του Δημήτρη Μάρδα,
Αν. καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Η Coca Cola έφυγε, η Crédit Agricole ετοιμάζεται να φύγει, η οικονομία από εκεί που πήγε να σταθεροποιηθεί παραπαίει και η αποβιομηχάνιση της χώρας έχει πάρει μορφή λαίλαπας –μοναδική σε έκταση στην Ευρώπη. Λύση, σε όλα αυτά, κατά πολλούς, θα δώσουν οι πρόωρες εκλογές!
Σωρεία αιτιών, δικαιολογούν την ανωτέρω επιλογή. Κάποιοι θέτουν θέμα δημοκρατίας, εκτιμώντας ότι υφίσταται ηθικό πρόβλημα, καθώς δε νομιμοποιείται η κυβέρνηση αυτή (δυο κομμάτων με άνω των 151 βουλευτών!) να παίρνει αποφάσεις. Τα πληρωμένα από τα κόμματα γκάλοπ ενισχύουν αυτήν τη θέση.
Τι εξυπηρετεί στην ουσία η παραφιλολογία και οι εμμονές για πρόωρες εκλογές; Τίποτα άλλο, παρά την αναπαραγωγή ενός σαθρού συστήματος με τους ίδιους «παίχτες». Με τις πρόωρες εκλογές δίνεται πίστωση χρόνου, στους πολιτικούς με χαμηλές δεξιότητες, οι οποίοι σε τελική ανάλυση είναι η αιτία που τις προκαλούν. Αυτοί, θα καταδείκνυαν με πιο εμφανή τρόπο την ανεπάρκειάς τους, (μέσω είτε ενός ανύπαρκτου έργου είτε ανούσιας κριτικής) αν συνέχιζαν να λειτουργούν για μια τετραετία.
Οι πρόωρες εκλογές λοιπόν παίζουν το ρόλο του «πλυντηρίου» του πολιτικού συστήματος. Η πολιτική της σύνεσης και της συνεννόησης, είναι ανίσχυρες ενώ το πάθος για ένα έδρανο στη Βουλή ή για ένα υπουργικό θώκο, θεωρείται μείζονος σημασίας επιλογή.
Αποτελούν λοιπόν άλλοθι ενός πολιτικού συστήματος, που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, με πρωταγωνιστές όσους θεοποίησαν τον εαυτόν τους στο στίβο της πολιτικής.
Οι ένθερμοι υποστηρικτές αυτής της επιλογής, «παίζουν» βέβαια με την ανάγκη του κόσμου για ουσιαστική δημοκρατία, που αποτελεί, όσο και αν αυτό ηχεί παράξενα, αναλώσιμο προϊόν του πάθους των ψηφοφόρων για πρόωρες εκλογές.
Τι θα έπρεπε να γίνει; Να ακολουθούσαμε απλά το παράδειγμα της… «αντιδημοκρατικής» Ιταλίας. Οι πολιτικοί αρχηγοί μας, όφειλαν λοιπόν να δημιουργήσουν μια ολιγομελή κυβέρνηση με ό,τι καλύτερο διέθεταν.
Η κάλπη σε λίγες ημέρες, θα δώσει ένα από τα τρία αποτελέσματα:
1- Ορισμένοι πιστεύουν ότι η Ν.Δ θα μπορέσει να κυβερνήσει αυτοδύναμα. Αν υποθέσουμε ότι το σενάριο αυτό υλοποιείται, η δεύτερη ερώτηση που εύλογα προκύπτει είναι η ακόλουθη: Με ποιους θα κυβερνήσει; Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία της αρχηγικής ομάδας γύρω από τον κο Σαμαρά, είναι αυτή που οδήγησε την ελληνική οικονομία στο χάλι που βρέθηκε το 2009. Η θέση ότι εξωκοινοβουλευτικοί θα αναλάβουν την ηγεσία των υπουργείων έχει μάλλον χαθεί από το λεξιλόγιο του αρχηγού του κόμματος. Οι λίγοι νέοι (με νέα μυαλά) θα παρασυρθούν κατά πάσα πιθανότητα, από τους φθαρμένους παλιούς ή τους νέους που ήδη έχουν παλιώσει και ενσωματωθεί στην υφιστάμενη πολιτική κουλτούρα.
2- Συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, με εκείνα όμως τα φθαρμένα στελέχη που οδήγησαν την οικονομία στο σημείο που βρίσκεται. Αυτό θα αποφευχθεί μόνο αν ο θεός φωτίσει τους δύο αρχηγούς και κάνουν επιτέλους την επανάστασή τους, οδηγώντας στα τάρταρα τους παλιούς αναποτελεσματικούς βαρόνους της πολιτικής και αναδεικνύοντας νέους με γνώσεις και στρατηγική.
3- Δημιουργία κυβέρνησης από τρία κόμματα (μακάρι μη χρειαστεί και τέταρτο!). Αυτό θα συμβεί αν θυμώσουν οι ψηφοφόροι, δεν φοβηθούν και ως εκ τούτου δεν ενισχύσουν τα μεγάλα κόμματα. Εδώ η ακυβερνησία θα αγγίξει τα ανώτατα όριά της.
Η νέα κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει, ανάμεσα στα πολλά, ένα κύριο πρόβλημα: Τις επιπτώσεις αυτού του ανούσιου πειράματος. Οι τελευταίες εκτιμάται ότι θα εκδηλωθούν στο άμεσο μέλλον με την περαιτέρω κινεζοποίηση της ελληνικής οικονομίας, που θα επέλθει με μια νέα μείωση των μισθών, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δηλώσεις της Διευθύντριας του ΔΝΤ κας Λαγκάρντ και των πέριξ αυτής. Στρατηγικός στόχος μιας τέτοιας επιλογής είναι ένας: Το φθηνό εργατικό δυναμικό που θα εξυπηρετήσει τους ξένους επενδυτές. Οτιδήποτε άλλη συζήτηση σχετικά με τους άλλους παράγοντες, που επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις εκλείπει.
Η ανικανότητα των πολιτικών μας και οι εκλογικοί πειραματισμοί δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσφέρουν νερό στο μύλο της κας Λαγκάρντ και όσων άλλων ασπάζονται αυτές τις θέσεις.