Διάβασα σήμερα πως έχει περιορισθεί η επισκεψιμότητα* των blogs μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης Παπαδήμου. Πολλά blogs, μάλιστα, κλείνουν, ενώ άλλα δίνουν την εντύπωση ότι οι διαχειριστές του έχουν βαρεθεί να ασχολούνται με νέες αναρτήσεις.
Το φαινόμενο αυτό ίσως και να οφείλεται στο γεγονός ότι ο λαός δείχνει να είναι πλέον παραδομένος στη μοίρα που..του επιφυλάσσουν οι ορέξεις των διεθνών τοκογλύφων και των εγχώριων λακέδων τους.
Ουδόλως το αποκλείω, αν λάβω υπόψη μου ότι η αντίδραση κατά της ξενόδουλης χούντας των πράσινων σκουληκιών ανέπτυσσε μία γεωμετρική ταχύτητα με αποκορύφωμα τα γκάζια που πάτησε την 28.10.2011. Με την προδοτική συγκυβέρνηση, όμως, τέθηκε σε λειτουργία η βαλβίδα ασφαλείας, οπότε ο ατμός βρήκε διέξοδο και το μπαλόνι ξεφούσκωσε. Ίσως και να οφείλεται, όπως γράφτηκε, στο ότι ο λαός είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στη διαδικτυακή επανάσταση, η οποία, όμως, δεν ήλθε.
Όσοι πίστεψαν ότι το διαδίκτυο θα έφερνε την επανάσταση και την πτώση των κάθε λογής ανδρεικέλων, μάλλον αφελείς πρέπει να είναι. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» μας είπε ο εθνικός ποιητής. «Για να δύσει ο εθνοκτόνος πράσινος ήλιος» θέλει πολλή δουλειά λέω εγώ. Αν ήταν να πέφτουν έτσι εύκολα τα τρωκτικά της εξουσίας, δεν θα υπήρχε ούτε ο Γιωργάκης ούτε το πράσινο σκυλολόι του ήδη από τα μέσα του 2010.
Αλλού πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια της φθίνουσας επισκεψιμότητας. Είναι γεγονός ότι το διαδίκτυο κατακλύζεται καθημερινά από λογιών λογιών άρθρα, αρθρίδια, ειδήσεις, «ειδήσεις» και φληναφήματα, εν γένει δε από απορρίμματα. Το ένα blog αντιγράφει το άλλο και δη ακρίτως σε βαθμό που μία παπάρα να έχει διαδοθεί τόσο πολύ, ώστε να θεωρείται θέσφατο. Ο καθένας γράφει το μακρύ του και το κοντό του και περνούν εβδομάδες ή μήνες μέχρι να αντιληφθούμε, οι πιο αφελείς και καλοπροαίρετοι, ότι πράγματι επρόκειτο περί παπάρας. Αν δε αυτό το μακρύ ή κοντό είναι ανώνυμο, τόσο χειρότερα είναι τα πράγματα.
Ας γράφω, λοιπόν, εγώ το μακρύ μου και το κοντό μου για διάφορα πράγματα που βλέπουν το φως της δημοσιότητος και αδυνατώ να κατανοήσω. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι δεν διαθέτω το πνεύμα του 79ου στοχαστή τής υφηλίου.
Βλέπω, λοιπόν, να διαδίδεται τελευταίως, αλλά και να γράφεται σε εφημερίδες, ότι το πρόβλημα του χρέους θα λυθεί με επιστροφή στη δραχμή και καθορισμό της ισοτιμίας ως 1000 € =μία δραχμή. Την άποψη δε αυτή έχει εκφράσει ένας δικηγόρος μεγάλου δικηγορικού γραφείο στην Αγγλία, το οποίο ειδικεύεται σε θέματα κρατικών χρεών. Πρόκειται δε για δικηγόρο που είναι και μέλος δικηγορικού Συλλόγου πόλης της Ελβετίας. Το όνομα αυτού; Άγνωστο. Θυμίζει τα στρατοδικεία του εμφυλίου πολέμου που κατεδίκαζαν τους αριστερούς, επειδή σε άγνωστο τόπο και σε άγνωστο χρόνο εφόνευσαν άγνωστο αριθμό χωροφυλάκων.
