Του Γιώργου Καισάριου
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος που γνωρίζω να αντιμετωπιστούν κόκκινα δάνεια.
Ο τρόπος είναι απλός. Όταν κάποιος δεν πληρώνει σε εύλογο χρονικό διάστημα, τότε κινούνται διαδικασίες τέτοιες προκειμένου ο δανειστής να ικανοποιηθεί.
Αν το ποσό είναι μικρό (ας πούμε 1500 ευρώ), τότε είναι προτιμότερο η τράπεζα απλά να πάρει τη χασούρα της και να κάνει πρόβλεψη έναντι μελλοντικών κερδών, πάρα να κυνηγήσει νομικά τον δανειολήπτη.
Αν είναι ένα ακίνητο, τότε θα πρέπει να κινηθούν οι διαδικασίες προκειμένου η τράπεζα να μπορεί να πάρει τα λεφτά που δάνεισε προς αγορά αυτού του ακίνητου, κάνοντας κατάσχεση του ακινήτου.
Αν πρόκειται για εταιρικό δάνειο, λογικά η τράπεζα έχει διασφαλιστεί από το ενεργητικό της εταιρείας (λέμε τώρα). Και αν δεν πάρει όλα της τα λεφτά, τουλάχιστον (αν έχει κάνει σωστά της δουλειά της) θα πάρει τα περισσότερα.
Όταν όμως μια τράπεζα δεν κάνει τις άνω διαδικασίες, η αμελεί να κάνει αυτές τις διαδικασίες για χρόνια ολόκληρα, τότε ουσιαστικά δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα των κόκκινων δανείων.
Στην περίπτωση ενός καταναλωτικού δανείου, το πιο πιθανό είναι ότι ο δανειολήπτης τα έχει φάει προ πολλού και σήμερα είναι είτε άνεργος η απένταρος. Στην περίπτωση ενός ακινήτου, θεωρητικά θα μπορούσε η τράπεζα να ανακτήσει το μεγαλύτερο ποσοστό του δανείου αν το εν λόγω ακίνητο είχε βγει στον πλειστηριασμό πριν μερικά χρόνια. Σήμερα στην καλύτερη περίπτωση το ακίνητο αξίζει το 50% από ό,τι πριν μερικά χρόνια (αν όχι λιγότερο) και το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα μπορεί να το πουλήσει ούτε σε αυτή την τιμή.
Στην δε περίπτωση των προβληματικών εταιρικών δανείων, και εδώ το πιο πιθανό είναι η εταιρεία να μην υπάρχει πια, αλλά ακόμα και να υπάρχει, είτε η εταιρεία δεν θα τα έχει, είτε δεν θα συμφέρει την τράπεζα να κινηθούν οι νομικές διαδικασίες για να τα ανακτήσει τα χαμένα.
Σε κάθε περίπτωση, μια προβληματική πίστωση ανακτάται όταν υπάρχει ακόμα καιρός. Με λίγα λόγια, όταν ο δανειολήπτης έχει ακόμα κάτι να του πάρεις, η το ενέχυρο έχει ακόμα αξία. Στην περίπτωση της Ελλάδος, δεν έχει γίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο και αν θέλετε την άποψή μου, τώρα είναι αργά να μιλάμε για προβληματικά δάνεια, διότι προβληματικά δάνεια που δεν μπορεί να πληρωθούν δεν θα πληρωθούν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ρυθμίσεις κομματικών δανείων που ακούσαμε τις προηγούμενες μέρες. Το να μετακυλήσεις ένα δάνειο για 20 χρόνια στο μέλλον, θεωρητικά μπορεί μια τράπεζα να το κάνει.
Το ερώτημα είναι αν θα υπάρχει αυτό το κόμμα σε 20 χρόνια, αλλά ακόμα και αν υπάρχει, αν θα έχει να πληρώσει τότε το δάνειο.
Θεωρητικά πάντα, το δάνειο αυτό για λόγους ισολογισμού έτσι όπως έχει αναδιαρθρωθεί είναι μια φερέγγυο απαίτηση της τράπεζας, αλλά πρακτικά άπαντες γνωρίζουμε ότι οι πιθανότητες να πληρωθεί είναι ελάχιστες.
Και επειδή όσα γνωρίζει η αγορά δεν τα ξέρουν οι γραφειοκράτες όλοι, δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε την αγορά. Βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη, υπάρχουν πάρα πολλά δάνεια που έχουν τέτοιες ρυθμίσεις και η αγορά το γνωρίζει.
Για αυτό τον λόγο άλλωστε η αγορά είναι επιφυλακτική για να πιστέψει ότι αυτά τα δάνεια θα πληρωθούν.
Εγώ πάντως είμαι πολύ περίεργος να δω τι είναι όλα αυτά που συζητάνε η τρόικα και η κυβέρνηση για τα προβληματικά δάνεια. Ειλικρινά σας λέγω, ακόμα δεν έχω καταλάβει τίποτα και ακόμα δεν έχω καταλάβει τι λύσεις προτείνονται.
Και μέχρι να ανακοινωθεί κάτι που να έχει κάποιο νόημα, νομίζω ότι η αγορά θα παραμείνει επιφυλακτική για το χρηματιστήριο και για τον τραπεζικό κλάδο στο σύνολο.