Ανεργία, περικοπές, φουσκωμένοι λογαριασμοί, ακρίβεια. 'Οσο περισσότερο βουλιάζουμε στην ύφεση τόσο μεγαλώνει το κύμα φυγής από τα μεγάλα αστικά κέντρα. H εσωτερική μετανάστευση αυξάνεται, αφού οι συνθήκες ζωής -κυρίως στην Αθήνα- γίνονται ασφυκτικές.
Πολλοί επιλέγουν τη σιγουριά που ενδεχομένως τους προσφέρει ο τόπος καταγωγής τους, ωστόσο υπάρχουν και ορισμένοι πιο τολμηροί, που αναζητούν την τύχη τους σε άλλον τόπο διά της ανταλλαγής περιουσίας.
Μια τέτοια ιδιότυπη περίπτωση είναι αυτή του κ. Νίκου Παπακωνσταντίνου. Δέκα μήνες πριν, έμεινε άνεργος, αφού το μαγαζί στο οποίο εργαζόταν 20 ολόκληρα χρόνια δεν πήγαινε καλά, η πελατεία ολοένα και μειωνόταν και έτσι ο ιδιοκτήτης αναγκάστηκε να τον απολύσει.
Σήμερα, απελπισμένος από την τροπή που έχει πάρει η ζωή του, αποφάσισε να ανταλλάξει μέσω αγγελίας στο Διαδίκτυο τη μοναδική του περιουσία, ένα οικόπεδο στην περιοχή του Γέρακα με ένα μικρό σπίτι σε οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη. Ο κ. Παπακωνσταντίνου γνωρίζει καλά ότι με αυτό τον τρόπο θα χάσει ό,τι του έχει απομείνει, αλλά δεν τον ενδιαφέρει, γιατί προέχει το θέμα της καθημερινής επιβίωσης.
Ο Νίκος Παπακωνσταντίνου μπροστά στο οικόπεδό του στον Γέρακα, το οποίο προσπάθησε να το πουλήσει αλλά δεν βρήκε αγοραστή. Σήμερα το ανταλλάσσει με ένα μικρό σπίτι στην επαρχία.
«Την κάνουν» όπως όπως για επαρχία
Ανταλλάσσουν την περιουσία τους και αναζητούν την τύχη τους σε νέους τόπους
Ο 47χρονος εργαζόταν από το 1991 σε χρωματοπωλείο στην Αγία Παρασκευή, ως πωλητής. Στο παρελθόν είχε αλλάξει πολλές δουλειές. Οικοδομή, βενζινάδικα, όπου έβρισκε μεροκάματο. Το ίδιο προσπάθησε να κάνει και τώρα όταν έμεινε χωρίς σταθερό εισόδημα, όμως μέχρι σήμερα δεν τα έχει καταφέρει.
«Ανταλλάσσω το οικόπεδό μου, 131 τ.μ., το οποίο έχει άδεια οικοδομής 2011, με μικρό σπίτι στην επαρχία. Εφτασα σε αυτό το σημείο επειδή, αν και προσπάθησα να το πουλήσω στην τιμή των 90.000 ευρώ, κανείς δεν αγοράζει. Λίγο καιρό πριν η τιμή πώλησης του οικοπέδου θα ήταν διπλάσια», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο κ. Παπακωνσταντίνου.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου αποφάσισε να φτάσει στη λύση της ανταλλαγής όταν διαπίστωσε ότι το οικόπεδο δεν πρόκειται να πωληθεί όσο κι αν «ρίξει» την τιμή.
«Δεν με ενδιαφέρει αν θα χάσω την περιουσία μου. Εδώ τίθεται θέμα επιβίωσης. Είμαι αποφασισμένος να τα αφήσω όλα πίσω μου και να πάω στην επαρχία, όπου είναι ακόμη πιο ανθρώπινες οι συνθήκες ζωής. Αναζητώ ένα μικρό σπιτάκι με χωράφι που θα φυτεύω μόνος μου και θα έχω τα ζώα μου. Τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο θα έχω εξασφαλίσει την τροφή μου. Αρκεί να υπάρχει φαΐ… Αλλωστε πιάνουν τα χέρια μου και δεν χρειάζομαι περισσότερα πράγματα. Μεγάλωσα στον Γέρακα όταν ακόμη ήταν …χωριό… και μπορώ να ζήσω με αυτό τον τρόπο», συμπληρώνει.
Από την ημέρα που έβαλε την αγγελία στο Διαδίκτυο, πριν από τρεις μήνες, μόνο δύο άτομα έχουν ενδιαφερθεί. Από την Ανδρο και από την Τζιά.
