορά του φόβου ότι αυτή η κυβέρνηση τρίζει και μπορεί να πέσει, οι διαρροές στον Τύπο από όλες τις πλευρές αποδεικνύουν περίτρανα ότι κανείς από τους πολιτικούς αρχηγούς δεν έχει ακόμη βάλει μυαλό. Ο Βενιζέλος έκανε ακριβώς ό,τι έκανε και ο Σαμαράς πριν από έναν χρόνο. Διαφωνούσε, παρίστανε τον επαναστάτη, μιλούσε για εναλλακτικές που δεν υπάρχουν και, τελικά, αφού έκανε το σόου του, συμφώνησε στα μέτρα.
Ο Βενιζέλος, όπως ακριβώς και ο Σαμαράς παλιότερα, έθεσε τη χώρα σε κίνδυνο, μεγέθυνε την ανησυχία των εταίρων μας και τορπίλισε την επαναδιαπραγμάτευση που ο ίδιος προτείνει. Ολα αυτά για να τον ακούσουν οι «παλιοί πελάτες-ψηφοφόροι» του ΠΑΣΟΚ, μπας και γυρίσουν στο κόμμα. Στους ίδιους περίπου «πελάτες-ψηφοφόρους» απευθυνόταν και ο Σαμαράς πέρυσι κάνοντας το δικό του σόου, μέχρις ότου κάνει την κωλοτούμπα και το μεγάλο φινάλε και συμφωνήσει σε όλα. Στους ίδιους ακριβώς απευθύνεται και ο Τσίπρας -και τους έχει τώρα κερδίσει-, στον οποίο όμως δεν δόθηκε η δυνατότητα να κυβερνήσει και να κάνει και αυτός μετά τη θεαματικότερη ίσως κωλοτούμπα της Ιστορίας (δυστυχώς, δεν αποκλείεται να το δούμε και αυτό στο μέλλον). Στους ίδιους απευθύνεται ο Ανεξάρτητος Ελληνας Καμμένος, στους ίδιους ο παλιός κομφερανσιέ Καρατζαφέρης (που μόλις πήγε να παραστήσει τον σοβαρό κατέρρευσε), στους ίδιους απευθύνονται κατά καιρούς όλοι.
Ποιοι είναι οι «ίδιοι»; Σε καμία περίπτωση δεν είναι το σύνολο του λαού. Είναι όμως μεγάλο μέρος του, αφού όλα τα κόμματα -υπό τη σάλπιγγα του ΚΚΕ, που μέσα στον παραλογισμό του είχε φτάσει το 2009 να ζητά κατώτατο μισθό 1.800 ευρώ- χάριζαν μισθούς, συντάξεις, διορισμούς, επιδόματα, προαγωγές. Ολοι αυτοί κακομάθανε τους ψηφοφόρους και τους εκπαίδευσαν να ζητάνε διαρκώς όλο και περισσότερα. Τους εκπαίδευσαν να ζούνε από το κράτος, να τρώνε από το κράτος, να στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο στο κράτος. Ολα αυτά τα ονόμασαν «κοινωνικό κράτος».