Ας έλθουμε, όμως, στο θέμα μας.
Τι είπε αυτός ο ανώνυμος; Είπε ότι αν επιστρέψει η χώρα στη δραχμή και ορίσει η πολιτεία την ισοτιμία € /δραχμής σε 1000/1, θα εξοφλήσουμε το χρέος πληρώνοντας το 1/1000 των οφειλομένων. Σε συνθήκες αποστειρωμένου εργαστηρίου, αυτό ισχύει. Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι αύριο επιστρέφουμε στη δραχμούλα και η ισοτιμία είναι 1000€ /1 δραχμή. Καλούμε τους δανειστές μας και τους λέμε πάρτε .. τις δραχμούλες μας και άντε στο καλό. Καλά κορόιδα είσθε.
Τι συνέπειες θα έχει αυτό όμως;
α] Όπως οι αξίες σε δραχμές ετράπησαν την 01.01.2002 σε αξίες σε ευρώ με την ισοτιμία 1 € /340,75 δραχμές, έτσι και οι αξίες, ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΞΙΕΣ, που είναι εκφρασμένες σε ευρώ θα τραπούν αυτοδικαίως σε δραχμές με την ισοτιμία 1000 € /1 δραχμή.
β] Ακολούθως, η αμοιβή που έχω συμφωνήσει με ένα πελάτη μου για την τάδε υπόθεση και ανέρχεται σε € 1.000 θα καταβληθεί από τον πελάτη μου σε δραχμές, οπότε θα μου δώσει μία δραχμή και θα εξοφλήσει.
γ] Στη συνέχεια θα πάω στον ιδιοκτήτη του γραφείου μου και θα του πω: «πάρε 1 δραχμή για το μίσθωμα των 1000 € που σου οφείλω» και καθαρίζω.
δ] Την επαύριο θα πάει ο ιδιοκτήτης του γραφείου μου στο supermarket για να αγοράσει γραβιέρα, η τιμή της οποίας έχει τραπεί από 10 €/κιλό σε ένα λεπτό/κιλό, αφού μία δραχμή διαιρείται σε 100 λεπτά. Εννοείται ότι ο ιδιοκτήτης του γραφείου μου έχει προηγουμένως επισκεφθεί την τράπεζα, από την οποία πήρε 1000 λεπτά παραδίδοντας τη δραχμή ττου του έδωσα εγώ.
ε] Γυρίζοντας στο σπίτι σταματάει ο ιδιοκτήτης του γραφείου μου στο περίπτερο για να αγοράσει τσιγάρα. Το πακέτο κόστιζε 3 € και τώρα κοστίζει 0,3 του λεπτού της δραχμής. Εννοείται ότι ο περιπτεράς έχει προμηθευθεί από την τράπεζα δέκατα του λεπτού της δραχμής, με τα οποία έχει εφοδιάσει η Τράπεζα της Ελλάδος την τράπεζα, με την οποία συναλλάσσεται ο περιπτεράς.
στ] Την μεθεπόμενη, το supermarket παραγγέλνει στην Ολλανδία γραβιέρα, από αυτήν που αγόρασε ο ιδιοκτήτης του γραφείου μου. Η ολλανδική επιχείρηση του λέει ότι θέλει 8 € το κιλό. Πηγαίνει το supermarket στην Τράπεζα της Ελλάδος και ζητεί να εξαγάγει 8 € για να αγοράσει ένα κιλό γραβιέρα και καταθέτει 0,8 λεπτά της δραχμής. Η ΤτΕ, όμως, του λέει ότι δεν μπορεί να του πουλήσει ευρώ σ’ αυτή την τιμή, διότι η ισοτιμία €/δραχμής στο Άμστερνταμ είναι € /1000 δραχμές. Εδώ αντιλαμβανόμεθα όλοι ότι the game is over. Εκτός και αποφασίσουμε να γίνουμε Αλβανία του Χότζα. Αν περί αυτού πρόκειται, τότε κάνουμε ό,τι γουστάρουμε.
