Οι σχέσεις ΗΠΑ και Ευρώπης έχουν περάσει από διάφορες φάσεις, που ιστορικά έχουν καταγραφεί με τις ΗΠΑ να αναλαμβάνουν το ρόλο τής προστάτιδας και ηγεμονικής δύναμης. Μετά το τέλος τού ψυχρού πολέμου και με την υποβάθμιση τού ρόλου τού ΝΑΤΟ, η σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο, ένα στάδιο αντιπαλότητας και οικονομικής σύγκρουσης, που έχει λάβει τις διαστάσεις ενός αφανούς μεν, αλλά σκληρού δε πολέμου.
Με τη χρεωκοπία τής Lehman Brothers το 2008, οι ΗΠΑ αποφάσισαν μέσω τού μηχανισμού τής FED να κόψουν δολάρια και να ενισχύσουν τις υπό κατάρρευση τράπεζές τους, αλλά και τις μεγάλες επιχειρήσεις τους.
Αρχικά, το πληθωριστικό δολάριο δέν φαινόταν να αποτελεί πρόβλημα για τις ΗΠΑ μιας και το συγκεκριμένο νόμισμα συμβαίνει να είναι ακόμα και σήμερα το κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα σε πάρα πολλές χώρες, που εξακολουθούν να το «αγοράζουν».
Οι σχέσεις ΗΠΑ-Ευρώπης
και η διαμάχη με τη Γερμανία
Το ρίσκο όμως, που πήραν οι ΗΠΑ καθιστώντας το νόμισμά τους πληθωριστικό και υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ, ήταν όντως πολύ μεγάλο, γιατί δεν στάθμισε την πολιτική, που θα ακολουθούσαν οι νεοαναδυόμενες οικονομίες τής Κίνας, Ινδίας και Βραζιλίας, που μαζί με κάποιες από τις πετρελαιοπαρα- γωγές χώρες αποφάσισαν να αντικαταστήσουν ένα σημαντικό μέρος των αποθεματικών τους με το «σκληρό» ευρώ. Αυτό φυσικά, δέν αρέσει καθόλου στις ΗΠΑ μιας και περιορίζει την παγκόσμια οικονομική τους κυριαρχία και αναδεικνύει την Ε.Ε και ειδικότερα τη Γερμανία, σαν ένα σοβαρό παίκτη στη σκακιέρα τής παγκόσμιας οικονομίας.
Η Γερμανία είναι η μόνη χώρα, που έχει μέχρι στιγμής ωφεληθεί από την κρίση στην ευρωζώνη. Η Γερμανία κατάφερε από το 1999, που θεσπίστηκε το ευρώ σαν κοινό νόμισμα στην ευρωζώνη, να αξιοποιήσει τα πλεονασματικά αποθέματά της. Έχοντας προβεί σε μια μεγάλη εσωτερική υποτίμηση, έχοντας κάνει γενναίες περικοπές στο εργατικό κόστος παραγωγής και θεσπίζοντας ένα εξαιρετικά ελαστικό πλαίσιο εργασιακών σχέσεων κατάφερε να κάνει τα προϊόντα της πολύ ανταγωνιστικά. Αυτό, τής επέτρεψε να μετατρέψει τα ελλείμματα των χωρών, που εισάγουν τα προϊόντα της, σε δικά της πλεονάσματα.
Ένα μεγάλο μέρος των γερμανικών πλεονασμάτων, που κινούνται στη σφαίρα των 15 δις. ευρώ, προέρχονται από ελλειμματικές χώρες, όπως η Ελλάδα. Με τα πλεονάσματά της λοιπόν, η Γερμανία κατάφερνε να δανείζει με υψηλότερο επιτόκιο τις χώρες, που είχαν ανάγκη χρηματοδότησης των αναγκών τους, ενώ η ίδια δανειζόταν με πολύ χαμηλότερα επιτόκια. Αυτό δημιούργησε μία αίσθηση αλαζονείας στους γερμανούς, που πίστεψαν, ότι θα γκρεμίσουν την κυριαρχία τού δολαρίου επιχειρώντας να ενθαρρύνουν τις συναλλαγές για πετρέλαιο και ομόλογα να γίνονται σε ευρώ.
Ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα για τις ΗΠΑ είναι οι αγαστές σχέσεις τής Γερμανίας με τη Ρωσία, οι οποίες διαρκώς αναβαθμίζονται, αλλά περιλαμβάνουν και κοινά αναπτυξιακά σχέδια σε χώρες τού πρώην ανατολικού μπλοκ, που ήδη ανήκουν ή φιλοδοξούν να γίνουν μέλη τής Ε.Ε.
Οι επιθέσεις
Βλέποντας όλα αυτά, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να επιτεθούν στην Ευρώπη με έναν πολυδιάστατο τρόπο. Ο πρώτος ήταν να χρησιμοποιήσουν τους «οίκους αξιολόγησης», που έχουν, και να επιδοθούν σε ένα μπαράζ υποβάθμισης των οικονομιών και των τραπεζών χωρών μελών τής Ε.Ε.. Το δεύτερο σκέλος τής αμερικανικής επίθεσης ήταν η εισβολή ομίλων με κεφάλαια, που έχουν προκύψει από ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία (οι «αγορές», που συχνά ακούμε στα ΜΜΕ), να αγοράσουν πολύ φτηνά ομόλογα χωρών τής ευρωζώνης και να εκτοξεύσουν τα επιτόκια δανεισμού δημιουργώντας μια τεράστια χρηματο-οικονομική κρίση μιας και πολλές χώρες τής ευρωζώνης χρηματοδοτούν τις ανάγκες τους μόνο μέσω δανεισμού.
Οι επιθέσεις αυτές των ΗΠΑ βρήκαν την Ευρώπη απροετοίμαστη, γιατί δεν διαθέτει μηχανισμό έκδοσης ευρώ, ώστε να αμυνθεί και να απαντήσει στην αμερικάνικη πρόκληση και εκείνη με ένα πληθωριστικό νόμισμα. Το μόνο, που θα μπορούσε η Ε.Ε. να κάνει, είναι να εκδώσει «ευρωομό-
λογα», αλλά αυτό δεν το επιθυμεί καθόλου η Γερμανία, που θεωρεί, πως μόνο η αυστηρή δημοσιονομική λιτότητα
είναι η έξοδος από την κρίση. Οι χώρες με τεράστια ελλείμματα, όπως η Ελλάδα, υποχρεώθηκαν να πληρώνουν υψηλά τοκοχρεολύσια, που αν μη τι άλλο, διογκώνουν το μεγάλο δημοσιονομικό τους χρέος.
Με δεδομένο, πως δεν υπάρχουν πλέον «εθνικά νομίσματα» εντός ευρωζώνης και με το ευρώ να είναι ένα «σκληρό» νόμισμα, που δεν μπορεί να «κοπεί», όπως το δολάριο, για να χρηματοδοτήσει ελλείμματα και να ενισχύσει τις οικονομίες των ελλειμματικών χωρών μελών, η ανεργία και η πτώση των δημοσίων εσόδων αντιμετωπίζονται μόνο με αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχεία και εξαγριωτική φορολογία, που προάγει την ύφεση και όχι την ανάπτυξη. Αυτό μας οδηγεί σ’ αυτό, που είχαμε αναφέρει σε προηγούμενες αναρτήσεις μας (διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ο μύθος τής ενωμένης Ευρώπης και
Η Ευρώπη τής Γερμανίας), ότι δηλαδή ούτε η Ε.Ε. ούτε και η ευρωζώνη και το ευρώ δημιουργήθηκαν με γνώμονα το κοινό όφελος και την αμοιβαία ανάπτυξη όλων των χωρών μελών τής Ε.Ε., αλλά κυρίως για να ευεργετήσει τις οικονομίες και την πολιτικο-οικονομική κυριαρχία των χωρών τού βορρά.
Το σχέδιο
Συνεπώς, οι χώρες τού νότου πληρώνουν το μάρμαρο, που δεν είναι άλλο από τον αόρατο πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε., δηλαδή Γερμανίας. Οι ΗΠΑ όμως, δέν ικανοποιούνται με απλές εχθροπραξίες. Θέλουν να τινάξουν στον αέρα την ηγεμονία των γερμανών και να χτυπήσουν την ισχύ τού ευρώ στη ρίζα του, που δέν είναι άλλη από την κατάρρευση τής ίδιας τής ευρωζώνης.