«Δυστυχώς δεν προχωρήσαμε σε ανταλλαγή γιατί τα σπίτια δεν ήταν κατοικήσιμα και είχαν μεγάλα προβλήματα. Ελειπαν οι σκεπές, τα πατώματα κ.ά. Δεν είχα χρήματα να τα επισκευάσω. Ισως βρεθεί κάτι άλλο. Κάποιος που θέλει να έρθει στην Αθήνα».
Ο Νίκος Παπακωνσταντίνου από την ημέρα που έμεινε άνεργος ζει με το επίδομα του ΟΑΕΔ. Τα πάγια έξοδα είναι δυσβάστακτα και οι συνεχείς προσπάθειες που έχει κάνει για να βρει δουλειά πέφτουν στο κενό. «Το επίδομα ανεργίας είναι 545 ευρώ και το ενοίκιο του σπιτιού μου φτάνει στα 500 ευρώ. Πώς θα ζήσω την οικογένειά μου; Δυστυχώς είναι και η γυναίκα μου άνεργη εδώ και ενάμιση χρόνο και για να τα βγάλουμε πέρα μας βοηθούν οικονομικά η 23χρονη κόρη μας, που είναι φοιτήτρια αλλά παράλληλα εργάζεται, και η ηλικιωμένη μητέρα μου με τη σύνταξή της», συμπληρώνει.
Ο 47χρονος αναρωτιέται πώς έφτασε σε αυτό το σημείο. «Δεν με φόβιζε η ανεργία. Ελεγα πως μόνο ο τεμπέλης δεν βρίσκει δουλειά. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει τώρα στη χώρα μας. Εδώ και 10 μήνες δεν κατάφερα να κάνω ούτε ένα μεροκάματο. Ισως να είναι πιο εύκολο για τα νεότερα άτομα να βρουν δουλειά. Στη δική μου περίπτωση τίθεται και το θέμα της ηλικίας». Παλαιότερα η οικογένεια Παπακωνσταντίνου ζούσε αξιοπρεπώς με τα λιγοστά χρήματα που έβγαζε. Είχα τη δουλειά μου, το αμάξι μου και ποτέ δεν έκανα περιττά έξοδα. Τώρα πια κυκλοφορώ με το ποδήλατο γιατί δεν έχω χρήματα ούτε καν για τη βενζίνη μου. Σκέφτομαι να καταθέσω τις πινακίδες του αυτοκινήτου μου, αφού είναι αδύνατον να το συντηρήσω. Εχω χάσει τον ύπνο μου και για να μην ξοδευόμαστε αγοράζουμε τρία μήλα, τρία πορτοκάλια, αλλιώς θα μείνουμε στον δρόμο».
Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιός είναι αφού ήμασταν χωριανοί, εγώ έφυγα εδώ και 12 χρόνια για άλλους λόγους. Εδώ στο χωριό Πραγματικά είναι λίγο καλύτερη η κατάσταση, χρήματα ποτέ δεν υπήρχαν αρκετά έτσι κι αλλιώς, έχει η Μάνα μου Κόττες (ναι μή γελάτε) τρώμε αυγα τσάμπα, κοτόπουλα τσάμπα, φέτος όλο το καλοκαίρι βάλαμε κάθε είδους λαχανικό (ντομάτες, κολοκύθια, αγγούρια, μελιτζάνες, φασολάκια, κρεμμύδια, σκόρδα) στο κτήμα και γλυτώσαμε ένα σωρό λεφτά,πορτοκάλια, λεμόνια, Λάδι, φρούτα, τσάμπα ξύλα για θέρμανση, όλα παραγωγής, και έτσι τη βγάζουμε ακόμα,στην Αθήνα πού να βάλεις τέτοια πράγματα? Πρέπει να αγοράζεις και το παραμικρό και χωρίς χρήματα δεν σου δίνει κανείς, άσε που η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη με τους Ξένους, κάποτε περπατούσαμε όλη την Αθήνα μέχρι τα χαράματα και δέν μας πείραζε κανείς, τώρα…Αστα να πάνε.. Στις Εποχές που ζούμε η Επαρχία αποτελεί μία λύση, κακά τα ψέμματα..
Να θυμίσω ότι στην Αργεντινή, λίγο πριν από την πτώχευση της χώρας, σημειώθηκε μαζική εγκατάλειψη της πρωτεύουσας και επιστροφή των κατοίκων στα χωριά τους, για τους ίδιους λόγους.
Το ιδιο εγινε και στην κατοχη !!!