Ας επανέλθουμε, τώρα, στους κουτόφραγκους που αγόρασαν ελληνικά ομόλογα. Τους δίνουμε 1 δραχμή ανά 1000 € και έχουν στα χέρια τους δραχμές. Αυτοί πάνε πάλι στην ΤτΕ και ζητούν να εξαγάγουν 1000 € δίνοντάς της τη 1 δραχμή, διότι όταν αγόρασαν τα ομόλογα έφεραν στη χώρα 1000€ , εξ ου και δικαιούνται να επαναπατρίσουν 1000€. Η ΤτΕ τους λέει ό,τι είπε στο supermarket και οι ξένοι επενδυτές μας μένουν με τη δραχμή στο χέρι.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσω. Όλοι αντιλαμβανόμεθα ότι πρόκειται για εξυπνάδα. Το καλλίτερο θα ήταν να πούμε δεν σας πληρώνουμε, αντί να λέμε ότι επιστρέφουμε στη δραχμή με ισοτιμία 1000€/1 δραχμή. Και βεβαίως, υπάρχει και το Σύνταγμα που εξομοιώνει μία τέοια κατάσταση με «δήμευση περιουσίας», η οποία απαγορεύεται. Υπάρχει και η Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που επίσης εξομοιώνει μία τέτοια κατάσταση με δήμευση, άρα παράνομη, άρα άκυρη. Αυτά όσον αφορά στην περίφημη λύση της ισοτιμίας 1000€/1 δραχμή. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι ισοτιμίες μπορεί να είναι συμβατικές, δηλαδή να καθορίζονται κυριαρχικά από κάποιο όργανο, αλλά οι αξίες αγαθών και υπηρεσιών διαμορφώνεται από την αγορά.
Ας θυμηθούμε την εποχή, όπου η ισοτιμία της δραχμής με τα ξένα νομίσματα ήταν σταθερή. Ήταν εξ αυτού ίδια η τιμή της φέτας π.χ. επί 30 χρόνια; Ασφαλώς όχι. Παρεμπιπτόντως, άκουσα και τον βουλευτή Βελόπουλο να εξηγεί, υποτίθεται, από τηλεοράσεως ότι δεν πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή, διότι θα πεινάσουν τα παιδιά μας, αφού κανείς δεν θα μας δανείζει, επειδή έχουμε ανάγκη δανείων ως χώρα μη παράγουσα το παραμικρό.
Εκείνο που δεν μου εξήγησε είναι, γιατί θα μας δανείζουν υπό καθεστώς ευρώ με το χάλι που έχουμε και δεν θα μας δανείζουν υπό καθεστώς δραχμής με τα ίδια χάλια. Επίσης, κυκλοφορεί και η περίφημη θεωρία ότι αν τα ελληνικά ομόλογα διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, μπορούμε να μην τα πληρώσουμε, επειδή έτσι γουστάρουμε [= το δίκαιό μας το επιτρέπει αυτό; Με βάση ποιες διατάξεις;], ενώ αν διέπονται από το αγγλικό δεν μπορούμε να μην πληρώσουμε.