Βλέποντας, πως ο ευρωπαϊκός νότος καταρρέει, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να εξαναγκάσουν την Γερμανία να επωμιστεί το εξαιρετικά υψηλό και στα όρια τής ουτοπίας κόστος διάσωσής του μιας και ξεπερνά τα 700 δις ευρώ. Μέρος επίσης, τής τακτικής των ΗΠΑ είναι και το μπλοκάρισμα από τη Βρετανία τής λήψης απόφασης για τον προϋπολογισμό τής Ε.Ε. για την επόμενη επταετία 2014-2020 κατά τη σύνοδο κορυφής τής Ε.Ε., που έγινε πριν λίγες εβδομάδες όσο και η σοβαρή ανακίνηση τού θέματος διοργάνωσης το 2016 δημοψηφίσματος στη Βρετανία, για να αποφασίσουν οι πολίτες τής χώρας την αποχώρηση της ή όχι από την Ε.Ε.. Είναι λοιπόν προφανές, πως οι ΗΠΑ συγκροτούν ένα αμερικανοβρετανικό μέτωπο εναντίον τής Γερμανίας.
Το προτεκτοράτο τής Ρωμιοσύνης ως εμπόλεμη ζώνη
Την ευκαιρία για την αμερικάνικη επέμβαση στην ευρωζώνη έδωσε το προτεκτοράτο τής Ρωμιοσύνης αναζητώντας βοήθεια από το ΔΝΤ, που ουσιαστικά αποτελεί ένα αφανές τμήμα τής γεωπολιτικής στρατηγικής των ΗΠΑ. Ο τότε πρωθυπουργός, προφανώς ευρισκόμενος σε διατεταγμένη υπηρεσία για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ΗΠΑ και θέλοντας να τορπιλίσει τη συνοχή τής ευρωζώνης, ενέπλεξε τις ΗΠΑ μέσω τού ΔΝΤ ως παράγοντα διάσωσης τού προτεκτοράτου.
Η Ε.Ε. και ειδικότερα η ευρωζώνη αρχικά αιφνιδιάστηκαν, αλλά μη διαθέτοντας δικούς τους μηχανισμούς «στήριξης» και σχέδιο εξόδου από την κρίση, αναγκάστηκαν να δεχτούν το ΔΝΤ ως παράγοντα διάσωσης τού κρατιδίου τής Ρωμιοσύνης, κάτι, που δέν υπήρχε σαν προηγούμενο. Κατά τη διάρκεια τής θητείας τού τότε πρωθυπουργού, δέν έγινε απολύτως τίποτα, για να διασωθεί το κράτος. Αντίθετα, λήφθηκαν εξαιρετικά δυσβάσταχτα μέτρα με κύριο εξ αυτών την εξωφρενική αύξηση των φόρων, που οδήγησαν σε απύθμενη δημοσιονομική ύφεση.
Στόχος των ΗΠΑ ήταν η κατάρρευση τής ευρωζώνης μέσα από την αποχώρηση τής Ελλάδας από αυτήν και ο τότε ρωμιός πρωθυπουργός είχε ακριβώς αυτό ως εντολή, που έπρεπε να εκτελέσει. Οι τριγμοί στα θεμέλια τού «ευρωπαϊκού οράματος» θα ήταν τεράστιοι, ενώ δέν αποκλειόταν να λάβει χώρα το φαινόμενο «ντόμινο», που θα συμπαρέσυρε και τις υπόλοιπες χώρες τού νότου. Οι ευρωπαίοι θα έπρεπε να αντιδράσουν και να «εγκαταστήσουν» στο προτεκτοράτο τον δικό τους άνθρωπο, που αγόγγυστα θα εκτελούσε τις εντολές τους, που ουσιαστικά είχαν σα στόχο την απομάκρυνση τού αμερικάνικου παράγοντα, που αν και καθόλου ευχάριστα για τους ευρωπαίους, αναγκαστικά για αυτούς, περνούσε μέσα από τη διάσωση τού προτεκτοράτου.
