Οι πραιτοριανοί της “ενημέρωσης” προσφέρουν υπηρεσίες ακουστικού, ότι του πει το κοντρόλ και όχι υπηρεσίες μικροφώνου.
Δημοσιογράφοι παπαγάλοι, δημοσιογράφοι κόπανοι, δημοσιογράφοι τεντιμπόηδες, κορίτσια κομματικές γλάστρες με εξόφθαλμες τις κομματικές τους εξαρτήσεις -οι ξένες μυστικές υπηρεσίες δεν τους είναι ξένες – καλλιεργούν την πλέον άγρια μισαλλοδοξία. Επιλέγουν τα σενάρια με πολύ προσοχή και κομματική πειθαρχία για να ανατρέψουν, να φακελώσουν, να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη σε ότι είναι συμφερτικότερο στους κομματικούς τους νταβατζήδες, τους μπετατζήδες της ενημέρωσης, και τα ξένα κέντρα αποφάσεων.
Σκαρώνουν τηλεοπτικές συζητήσεις με προσεκτικά επιλεγμένους “τοξικομανείς του μύθου” της πολυπολιτισμικότητας , της νέας τάξης, της επιστροφής στην δραχμή, τους κακούς δεξιούς, εθνικιστές, τους καραγκιόζηδες με γκράδες όπως τους ορίζουν τα διευθυντήρια.
Συζητήσεις που εξ αρχής απομακρύνονται από το επίπεδο της αντικειμενικότητας, τα επιχειρήματα δεν λαμβάνονται υπόψη κατά την αξία τους, αλλά κατά πόσο ταιριάζουν στο σύστημα και αν δεν ταιριάζουν, πως μπορούν να γίνουν έτσι ώστε να ταιριάσουν.
Η λεγεώνα των νέων πραιτοριανών είναι ένα φοβερό εργαλείο πολιτικού πολέμου. Είναι ένας καλοεκπαιδευμένος, καλολαδωμένος, καλοκουρδισμένος μηχανισμός αλλά όπως και η λεγεώνα του τότε χρειάζεται υποστήριξη, διοικητική μέριμνα για να πετύχει τον σκοπό της. Τότε κάθε λεγεώνα την ακολουθούσε ένας εσμός από πόρνες για να την ανακουφίζουν, αρκουδιάρηδες και σαλτιμπάγκοι για να την διασκεδάζουν, γυρολόγοι για να πουλάνε πραμάτεια και αυτοί που καθάριζαν τους καμπινέδες. Έτσι και σήμερα η λεγεώνα των botox των 8, των καλογυαλισμένων δοντιών, των αξύριστων σχολιαστών με το five o’clock shadow, των συζητήσεων με τους προσεκτικά επιλεγμένους καλεσμένους έχει ανάγκη υποστήριξης.
Τις πόρνες, του αρκουδιάρηδες, τους γυρολόγους του τότε αντικατέστησαν οι βοηθητικοί του σήμερα, τα κορίτσια γλάστρες, τα αγόρια κόπανοι, οι έκφυλοι σαχλάκηδες των πρωϊνάδηκων, των μεσημεριανάδηκων, και των διάφορων “διασκεδαστικών” εκπομπών τύπου “ελληνοφρένεια”, “Αλ-τσαντίρι Νews”, “Ραδιο Αρβύλα” που συμπληρώνουν με το καλαμπούρι, την πλάκα, και φαυλοκυκλικά επίχειρήματα τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης πηγαίνοντας την προς τα εκεί που θέλουν τα αφεντικά τους και πρέπει να πάει.
Σε αντίθεση με τους “μεγάλους” και σοβαροφανείς των δελτίων ειδήσεων και των “συζητήσεων” οι βοηθητικοί έχουν ένα τρόπο προσεγγίσεως της πραγματικότητας όμοιο με εκείνον του μωρού που εξετάζει κάθε αντικείμενο που θα πέσει στα χέρια του από μία και μοναδική σκοπιά, αν τρώγεται ή όχι, αν είναι “ω καλό” ή “πούφ κακό”.
Αν τύχει και αναφέρεται ότι το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς δεν αναφέρατε μία πραγματικότητα, ένα ιστορικό γεγονός, αλλά είναι κάτι “πουφ κακό” που πρέπει να εξορκιστεί. Το ίδιο ισχύει και για τις λέξεις πατρίδα, έθνος, θρησκεία. Δεν είναι δύσκολο. Κάνουν τσουλήθρα στην πλαγιά της εξαπάτησης που την έχουν ήδη λειάνει οι χοντροί πισινοί μιας χορείας καθώς πρέπει δημοσιογράφων.
Οι σύγχρονοι πραιτοριανοί και οι βοηθητικοί τους δεν περνάνε τα σύνορα μας με τις φοβερές τους λεγεώνες, δεν είναι σπαθάρηδες της μοίρας, οι ιππότες των επικών ξολοθρεμών του άλλοτε, δεν φοράνε στολές ή πανοπλίες, δεν οδηγούν άρματα μάχης, τα αεροπλάνα τους δεν σκιάζουν τον ήλιο, οι βόμβες δεν πέφτουν βροχή, στα χέρια τους δεν κρατάνε παράξενα όπλα. Είναι καλοντυμένοι, κομψοί χαμογελούν με τα κάτασπρα δόντια τους απο τις οθόνες της τηλεόρασης. Τα καλομανικιουρισμένα δάχτυλά τους δεν πατάνε σκανδάλες όπλων, άλλα παίζουν στα πληκτρολόγια των υπολογιστών τους και ξερνάνε τρόμο, σπίλωση, διασυρμό, συκοφαντία. Λοιδορούν και χλευάζουν, επιστρατεύοντας δολοφονικά στερεότυπα και χιλιοειπωμένα κλισέ, τους λίγους που τολμάνε να αντισταθούν, να αμφισβητήσουν Αδιάφοροι στην λογική του λογισμού και ευαίσθητοί μόνο στην λογική της ισχύος.