Αδυνατώ να αντιληφθώ τη θεωρία αυτή, προ πάντων όταν γνωρίζω ότι όλα τα δάνεια που συνήπτε παλαιότερα η ΤτΕ για λογαριασμό τού Δημοσίου, αλλά και το ίδιο το Δημόσιο από το 1994 και μετά, διέπονται από το δίκαιο του δανειστή με σαφή ρήτρα στη δανειακή σύμβαση. Γιατί; Διότι τους όρους των δανείων θέτει ο δανειστής και όχι ο οφειλέτης. Τέλος, επειδή βλέπω να αναμασώνται και μάλιστα από αξιόλογα περιοδικά, όπως τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ, οι διάφορες θεωρίες για τις ρήτρες του Μνημονίου, θα αναφερθώ και σ’ αυτές για την πληρότητα του θέματος περιοριζόμενος, όμως, στα δύο πιο σημαντικά ζητήματα.
α] Ισχυρίζονται τινές ότι το Μνημόνιο δεν μας επιτρέπει να δανεισθούμε από οιονδήποτε τρίτο π.χ. Κίνα. Εκείνο, όμως, που απαγορεύει η σχετική σύμβαση είναι να δανεισθούμε από οιονδήποτε τρίτο χορηγώντας του τις ίδιες εμπράγματες εξασφαλίσεις ενόσω οφείλουμε από τη συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση. Ρήτρα συνήθης σε κάθε δανειακή σύμβαση. Μπορούμε κάλλιστα, λοιπόν, να δανεισθούμε από οιονδήποτε και με το προϊόν του δανείου αυτού να εξοφλήσουμε το δάνειο της τρόικα.
Αρκεί στον τρίτο να μην παράσχουμε τις εξασφαλίσεις που έχουμε παράσχει στην τρόικα.
β] Ισχυρίζονται, επίσης, ότι μπορούν οι δανειστές μας να πωλήσουν τα δικαιώματά τους σε τρίτους, πράγμα επικίνδυνο, αφού π.χ. μπορεί η Γερμανία να πωλήσει τα δικαιώματά της στην Τουρκία και εκείνη να φθάσει μέχρι του σημείου να καθηλώσει τα πολεμικά μας αεροσκάφη σε περίπτωση θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο. Εν πρώτοις, το δικαίωμα πώλησης [=εκχώρησης] των αξιώσεών τους κατά της χώρας μας έχουν οι δανειστές μας μεταξύ τους και όχι προς τρίτους. Μπορεί, δηλαδή, να πουλήσει η Γερμανία αυτά τα δικαιώματά της στη Δανία χωρίς να μας ρωτήσει, αλλά για να πουληθούν τέτοια δικαιώματα σε τρίτο χωρίς τη συναίνεσή μας, πρέπει να συμφωνήσουν όλοι οι δανειστές, άρα π.χ. και η Κύπρος και η Αυστρία και η Γαλλία. Λέτε αυτές οι χώρες να συμφωνήσουν να πουλήσουν τα δικαιώματά τους στην Τουρκία;
Με λίγα λόγια: το έγκλημα εις βάρος της χώρας δεν είναι οι όροι του Μνημονίου, του Μεσοπροθέσμου κ.λπ. Το έγκλημα συνίσταται στο ότι
α] δεν ξεκαθαρίσαμε αν και τι ακριβώς χρωστάμε,
β] μετατρέψαμε το χρέος του Δημοσίου προς τράπεζες σε χρέος του Δημοσίου προς κράτη,
γ] η κυβέρνηση Γιωργάκη, αλλά και η σημερινή, δεν έκανε το απλό πράγμα που κάνει κάθε πάτερ φαμίλιας. Δεν περιέκοψε τις δαπάνες και αύξανε διαρκώς το χρέος.
Ο Gauleiter Reichenbach το είπε χθες: «Η χώρα έχει πρόβλημα δαπανών και όχι εσόδων». ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΦΕΡΟΥΝ ΑΚΕΡΑΙΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΟΙ 155 ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΤΥΦΕΚΙΟΦΟΡΟΙ.
δ] Έμειναν και θα μείνουν ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι της οικονομικής τραγωδίας μας, όπως ατιμώρητοι έμειναν οι υπεύθυνοι της τραγωδίας της Κύπρου. Αναμένω αντίλογο.
Σωτήριος Καλαμίτσης