Μετά λοιπόν από μια μεταβατική περίοδο με υπηρεσιακό πρωθυπουργό, οι διαθέσεις των δύο εχθρικών στρατοπέδων φάνηκαν ξεκάθαρα. Οι γερμανοί ενθάρρυναν με κάθε τρόπο την ανάληψη εξουσίας από τον συντηρητικό και φιλοευρωπαίο σημερινό πρωθυπουργό παρεμβαίνοντας μάλιστα και μέσω δικών τους εντύπων και άρθρων γραμμένων στα ελληνικά στα εσωτερικά τής χώρας, εκβιάζοντας, απειλώντας και γενικά καλώντας τους εγχώριους ιθαγενείς να επιλέξουν τον φιλογερμανό και ευρωπαϊστή αντί τού «επικίνδυνου» αντιπάλου του και σημερινού αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Οι αμερικάνοι αρχικά στήριξαν τον αντίπαλο τού σημερινού πρωθυπουργού και αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης επιστρατεύοντας τον αμερικανικό τύπο να φιλοξενεί τις δηλώσεις του και να τον πλαισιώνει με πολύ εγκωμιαστικά σχόλια. Στην πορεία όμως, φαίνεται πως τον εγκατέλειψαν, λόγω ανεπάρκειας προσόντων, ένα μάλλον αδιαμφισβήτητο γεγονός, που πιστοποιείται από τα πολύ μέτρια ποσοστά προτίμησης τού κόμματός του, τη στιγμή, που τα μέτρα λιτότητας θερίζουν και η ανεργία κοντεύει να ξεπεράσει το 30%. Πρόκειται για έναν μαθητευόμενο δημαγωγό, που είναι ανήμπορος να «πουλήσει» καλά τη δημαγωγία του και να πείσει.
Το μικρόβιο τού «αηγιωργισμού»
Αυτό, που οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές (ΗΠΑ-Γερμανία) δέν έχουν κατανοήσει σε βάθος είναι, πως οι ρωμιοί πολιτικοί και ιδιοτελείς ιπποκόμοι τους, που αρχικά λειτουργούν σαν πειθήνια όργανά τους, συχνά πυκνά παρεκτρέπονται, λόγω μίας χρόνιας πάθησης από την οποία υποφέρει ολόκληρη η Ρωμιοσύνη, το σύνδρομο του «Άη Γιώργη τού Καβαλάρη».
Πρόκειται για ένα σύνδρομο αλαζονείας και λανθασμένης εντύπωσης. πως μπορούν από μόνοι τους να δοξασθούν και να γραφτούν στην ιστορία ως ήρωες. Αυτό λοιπόν το μικρόβιο τού λανθάνοντος «ηρωϊσμού», τους καθιστά αναξιόπιστους ως εντολοδόχους τού ενός ή τού άλλου στρατοπέδου. Έτσι λοιπόν, συχνά-πυκνά οι ρωμιοί «Αη Γιώργηδες» πολιτικοί παραγκωνίζουν τις εντολές των «προϊσταμένων» τους και λειτουργώντας μονάχα με γνώμονα την προσωπική τους δόξα και υστεροφημία, καταφεύγουν σε ακραιφνώς επικίνδυνες πράξεις, τις οποίες ο αγελαίος λαός των ιθαγενών, άλλοτε επικροτεί και άλλοτε καταδικάζει και πάλι με γνώμονα το προσωπικό του συμφέρον.
Προφανώς λοιπόν, αυτό το επικίνδυνο μικρόβιο τού «αηγιωργισμού» εκπυρσοκρότησε στον ευρύχωρο εγκέφαλο τού σημερινού πρωθυπουργού τής Ρωμιοσύνης, που εξακολουθεί να ονειρεύεται την ανακατάληψη τής «Πόλης», τής «Βορείου Ηπείρου» και την εξόντωση των σκοπιανών, όπως άλλωστε οραματίζεται και το σύνολο των συμπλεγματικών και φασιζόντων συμβούλων του.
