Μυρτώ Τζώρτζου
Δύο χρόνια – και κάτι – διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, θεωρώ πως ως Ελληνίδα πολίτης έχω βιώσει μια απίστευτη και μοναδική εμπειρία. Μια εμπειρία που όμως πρέπει να σταματήσει εδώ…
Η διετία Παπανδρέου – πιστεύετε ότι έχει αλλάξει κάτι με Παπαδήμο; – αναμφισβήτητα θα μείνει στην Ιστορία, όπως ο Πόλεμος, ο Εμφύλιος, η Χούντα. Σε αυτά τα δυο χρόνια είδα να γίνονται πράγματα που ποτέ δεν είχα φανταστεί πως μπορεί να γίνουν. Είδα ανθρώπους να φτάνουν στα όρια της τρέλας, είδα άλλους να μην έχουν να ζήσουν, άλλους να καταπίνουν με τις χούφτες ψυχοφάρμακα, απελπισμένους που έχασαν τη δουλειά τους και φίλους να ετοιμάζονται για μετανάστευση.
Άκουσα για παιδιά που λιποθυμούν λόγω πείνας στα σχολεία και είδα ανθρώπους της διπλανής πόρτας να τρώνε στα συσσίτια και να ψάχνουν στα σκουπίδια.
Δεν έχω ζήσει στην Κατοχή και ομολογώ ότι αυτά μου είναι πρωτόγνωρα.
Όλα αυτά ήρθαν ως αποτέλεσμα μιας απίστευτα κακής πολιτικής και μιας απίστευτα κακής και εκδικητικής κυβέρνησης. Γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτήν την πολιτική.
Αν η συγκεκριμένη κυβέρνηση συνεχίσει να είναι στην εξουσία και δεν γίνουν εκλογές, θα συνεχιστεί με μαθηματική ακρίβεια η εξόντωσή μας. Ο Παπαδήμος εκτός από τα προβλήματα αυτής της χώρας έχει να αντιμετωπίσει και τα εσωκομματικά των δύο μεγάλων κομμάτων. Και αυτά δεν παλεύονται με τίποτα. Το ήξερε όμως το πρόβλημα. Δεν κάνεις κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με Ρέππα, Παπουτσή και το ίδιο επιτελείο που έφερε τη χώρα στην καταστροφή.
Για αυτό και θα φύγει νύχτα.
Προσωπικά πιστεύω ότι αν συνεχίσουν να κυβερνούν οι ίδιοι, θα οδηγηθούμε σε κανονικό εμφύλιο πόλεμο. Τους έχω ικανούς για όλα! Τα μέτρα που έρχονται με τη νέα χρονιά, χωρίς να είμαι οικονομική συντάκτρια, βλέπω πως δεν θα πετύχουν. Όχι μόνο επειδή οι κυβερνώντες δεν έχουν την πολιτική βούληση αλλά και επειδή δεν μπορούν, λόγω φανερής πια ανικανότητας. Δεν έβαλαν δυο χρόνια τον πισινό τους κάτω για δουλειά, θα τον βάλουν τώρα;
Τι θα κάνουν λοιπόν; Μπορεί η Τρόικα να λέει όχι άλλους φόρους, είμαι σίγουρη όμως ότι αυτοί θα βάλουν. Θα εφαρμόσουν έναν κομμουνιστικο-φιλελευθερο-καπιταλιστικό τρόπο διακυβέρνησης που η Χούντα μπροστά του θα μοιάζει η τέλεια δημοκρατία. Ό, τι έχεις θα ανήκει στο κράτος αλλά θα πληρώνεις φόρους σαν να είσαι πάμπλουτος, έχεις δεν έχεις.
Τα σενάρια που κάνω στο μυαλό μου πολλά: μπορεί να ξαναπάρουν χρήματα από τον μισθό μας. Μπορεί να βάλουν ένα πλαφόν τα 1.500 ή τα 2.000 ευρώ, ας πούμε, ως ανώτερο μισθό για όλους και στον ιδιωτικό τομέα. Για παράδειγμα, κάποιος που παίρνει 2.500 χιλιάδες μισθό θα κρατάει τα 2.000 και τα υπόλοιπα 500 θα πρέπει να τα αποδίδει στο κράτος. Μπορεί να διπλασιάσουν το χαράτσι γι’ αυτούς που έχουν παραπάνω από ένα σπίτι. Μπορεί και να του πάρουν το δεύτερο. Θα βάλουν χαράτσι ιδιοκτησίας και στους τάφους στο νεκροταφείο. Θα καταργήσουν το δώρο σε ιδιωτικό και δημόσιο -αυτό που έμεινε- τομέα.
Μπορεί, ακόμη, για κάθε παιδί που θα πηγαίνει σχολείο -δημόσιο ή ιδιωτικό- οι γονείς του θα πρέπει να δίνουν ένα ποσό στο κράτος. Θα θεσπίσουν συνεισφορά στο κράτος αν σπουδάζεις σε δημόσιο πανεπιστήμιο. Θα βάλουν χέρι στις καταθέσεις. Κανονικό χέρι. Έχεις 5.000 ευρώ στην τράπεζα, δώσε τις 2.000 να βγει η χώρα από το αδιέξοδο και μετά θα σου επιστραφούν. Παίρνεις ενοίκιο 400 ευρώ από ένα σπίτι; Δώσε τα 200. Αγόρασες κάτι ακριβό; Άρα έχεις. Θα πληρώσεις κάτι και για το κράτος – και δεν εννοώ τον ΦΠΑ.
Αν, δε, ταξιδέψεις και στο εξωτερικό, καλύτερα να μείνεις εκεί γιατί θα σε γδάρουν όταν επιστρέψεις!
Και τους στόχους δεν θα τους πιάσουν. Θα τα έχουν ξανακάνει μαντάρα και θα μας πετάξουν στη δραχμή ελεεινούς και τρισάθλιους αφού τα φορτώσουν όλα στον Παπανδρέου, στον Παπακωνσταντίνου, στον Βενιζέλο, στον Παπαδήμο, νομίζοντας ότι θα ξεχάσουμε αυτούς που τους στήριζαν με φανατισμό…
Και εμείς καθόμαστε με μια ιστορικά πρωτοφανή απάθεια και τα δεχόμαστε όλα. Βλέπουμε τον Παπανδρέου να χαλαρώνει στον Εθνικό Κήπο και απλώς κουνάμε το κεφάλι. Σε μια χώρα που πολλά παιδιά δεν έχουν να πάρουν ένα κουλούρι και τρώνε από τον διπλανό τους, δεν θα πρέπει να επιτρέπουμε σε κανέναν πολιτικό να χαλαρώνει με το καφεδάκι του στον Εθνικό Κήπο. Είναι το λιγότερο πρόκληση.
Οι κάτοικοι της Αργεντινής έκλεισαν κάποτε τα φώτα των σπιτιών τους στην πρόθεση της κυβέρνησής τους να αυξήσουν την τιμή του ρεύματος. Και δεν έγιναν αυξήσεις.
Εμείς, αναρωτιέμαι, είμαστε ικανοί τελικά για τίποτα;