Παλιά έλεγαν συχνά ότι όταν ευημερούν οι αριθμοί δεν είναι απαραίτητο ότι ευημερούν και οι άνθρωποι. Σωστά. Τι γίνεται όμως όταν οι αριθμοί όχι απλώς δεν ευημερούν, αλλά, αντιθέτως, προκαλούν ίλιγγο;
Τρεις οικονομικές ειδήσεις κυριάρχησαν χθες στην ελληνική επικαιρότητα και, συνθετικά, αποδίδουν σε μεγάλο βαθμό την πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα.
Η πρώτη, αφορά την αδυναμία πληρωμής των οφειλών των πολιτών προς το κράτος. Εντός μόνον 21 εργάσιμων ημερών του περασμένου Ιουνίου έγιναν 20.954 κατασχέσεις καταθέσεων και ενοικίων από την ΑΑΔΕ. Υπολογίζονται σε περίπου δύο κατασχέσεις το λεπτό! Περισσότεροι από 950.000 φορολογούμενοι, δηλαδή πολύ μεγάλο μέρος των νοικοκυριών της χώρας, βρίσκεται στην πορεία της διαδικασίας αναγκαστικής κατάσχεσης για ένα ποσό που τον Ιούλιο έφτασε στα 5,47 δις ευρώ, ενώ μόλις τον Ιούνιο βρισκόταν στα 4,7 δις ευρώ. Πίσω από αυτά, υπάρχουν και περισσότερα από 90 δις ευρώ συσσωρευμένων ληξιπρόθεσμων οφειλών μέχρι το 2016! Τα νούμερα είναι, από πάσης απόψεως, αστρονομικά. Και σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνεται το πάσης φύσεως, επίσης τεράστιο, ιδιωτικό χρέος.
Την ίδια στιγμή, η δεύτερη είδηση αφορά το χρέος του δημοσίου προς τους πολίτες, το οποίο, σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου ανέρχεται πλέον σε πάνω από 5,1 δις ευρώ, τα οποία επίσης δεν υπάρχουν για να καταβληθούν, αλλά, όπως φαίνεται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, δεν υπάρχει ούτε και η δυνατότητα ή η πρόθεση να συμψηφιστούν με τα προηγούμενα χρέη όπου τουλάχιστον αυτό θα ήταν θεωρητικά εφικτό.
Τέλος, τρίτη είδηση, η εργασία: το 52% είναι πλέον μερικής μορφής, έναντι του 48% που παραμένει πλήρους. Τι αποδίδει η πρώτη; Οι κυρίαρχες πλέον «ευέλικτες μορφές απασχόλησης», που η τάση τους είναι διαρκώς ανοδική, κινούνται στον άξονα των 400 ευρώ μηνιαίως, ενώ όπου υπάρχει ακόμα κανονική εργασία, αυτή υφίσταται διαρκή συρρίκνωση και σε όγκο και σε απολαβές.
Τα στοιχεία προκαλούν τρόμο. Όχι μόνον για τους πολίτες, αλλά και για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, και, κυρίως, για τις προοπτικές της, οι οποίες, με τη σειρά τους είναι και αυτές θλιβερές: χρήματα μπορεί να φέρει και πλούτο μπορεί να δημιουργήσει μόνον ο ιδιωτικός τομέας με τις επενδύσεις του για τις οποίες επικρατεί ουσιαστικά εχθρότητα – το δείχνουν αυτό ξεκάθαρα ο τρόπος που το κράτος χειρίζεται πολλές από αυτές που υποφέρουν, καθώς και η συνακόλουθη αδυναμία προσέλκυσης άλλων, νέων επενδύσεων.
Αυτά είναι τα δεδομένα – και όλα μαζί απασχόλησαν την επικαιρότητα μόνον σε μία ημέρα, αφήνοντας στην άκρη το δημόσιο χρέος, την ανάλυση της φορολογικής επιβάρυνσης, τα κόκκινα δάνεια, τη συρρίκνωση του ΑΕΠ, τα ζητήματα ρευστότητας κοκ.
Οι αριθμοί αυτοί σκοτώνουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Είναι απλώς δολοφονικοί. Αβίωτοι. Και φυσικά, η κυβέρνηση, που με τόση ευκολία θριαμβολογεί για τα επιτεύγματά της, γνωρίζει πολύ καλά το ατέρμονο έρεβος που αντιπροσωπεύουν…