Σήμερα είχα μια συζήτηση με έναν ΠΑΣΟΚρατημένο (κατά το “Τρομοκρατημένο”) και μου γεννήθηκαν κάποιες σκέψεις πολύ-πολύ απλοικές που όμως συνήθως τις ξεχνάμε από το πολύ πιπίλισμα της αντιστροφής της πραγματικότητας.
Μου έλεγε λοιπόν το συμπαθές τετράποδο (εεε συγνώμη, ο συμπαθής κύριος ήθελα να πω) τα κλασικά νεο-πασοκικά.
Ότι καλά να πάθουμε αφού ξοδεύαμε (ως πολίτες, όχι ως Κράτος) τόσα χρόνια περισσότερα απ’ όσα βγάζαμε, ότι φταίμε όλοι εμείς που δε στηρίζουμε στην πράξη το Μνημόνιο από την πρώτη στιγμή, ότι αν το είχαμε στηρίξει εξαρχής θα είχε πετύχει διότι ο Παπανδρέου πρώτα κι ο Βενιζέλος μετά είχαν σχέδιο διάσωσης της χώρας κλπ. κλπ.
Και τον ρωτάω εγώ (ακόμη πιο συμπαθές τετράποδο, αφού διατηρώ την υπομονή μου ακόμα):
-“Ήσουν υπέρ της Ολυμπιάδας;”
Μου λέει φυσικά “ΝΑΙ!” με καμάρι.
-“Η Ολυμπιάδα δεν υπερχρέωσε την Ελλάδα ανεπιστρεπτί;”
-“Δεν τη χειριστήκαμε καλά, γι αυτό είχε αυτά τα αποτελέσματα. Δεν την εκμεταλλευτήκαμε”
-“Και ποιος δεν την εκμεταλλέυτηκε; Ποιος κυβερνούσε;”
-“Εεε, όλοι μας δεν την εκμεταλλευτήκαμε!”
-“Όλοι μαζί κυβερνούσαμε;”
-“Εεε, καλά τώρα! Άρχισες πάλι τα δικά σου” μου είπε…
-“Μα εγώ κι εσύ νομοθετούμε και κανονίζουμε τη μεταολυμπιακή χρήση των Ολυμπιακών Ακινήτων, των εγκαταστάσεων κλπ;
Εγώ κι εσύ κάναμε κομπίνες με διπλές-τριπλές αναθέσεις στα έργα της Ολυμπιάδας και έτσι κάθε γέφυρα μας στοίχιζε λες και φτιαχνόταν από χρυσάφι;
-“Εντάξει, όχι. Σ’ αυτά φταίνε αυτοί που κυβέρνησαν. Αλλά κι εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι.”
-“Σαν τι να κάνουμε; Να κάνουμε ντου στο ΥΠΕΧΩΔΕ, να πιάσουμε το Λαλιώτη απ’ το γιακά και να μοιράζουμε χρήσεις στα Ακίνητα ή να παίρνουμε μέρος στους διαγωνισμούς; Όποτε αυτοί γίνονταν δηλαδή, γιατί καθυστερούσαν εσκεμμένα τα έργα, για να τα δώσουν τελευτία στιγμή, “υπό την πίεση του χρόνου”, με απευθείας αναθέσεις στους μεγαλοκαρχαρίες που μας πηδάνε τη ζωή. Ο ΑΚΤΩΡ και η ΑΒΑΞ πότε πλούτισαν; Παραδίπλα με την βοήθεια ποιων ο Κόκκαλης κυβερνούσε την Ελλάδα και βρισκόταν πίσω απ’ όλα παρέα με τη Siemens ;
Εμείς πού ακριβώς αποφασίσαμε οτιδήποτε για να ευθυνόμαστε κι από πάνω για τις αποφάσεις αυτές;”
Και τον ξαναρωτώ μετά.
-“Ποιος υπερχρέωσε τη χώρα;”
Μου λέει “όλοι μας”!
-” Α ναι;” τον ρωτώ. “Και τότε γιατί απ το 2001 και μετά οι παροχές συνεχώς μειώνονται, τα εργασιακά δικαιώματα συνεχώς συρρικνώνονται, ενώ το Χρέος συνεχώς αυξάνεται;”
-“Έλα τώρα! Εντάξει, τα κάνανε σκατά οι κυβερνήσεις, αλλά -μεταξύ μας- μαζί τα φάγαμε”…
-“Ωραία, καλά εμείς. Αλλά εσύ γιατί συνεχίζεις να στηρίζεις αυτούς που τα κάνανε σκατά;”
Λίγη σιωπή…
Μου υπενθυμίζει το γνωστό ποίημα του Σουρή “ποιος είδε Κράτος εκατό να ξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;” για να υπονοήσει ότι “μαζί τα φάγαμε”.