Φυσικά, καμία σχέση δεν έχουν όλα αυτά με το κοινωνικό κράτος, το οποίο πρέπει να εξασφαλίζει μόνο τους κατώτατους μισθούς, τα επιδόματα ανεργίας, τις συντάξεις και την περίθαλψη στους αδύναμους πολίτες. Από πότε το κοινωνικό κράτος παρέχει συντάξεις 5.000 και 7.000 ευρώ, από πότε προσφέρει μισθούς δεκάδων χιλιάδων ευρώ και δημιουργεί άχρηστες θέσεις εργασίας για τους κομματικούς μηχανισμούς των φίλων και των συγγενών των βουλευτών;
Ο λόγος για τον οποίο δεν έχουμε κοινωνικό κράτος είναι ότι έχουμε σπάταλο κράτος και πληρώνουμε τεράστιο κόστος για να βολεύονται όλοι αυτοί, αντί να πληρώνουμε για τις βασικές ανάγκες των αδυνάτων. Και ο λόγος που ο Στουρνάρας αναγκάζεται να κόψει μισθούς και συντάξεις -πέραν ίσως αυτών που είναι υπερβολικές- είναι ότι οι υπουργοί της τρικομματικής κυβέρνησης δεν περιορίζουν τις δαπάνες των υπουργείων τους. Δεν είναι λοιπόν μόνο ο Βενιζέλος που απέδειξε ότι το πελατειακό κράτος θα συνεχίσει να ζει και να καταδυναστεύει τη χώρα, αλλά είναι και όλοι οι υπουργοί που αρνούνται να κόψουν τις δαπάνες.
Οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν ότι το κράτος δεν μπορεί πια να τους ταΐζει. Και κυρίως ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να τους ταΐζει. Το κράτος πρέπει να φροντίζει μόνο για τους αδύναμους. Και δεν μπορούν να θεωρούνται αδύναμοι όλοι. Δεν είναι αδύναμοι οι υπάλληλοι του Δημοσίου, δεν είναι αδύναμοι οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, δεν είναι αδύναμοι οι συνταξιούχοι (με εξαιρέσεις), δεν είναι αδύναμοι οι ένστολοι. Δεν είναι αδύναμοι οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι εργάτες, οι υπάλληλοι σούπερ μάρκετ. Αδύναμοι είναι οι άρρωστοι, οι άνεργοι και όσοι για οποιονδήποτε λόγο πεινάνε. Αυτούς οφείλει να φροντίζει το κράτος. Και για να το κάνει πρέπει να σταματήσει να φροντίζει για όλους τους δήθεν αδύναμους, τους δήθεν τυφλούς, τους δήθεν χρήζοντες επιδομάτων, τους δήθεν συνταξιούχους που έχουν πεθάνει πριν από χρόνια, τους δήθεν αναξιοπαθούντες.
Το πολιτικό σύστημα πρέπει να εξηγήσει, να επιμείνει, να δώσει μάχη, να πείσει τους πολίτες να πάνε να βρούνε λεφτά από τη δουλειά τους, να παράγουν, να εξάγουν, να είναι ευγενικοί με τους τουρίστες, να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους, να ξοδεύουν πιο συνετά, να μποϊκοτάρουν όσους χρεώνουν ακριβά. Πρέπει να τους εξηγήσει ότι για να έχουμε ένα υποδειγματικό κοινωνικό κράτος όπως η Δανία, η Σουηδία, η Γερμανία πρέπει να κόψουμε τις ενισχύσεις σε αυτούς που δεν τις χρειάζονται και να δώσουμε τα λεφτά στην Υγεία, την Παιδεία και σε όσους τα έχουν ανάγκη.
Αντί να κάνουν αυτό, δυστυχώς, οι πολιτικοί μας συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τον λαό με τρομερό θράσος. Δεν του λένε την αλήθεια. Δεν του λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά, δεν κόβουν τις δαπάνες τους, δεν διώχνουν τους άχρηστους. Προτιμούν -και το κάνουν διαρκώς- να κόβουν τα λεφτά όλων, σε μια περίεργη αντίληψη περί δικαιοσύνης που τελικά είναι κατάφωρα άδικη, παρά να κόψουν τα λεφτά από αυτούς που αδίκως τα παίρνουν. Προτιμούν να συνεχίσουν τις σπατάλες και να προσλαμβάνουν κρυφά ημετέρους παρά να εξυγιάνουν το κράτος. Και γι’ αυτό πολύ φοβάμαι ότι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος θα αργήσει πολύ να έρθει – κι αν έρθει, θα έρθει μετά την ολοκληρωτική καταστροφή και εν μέσω απόλυτης φτώχειας.