Καταργείται ο «νόμος Κατσέλη» για ρύθμιση χρεών από το 2016

Ημερομηνία λήξης το τέλος του 2015 θα έχει η ρύθμιση που προωθεί το υπουργείο Ανάπτυξης για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων. Από το 2016 και με την προϋπόθεση βεβαίως ότι η οικονομία θα έχει εισέλθει σε τροχιά ανάπτυξης, τόσο η ρύθμιση για τα «κόκκινα» δάνεια, όσο και ο «νόμος Κατσέλη» για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά θα αντικατασταθούν από ένα αναμορφωμένο πτωχευτικό δίκαιο για τις επιχειρήσεις, αλλά πλέον και για τα φυσικά πρόσωπα. Και αυτό διότι, τόσο ο νόμος Κατσέλη όσο και η προωθούμενη ρύθμιση για τη διαχείριση του χρέους των επιχειρήσεων θεωρούνται εμβαλωματικές λύσεις που θεσπίστηκαν ακριβώς για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών, όπως ήταν αυτές που προκάλεσε η οικονομική κρίση.

Την ίδια ώρα το εάν θα δοθεί παράταση ή όχι στη ρύθμιση που προβλέπει αναστολή των πλειστηριασμών και πόσης διάρκειας θα είναι αυτή, θα εξαρτηθεί πιθανότατα από τις πολιτικές εξελίξεις και από την πορεία της συνολικής διαπραγμάτευσης με την τρόικα.

Σύμφωνα με την «Καθημερινή», ο νόμος 3869/2010 για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, γνωστός και ως «νόμος Κατσέλη», θα έχει αναδρομικότητα ισχύος, ακόμη και μετά την κατάργησή του. Με άλλα λόγια, οι αιτήσεις που θα έχουν υποβληθεί στα Ειρηνοδικεία πριν από την κατάργησή του θα αντιμετωπισθούν με βάση τα όσα προβλέπει, προφανώς για λόγους συνταγματικής τάξης. Μέχρι την κατάργησή του, ωστόσο, δεν αποκλείεται να υπάρξουν νομοτεχνικές βελτιώσεις, προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα καταχρηστικότητας του νόμου. Ήδη, τα συναρμόδια υπουργεία Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση και εντοπίζουν τα αδύνατα σημεία του νόμου.

Η επικρατούσα άποψη στις πολιτικές ηγεσίες των συναρμόδιων υπουργείων είναι ότι ο «νόμος Κατσέλη», αν και συνέβαλε σημαντικά στην απορρόφηση των κοινωνικών κραδασμών που θα προκαλούσαν οι μαζικές κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, είχε εξαρχής πολλά δομικά προβλήματα και απέβη επιζήμιος για την αγορά ακινήτων.

Αντιθέτως η ύπαρξη πτωχευτικού δικαίου και για τα φυσικά πρόσωπα θεωρείται παρέμβαση μόνιμου χαρακτήρα η οποία αφενός θα οδηγήσει σε αποτελεσματικότερη διαχείριση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τις τράπεζες και τους ιδιώτες και αφετέρου θα δίνει τη δυνατότητα «δεύτερης ευκαιρίας».