Παραδόξως το ποίημα αυτό το πολυπαίζουν οι “Παγκαλιστές”, ενώ στην πραγματικότητα λέει τα αντίθετα απ’ αυτά που θέλουν να πουν!
Αλλά μέσα στη γενική αντιστροφή της πραγματικότητας, η αντιστροφή του πολύ έξυπνου ποιήματος του Σουρή μοιάζει πταίσμα…
Τι να του εξηγήσω τώρα; Του το αφήνω ασχολίαστο το ποίημα και την περίεργη όψιμη “νοηματοδότησή” του.
Επιμένω εγώ ως τσιμπούρι.
-“Τη δεκαετία του 80 όταν ο Ανδρέας έδινε τις παροχές στο λαό γκρίνιαξες; Αγανάκτησες; Προβληματίστηκες;”
-“Ε καλά!Τότε δεν ξέραμε.”
-“Όποιος εναντιωνόταν τότε στην πολιτική των παροχών ήταν φανατικός και αντι-ΠΑΣΟΚ. Κι εσείς “είχατε δίκιο”.
Όταν πριν τις εκλογές του 81 ο Αντρέας έλεγε “έξω απ την ΕΟΚ”, όποιος διαφωνούσε φάνταζε…. φασίστας! Και φυσικά “είχατε δίκιο”.
Μετά από λίγο (κυριολεκτικά) όταν έγινε η… αλλαγή στάσης, όποιος φώναζε “έξω απ την ΕΟΚ” αντιμετωπιζόταν ως ακραίος, αναχρονιστικός Κομμουνιστής. Και ξανά “είχατε δίκιο”!
Όταν ο λέγατε “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” οι υπόλοιποι ήταν Αμερικανόδουλοι. Και “είχατε δίκιο”.
Σήμερα που παραχωρείτε και με… ιδεολογικό υπόβαθρο την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, οι διαφωνούντες είναι από λαικιστές έως εθνικιστές. Και γι’ άλλη μια φορά “έχετε δίκιο”.
Όταν μπήκαμε στην Ευρωζώνη όποιος διαφωνούσε ήταν… νοσταλγός του παρελθόντος και εκτός του κλίματος. Κι εσείς πάλι “είχατε δίκιο”.
Όταν αναλάβαμε την Ολυμπιάδα, όποιος διαφωνούσε κι έβλεπε την καταστροφή να ‘ρχεται, αντιμετωπιζόταν σχεδόν ως εχθρός της πατρίδας. Και πάλι “είχατε δίκιο”.
Όταν βρεθήκαμε μπρος στα νύχια της Τρόικα όποιος διαφωνούσε και ακόμα διαφωνεί αντμετωπίζεται πάλι ως εχθρός της πατρίδας. Και πάλι “έχετε δίκιο”!
Ε ΓΑΜΩ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΑΣ!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ!
ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΧΡΕΩΝΕΤΕ ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΞΕΧΡΕΩΝΕΤΕ!
ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΒΑΖΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΒΓΑΖΕΤΕ!
ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΜΟΙΡΑΖΕΤΕ ΛΕΦΤΑ ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΠΙΣΩ!
ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΙΣΤΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΙΣΤΕ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!
Ή ΤΟΤΕ ΚΑΝΑΤΕ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΚΑΙ ΦΤΑΙΤΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΖΟΥΜΕ Ή ΤΩΡΑ ΚΑΝΕΤΕ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΚΑΙ ΦΤΑΙΤΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!
ΑΙ ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!”
Μετά από αυτό το ξέσπασμά μου η κουβέντα δε συνεχίστηκε προφανώς.
Δεν είχα όρεξη να πω άλλα και κυρίως δεν είχα όρεξη να ακούσω άλλα.
Δε με διέκοψε καθόλου, είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω γιατί.
Κι εκείνος δεν ξαναμίλησε σχετικά. Χαιρετηθήκαμε και χωριστήκαμε.
Δεν ξέρω τι σκεφτόταν.
Ίσως φεύγοντας να σκεφτόταν αυτά που είπα.
Ίσως πάλι να σκεφτόταν τα γιουβαρλάκια που τον περιμένανε σπίτι του..
Δε βαριέσαι…