Εδώ και κάτι μήνες ταΐζω ένα σκύλο που δεν έχω δει ποτέ μου. Το μόνο που ξέρω είναι πως πριν κοιμηθώ βάζω το φαγητό που περίσσεψε στο ταψάκι, το οποίο βρίσκεται μόνιμα δίπλα στην εξώπορτα, κι όταν ξυπνάω το βρίσκω άδειο. Έχω δει κατά καιρούς διάφορα σκυλιά στη γειτονιά, που τα κοιτάω στα μάτια επίμονα μήπως και διακρίνω στο βλέμμα τους κάτι που να μοιάζει με ευχαριστώ, και καταλάβω έτσι ποιο απ” όλα είναι το δικό μου σκυλί. Όμως μετά σκέφτομαι πως είναι καλύτερα να μην ξέρω, η αγάπη χωρίς αντίκρισμα είναι πιο ειλικρινής. Αν μπορείς βέβαια να αποκαλέσεις αγάπη το τάισμα ενός αδέσποτου, που παραμένει πάντα αδέσποτο και δε γίνεται ποτέ κατοικίδιο, γιατί η πόρτα σου παραμένει μονίμως κλειστή. Όμως στην παρούσα φάση δεν έχω τις δυνάμεις για κάτι περισσότερο.
Το πρωί ξύπνησα από το θόρυβο ενός ανοιχτού παραθυρόφυλλου. Φύσαγε. Έφτιαξα καφέ και βγήκα να καπνίσω στην αυλή που είχε πλημμυρίσει από τα φύλλα της μανταρινιάς. Μια πλαστική καρέκλα είχε τουμπάρει. Στα κάγκελα είχαν κολλήσει σελίδες εφημερίδας που ασφυκτιούσαν γιατί κάθε τόσο τις ρούφαγαν οι σχισμές στα κάγκελα.
Περπάτησα μέχρι την εξώπορτα. Το ταψάκι του σκύλου, αν και έλειπε το φαγητό, δεν ήταν άδειο. Βγήκα να δω. Υπήρχε μέσα ένα σκισμένο φύλλο εφημερίδας που το βαστούσε από πάνω μια πέτρα. Το άρθρο ανέφερε τα ονόματα των νέων υπουργών μετά τον ανασχηματισμό. Υπήρχε και η φωτογραφία του Άδωνη Γεωργιάδη. Πάνω από το κείμενο κάποιος είχε γράψει με στυλό: “ΜΕ ΛΕΝΕ ΓΙΑΝΗ – ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ”
Την επόμενη μέρα, το αρχικό σοκ μου το είχε καταπιεί γουλιά-γουλιά το πρόσωπο του τέρατος. Καθώς οι νέοι υπουργοί ορκιζόντουσαν, μάζεψα τα φύλλα της μανταρινιάς απ” την αυλή. Έκλεισα το παραθυρόφυλλο. Γύρισα την καρέκλα απ” την καλή. Όσο για το ταψάκι στην εξώπορτα, το έβγαλα κι έβαλα στο ίδιο σημείο ένα πιάτο κανονικό. Σαν μια ελάχιστη πράξη ανθρωπιάς. Τι άλλο να έκανα κι εγώ; Έπρεπε να συνεχίσω τη ζωή μου.