Τέθηκε τελικά ή δεν τέθηκε αίτημα από τις ασφαλιστικές εταιρείες προς την Τράπεζα της Ελλάδος, προκειμένου να αποκτήσουν τη δυνατότητα μείωσης του ανώτατου τεχνικού επιτοκίου στα αποταμιευτικά ασφαλιστικά προγράμματα (ετήσιας εγγυημένης απόδοσης) ακόμη και για τα παλαιά συμβόλαια;
Η απάντηση είναι πως το ερώτημα αυτό τέθηκε μόνο σε ανεπίσημη βάση και συνάντησε την κάθετη αντίδραση της Τραπέζης της Ελλάδος. Επιπλέον, φέρεται να έγινε και απ’ ευθείας σχετικό ερώτημα από ξένη ασφαλιστική εταιρεία με σημαντικό μερίδιο στην εγχώρια αγορά.
Αλήθεια επίσης είναι πως η πλειονότητα των ασφαλιστικών εταιρειών θα επιθυμούσε να εγκριθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος ένα τέτοιο αίτημα, ωστόσο κάποιες εταιρείες εναντιώθηκαν, υποστηρίζοντας πως αυτό θα προκαλούσε σειρά από παρενέργειες και επίσης -σε μακροπρόθεσμη βάση- θα αδυνάτιζε έναν πιθανό ρόλο των ασφαλιστικών ομίλων στην αντιμετώπιση του συνταξιοδοτικού ζητήματος.
Η άρνηση της Τραπέζης της Ελλάδος στο ανεπίσημο αυτό αίτημα, δεν προκάλεσε έκπληξη. Ανεξάρτητα από τη νομική υφή του θέματος, όταν μια ασφαλιστική εταιρεία βάζει την υπογραφή της, θα πρέπει να την τηρεί. Αυτό σημαίνει ασφάλιση. Να προστατεύει η εταιρεία τον πελάτη της (στην περίπτωσή μας, να του προσφέρει την ελάχιστα συμφωνημένη σύνταξη), όχι μόνο στις περιόδους των παχέων αγελάδων, αλλά και των ισχνών. Ακόμη και των ισχνότατων, όπως η τρέχουσα…
Όπως λέγεται, η ΤτΕ επεσήμανε στις ασφαλιστικές εταιρείες πως ο νόμος όριζε (και ορίζει) μόνο το ανώτατο δυνατόν τεχνικό επιτόκιο και σε καμιά περίπτωση δεν τις υποχρέωσε κατά το παρελθόν να προσφέρουν τόσο υψηλές αποδόσεις.
Επιπλέον, η Εποπτεύουσα αρχή επισήμανε πως: α) Από τη στιγμή έναρξης της ασφάλισης, δεν δύναται να αλλάξει οποιοδήποτε συστατικό στοιχείο της λειτουργίας της, άρα και το προσφερόμενο τεχνικό επιτόκιο β) οι εταιρείες θα πρέπει να βρουν άλλους τρόπους για να αντιμετωπίσουν τις δυσχέρειες που έχουν προκληθεί λόγω της οικονομικής κρίσης.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Πολλά ασφαλιστικά συμβόλαια προσφέρουν σήμερα στους κατόχους συνταξιοδοτικών (και άλλων) προγραμμάτων ελάχιστη ετήσια εγγυημένη απόδοση 4,25%, όταν κατά τα τελευταία χρόνια οι μετοχές έχουν χάσει το 80% της αξίας τους, τα ομόλογα το 50%-70% και τα ακίνητα γύρω στο 15%!
Επιπλέον, η ελάχιστη εγγυημένη απόδοση του 4,25% είχε θεσπιστεί σε περιόδους όπου τα επιτόκια των τραπεζικών καταθέσεων κυμαίνονταν κοντά στο 15%-20% και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί «κούρεμα» στα ελληνικά ομόλογα. Οι συνθήκες σήμερα είναι εντελώς διαφορετικές.
Όλα αυτά όμως αποκτούν δευτερεύουσα σημασία, σε σχέση με ένα άλλο δεδομένο, που -σύμφωνα με πολλούς- προκύπτει από την τρέχουσα οικονομική πραγματικότητα: Είναι πολύ δύσκολο (έως αδύνατο) για τον ασφαλιστικό κλάδο, από την μια πλευρά να συνεχίσει να εγγυάται αποδόσεις που είναι ανέφικτες στην πραγματική οικονομία και από την άλλη, να καλείται να θυσιάσει γύρω στο 1,5 δισ. ευρώ λόγω του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων!
Άρα, είτε οι ασφαλισμένοι, είτε κάποιος άλλος θα πρέπει να καλύψει αυτό το σημαντικότατο άνοιγμα. Αλλά ποιος όμως; Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η άρνηση της Τραπέζης της Ελλάδας, δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά απλά το μεταθέτει χρονικά στο μέλλον…
Επιπλέον, (κυρίως λόγω κυβερνητικών ευθυνών) με το άνοιγμα του Επικουρικού Κεφαλαίου να εκτιμάται γύρω στο 1 δις ευρώ, είναι ιδιαίτερα αμφίβολο αν η Τράπεζα της Ελλάδος έχει την ουσιαστική δυνατότητα να αναστείλει την άδεια μιας ασφαλιστικής εταιρείας, ακόμη και αν αυτό επιβάλλεται από την πραγματικότητα. Είναι ενδεικτικό το στοιχείο, πως κανείς δεν δείχνει πρόθυμος να δανείσει το Επικουρικό Κεφάλαιο.
Άρα κάποιος θα πρέπει να επωμιστεί ένα ποσοστό αυτού του «ανοίγματος». Και όσο η κυβέρνηση δεν δέχεται την υιοθέτηση πλαφόν στις αποζημιώσεις του Επικουρικού Κεφαλαίου (πράγμα που ισχύει στο εξωτερικό) δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά απλά το μεταθέτει χρονικά στο μέλλον…