Μας κούρασαν οι πολιτικοί μας, με τις ατέρμονες παλινωδίες τους και την ανευθυνότητά τους; Κουραστήκαμε από μόνοι μας, συνεπεία όλων όσων ζούμε τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια, από τότε που η ύφεση άρχισε να δείχνει τα πρώτα της σημάδια στην κοινωνία και την αγορά; Όποια κι αν είναι η αιτία, η μοιρολατρία με την οποία δεχόμαστε πλέον αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, έχει φτάσει στο απροχώρητο και οι ίδιες οι παθογένειες του ελληνικού κράτους, τις οποίες εύκολα καταγγέλλουμε, έχουν γίνει παθογένειες δικές μας.
Θέλετε παραδείγματα; Υπάρχουν πολλά… Ο βιοπαλαιστής, που διαμαρτύρεται για το χαράτσι της ΔΕΗ, αλλά σπεύδει να στηθεί στην ουρά, για να το πληρώσει. Ο εργαζόμενος, που καλείται να καταβάλει φόρους, ειδικές εισφορές, τέλος επιτηδεύματος και βλέπει το κράτος να «βάζει χέρι» με τον πιο στυγνό τρόπο στις απολαβές του. Εγώ ο ίδιος, που ένιωσα τεράστιο κορόιδο, όταν πήγα να πληρώσω το ειδικό τέλος ακινήτων, με το φόβο ότι θα μου κόψουν το ρεύμα μετά το πέρας των 80 ημερών, μόνο και μόνο για να μάθω λίγο αργότερα, την ίδια ημέρα, ότι η προθεσμία παρατάθηκε στους έξι μήνες…
Ήρθε λοιπόν η ώρα να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας… Ξέρω ότι και το δικό μας το «σινάφι» έχει ίσως κουράσει τον κόσμο, με τα άρθρα της μιζέριας και της μαυρίλας, απόλυτα προσαρμοσμένα στην εποχή των «ισχνών αγελάδων», που διανύουμε. Ε, λοιπόν, δεν πάει άλλο. Ήρθε η ώρα κάθε κατεργάρης να πάει στον πάγκο του. Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε εμείς, ιδίως οι νεότεροι εξ ημών, για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας -όσοι βέβαια τολμούν ακόμα να φέρνουν παιδιά σε τούτο τον κόσμο.
Ας αναλάβουμε λοιπόν όλοι τις ευθύνες μας. Αν δεν το κάνουμε εμείς, άλλωστε, ποιος περιμένουμε να το κάνει; Οι πολιτικοί μας; Ας μην κοροϊδευόμαστε… Αυτοί που διαπραγματεύονται, κρατώντας στο ένα χέρι το Μνημόνιο και στο άλλο τις δημοσκοπήσεις; Τους ίδιους έχουμε και τώρα, τους ίδιους θα έχουμε και μετά τις εκλογές, με μια διαφοροποίηση στους συσχετισμούς και μόνο και τίποτα περισσότερο. Εάν λοιπόν θέλουμε να αλλάξει κάτι, πρέπει προηγουμένως να αλλάξουμε εμείς, ως κοινωνικά συνειδητοποιημένα όντα και ως ψηφοφόροι.
Μία επιλογή είναι να πάρουμε το καπελάκι μας και να αναζητήσουμε μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Θεμιτό, δεν έχω καμία αντίρρηση. Και εγώ το σκέφτομαι και όλοι μας, λίγο ως πολύ. Η άλλη, είναι να μείνουμε εδώ και να το παλέψουμε. Όλοι μαζί. Χωρίς παρωπίδες και διχασμούς. Χωρίς διακρίσεις. Όλοι στο ίδιο «λούκι» δεν είμαστε χωμένοι; Απ’ όπου και όπως μπορεί ο καθένας, ας ξεκινήσουμε τη δική μας «επανάσταση». Ο δημοσιογράφος με την πένα του. Ο διανοούμενος με τις προτάσεις του. Ο απλός πολίτης με τον αγώνα του. Και όλοι μαζί, ας συναντηθούμε στη σκέψη, στην πρωτοβουλία, στο να πάρουμε επιτέλους την κατάσταση στα χέρια μας. Ας συναντηθούμε στους δρόμους, έξω από τη Βουλή ή από το Μέγαρο Μαξίμου. Όχι για να τα «σπάσουμε». Ειρηνικά. Ποιος θα μπορέσει να αντισταθεί ακόμα και στη «βουβή» δύναμη ενός πλήθους π.χ. 500.000 ή 1.000.000 ανθρώπων, εάν συγκεντρωθούμε την Κυριακή έξω από τη Βουλή, την ώρα που εντός των τειχών της θα ψηφίζεται η νέα δανειακή σύμβαση;
Ξέρω, μας απειλούν… Μας υποδεικνύουν ότι η παραμονή στην ευρωζώνη είναι ο μόνος δρόμος για να ορθοποδήσουμε κάποια στιγμή στο πολύ μακρινό μέλλον… Μας καλούν να πάρουμε αποφάσεις, τις οποίες έχουν ήδη πάρει εκείνοι, πριν από μας. Έχουν, άραγε, τα κότσια να κάνουν ένα δημοψήφισμα τώρα; Τώρα είναι που το χρειαζόμαστε πραγματικά -και όχι όταν το πρότεινε ο Παπανδρέου. Και ας μετρηθούμε, επιτέλους. Ας μιλήσει η δημοκρατία, η πλειοψηφία.
Πόσοι θέλετε το ευρώ; Πόσοι νοσταλγείτε τη δραχμή; Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, θα πονέσουμε. Οπότε η επιλογή ουσιαστικά είναι αυτή: ποιος πόνος είναι αυτός που μπορούμε να αντέξουμε περισσότερο. Στο κάτω-κάτω, τη χρεοκοπία πλανάται πλάνην οικτράν όποιος νομίζει ότι θα την αποφύγουμε, είτε εντός είτε εκτός ευρώ. Ας διαλέξουμε, λοιπόν, εμείς τον τρόπο της πτώχευσής μας. Κάθε τέλος, εξάλλου, είναι μια νέα αρχή. Ήρθε ο καιρός για ένα «restart». Με προτάσεις, με ιδέες, με αγώνα, με συμμετοχή, όπως μπορεί ο καθένας. Ας αλλάξουμε πρώτα εμείς, για να αλλάξει και η μοίρα αυτού του τόπου. Τώρα είναι η ώρα. Ας μην το αφήσουμε κι αυτό να πάει από… Δευτέρα. Γιατί θα είναι ήδη αργά.
Και τότε, θα έχουμε μείνει κι εμείς άβουλοι και μοιραίοι, σαν τους πολιτικούς μας…