Σχετικά με τους αδιόρθωτους πολιτικούς που συνεχίζουν να πανηγυρίζουν για την επιτυχία του PSI

Είναι φανερό ότι τις τελευταίες ημέρες και λίγο πριν τις ελληνικές και τις γαλλικές εκλογές, επιχειρείται μία πανευρωπαϊκή «αναστροφή» από τον γερμανικό μονόδρομο αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ο Ρομπάι, συγκαλεί έκτακτη σύνοδο με θέμα την ανάπτυξη! Ο Ολάν, αποκηρύσσει τη λιτότητα και οι πειθαρχημένοι Ολλανδοί αρνούνται περικοπές και πάνε σε πρόωρες εκλογές.

Μπορεί πράγματι, όλη αυτή η δυναμική να εξαντληθεί με τη δύση του ηλίου στη Γαλλία και το κλείσιμο της κάλπης, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι. Μπορεί όμως και να βρισκόμαστε στην αρχή μιας πραγματικής προσπάθειας εμβάθυνσης της Ευρώπης που θα επιτευχθεί με μια σειρά από πολιτικές αποφάσεις που θα επιτρέπουν τη χρήση οικονομικών και όχι μόνο «εργαλείων».

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ισπανία βρίσκεται πλέον υπό κατάρρευση και ακολουθεί η Ιταλία. Τα συμβατικά όπλα αντιμετώπισης έκτακτων αναγκών που χρησιμοποιήθηκαν για την Ελλάδα την Ιρλανδία και την Πορτογαλία είναι βέβαιο ότι όχι μόνο δεν αρκούν αλλά είναι και ΛΑΘΟΣ. Στοχεύουν σε λάθος κατεύθυνση.

Η Ευρώπη θα κληθεί πολύ σύντομα να επιλέξει, μεταξύ ενός συνολικού κουρέματος του ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ χρέους που θα αναγκαστεί να το χρηματοδοτήσει ΚΕΝΤΡΙΚΑ και μιας πολύ ακριβότερης και με απρόβλεπτες συνέπειες απόφασης. Της «διάλυσης» της ζώνης του ευρώ.

Στην πρώτη περίπτωση, η Ελλάδα θα αποτελεί το μοναδικό κράτος της ΟΝΕ που οι πολίτες του θα επωμιστούν ένα μεγάλο βάρος του δημόσιου χρέους τους. Είτε ως ιδιώτες μικροεπενδυτές είτε συλλογικά μέσω των απωλειών που θα έχουν τα ασφαλιστικά ταμεία.

Στη δεύτερη και απευκταία φυσικά περίπτωση, η Ελλάδα θα αναγκαζόταν μεν εκ των πραγμάτων, να προβεί σε αναδιάρθρωση του χρέους της αλλά με τους όρους που θα έθετε η ίδια, με το ελληνικό δικαίο και πάντως χωρίς τη ρετσινιά της «μοναδικής περίπτωσης». Θα αποτελούσε μαζί με αρκετές ακόμη χώρες τις παράπλευρες απώλειες της αποτυχίας του ενιαίου νομίσματος.