Πριν 10 χρόνια η Ελλάδα είχε το εθνικό της νόμισμα. Οι συναλλαγές γίνονταν ομαλά και ο κόσμος εισέπραττε τις συντάξεις και τους μισθούς του, η δε αποδοτικότητα στην πληρωμή φόρων είχε ξεπεράσει το 92% των βεβαιωμένων φόρων.
Ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες η κοινωνία μας είδε τη μικρή φιάλη εμφιαλωμένου νερού από 50 δραχμές να πηγαίνει στα 50 λεπτά. Αυτό μεταφράζεται σε υπερπληθωρισμό 340% σε σχέση με την αρχική ισοτιμία μετατροπής μέσα σε μια ημέρα, ή με άλλα λόγια η πραγματική ισοτιμία μετατροπής για το λαϊκό εισόδημα ήταν στην πραγματικότητα περίπου 1 ευρώ προς 1.000 δρχ. αντί για 1 ευρώ προς 340,75 δρχ.
Για παράδειγμα ένας μέσος μισθός των 200.000 δρχ του 1997 με 25 ημέρες εργασίας ή με 8.000 δρχ ημερομίσθιο, αγόραζε 10 λίτρα βενζίνη με 160 δρχ το λίτρο δηλαδή 1.600 δρχ., ένα πακέτο τσιγάρα 350 δρχ και μια μερίδα φαγητό σε εστιατόριο προς 1.000 δρχ. Σύνολο 2.950 δρχ. Περίσσευαν 5.050 δρχ για αποταμίευση, επένδυση, διασκέδαση κλπ.
Σήμερα ένας εργαζόμενος με 750 ευρώ που θεωρείται και καλός παίρνει 30 ευρώ ημερησίως. Από αυτά δίνει για 10 λιτρα βενζίνη από 1.6 ευρώ το λίτρο16 ευρώ, για ένα πακέτο τσιγάρα 4.20 ευρώ και για μια μερίδα φαγητό 8 ευρώ. Σύνολο 28.20 ευρώ τα οποία αντιστοιχούν στα 2.950 δρχ του 1997. Τι περισσεύει; Μόλις 1.80 ευρώ. Δηλαδή η μείωση στο ποσόν αποταμίευσης ή και για κατανάλωση σε άλλα είδη με βάση την αρχική ισοτιμία ένταξης στο ευρώ είναι τερατώδης, 823%.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο έντεχνα μας έβαλαν στο ευρώ και πόση μείωση υπέστησαν οι πραγματικοί μισθοί; Η μείωση αυτή στην αγοραστική αξία του εισοδήματός μας, όπως λέγεται, είναι τρομακτική. Μετά από 10 χρόνια και ονομαστική αύξηση στο μισθό του παραδείγματος, αυτός υπέστη πραγματική μείωση 326%, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας το έχασε από την πρώτη στιγμή ένταξης στο ευρώ.
Και τι θα πάθουμε αν έλθουμε και πάλι στη δραχμή;
Χαρούπια και αγκωνάρια τρώγαμε πριν μπούμε στο ευρώ (δηλαδή μέχρι το 2002); Τη δεκαετία του 70, του 80 και του 90; Ακόμα και πιο πίσω, το 50 και το 60, πέτρες τρώγανε οι Έλληνες; Γιατί δεν ρωτάμε τους πατεράδες και τους παππούδες μας όσοι δεν γνωρίζουμε τι γινόταν τις περιόδους που αναφέραμε; Όσοι πάλι τα ζήσαμε, γιατί δεν λέμε την αλήθεια στο λαό αλλά τον τρομοκρατούμε;
Μπορεί το κόστος δανεισμού να γίνει δυσβάσταχτο αλλά μήπως δεν είναι σήμερα; H δεν θα είναι για τα επόμενα τουλάχιστον 20 χρόνια με το Ευρώ;
Αντί λοιπόν κάποιοι να καταστροφολογούν, θα έπρεπε να βγουν τίμια και να εξηγήσουν πως με το ευρώ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ, απλά παράταση της χρεωκοπίας! Αντίθετα με τη δραχμή, θα υπάρξει περίοδος προσαρμογής – ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΕΙΝΑΣ, ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ – και θα γίνει πραγματική επανεκκίνηση της Οικονομίας!
Θα ξαναθυμηθούμε επιτέλους να παράγουμε μόνοι μας ό,τι μας χρειάζεται, τουλάχιστον για τη διαβίωσή μας! Ναι, Μπορεί να στερηθούμε στην αρχή κάποια προϊόντα αλλά τουλάχιστον θα έχουμε να φάμε, δεν θα ψάχνουμε τους ντενεκέδες και τους κάδους, όπως στην κατοχή που μας ξαναεπιβάλουν.
Φυσικά, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει ομαλή επιστροφή στη δραχμή είναι ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, που θα προστατέψει τον λαό από τους κερδοσκόπους και τους μαυραγορίτες!
Αυτή είναι η αλήθεια και δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότερος κόσμος, παρά τον ανελέητο ειδησεογραφικό και τηλεοπτικό βομβαρδισμό, καταλαβαίνει και ζητά επιστροφή στη δραχμή!
Καλύτερα λοιπόν ελεύθεροι και σχετικά φτωχοί για ένα μικρό διάστημα, παρά μόνιμα φτωχοί και αιωνίως σκλάβοι.
Γιάννης Κανατσέλης
www.pireasnews.gr