Θέλησε λοιπόν, να κλείσει την ΕΡΤ και να θέσει εκτός εργασίας τους 2.500 εργαζομένους της. Η πράξη δέν είναι καταδικαστέα μιας και ο εν λόγω οργανισμός υπήρξε και υπάρχει ως μια κυψέλη κηφήνων και κομματικών εγκάθετων, που απομυζούν κρατικά κονδύλια. Είναι γεγονός, πως όλο το δημόσιο και οι υπηρεσίες του λειτουργούν ως γραφεία επαγγελματικής αποκατάστασης ψηφοφόρων, αφισσοκολλητών και κομματόσκυλων και όχι για να λειτουργεί το κράτος και να προσφέρονται υπηρεσίες στον πολίτη.
Αυτό, που είναι καταδικαστέο, είναι, ότι ο σημερινός πρωθυπουργός δέν είχε εκπονήσει κάποιο σχέδιο αντικατάστασης τής ΕΡΤ, το οποίο θα μπορούσε να εφαρμοστεί πολύ άμεσα, σχεδόν ακαριαία, χωρίς να χρειαστεί να μεσολαβήσει αυτό το χάος τής αστάθειας και τής εκτροπής τού πολιτεύματος. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα, πως είτε πρόκειται για πράξη, που έγινε στο «πόδι», κάτι σύνηθες για τους natural born losers ρωμιούς πολιτικούς, είτε για κάτι άλλο, που σύντομα θα αποκαλυφθεί.
Αυτό, που προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη, είναι η δικαιολογία, που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός. Ανακοίνωσε, πως ήταν μια πράξη να τα βάλει με τους ευνοημένους τού δημοσίου τομέα, τα ιδιοτελή συνδικάτα, τους εργατοπατέρες και τα πιράνχας τού δημοσίου. Αν αυτό όμως είναι αληθές, γιατί εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο ο πρωθυπουργός δέν έδιωξε κανέναν δημόσιο υπάλληλο και δέν τόλμησε ούτε να αγγίξει καν τους επίορκους;
| Τη στιγμή, που κάθε βδομάδα χάνει τη δουλειά του από τον ιδιωτικό τομέα ένας αριθμός ανθρώπων, που ισοδυναμεί με το διαμαρτυρόμενο προσωπικό τής ΕΡΤ, είναι μάλλον υποκριτικό και λαϊκίστικο να υπερασπίζεται κανείς το απολυθέν προσωπικό της, που στην πλειοψηφία του είναι προϊόν νεποτισμού, διαπλοκής και κομματικής παρέμβασης. |
 Για τον απολυμένο τού ιδιωτικού τομέα ούτε δηλώσεις oύτε συναυλίες συμπαράστασης…
|
Είχε όμως λάβει υπόψη του ο πρωθυπουργός το lobby των δημοσιογράφων και τις τεράστιες συντεχνιακές τους ικανότητες; Όντως, προκαλεί εντύπωση, γιατί ο πρωθυπουργός αποφάσισε να «σπάσει αυγά», όπως λέει, ξεκινώντας από την ΕΡΤ.
Ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί ό,τι θέλει. Από το να τού προσδώσει τις ιδιότητες ενός οραματιστή και αναμορφωτή τού κράτους, μέχρι και κάποιο συνομωσιολογικό σενάριο. Ο γράφων πάντως, το αποδίδει στο μικρόβιο τού «αηγιωργισμού».
Αυτό βέβαια σαν πολιτική εξέλιξη, είναι εξαιρετικά ευεργετικό για τις ΗΠΑ, που μια αστάθεια, η οποία θα προκληθεί από πρώιμη προσφυγή στις κάλπες, θα καταφέρει καίριο πλήγμα στην υποψήφια για την καγκελαρία τής Γερμανίας, Μέρκελ, που μέχρι και σήμερα έχει κάνει σημαία τής προεκλογικής της εκστρατείας την πολιτική σταθερότητα τής ευρωζώνης και τής διάσωσης τού ευρώ, καθώς και την ανάκτηση τής εμπιστοσύνης των «αγορών» στην Ε.Ε..
Είτε όμως έχουμε πρόωρες εκλογές είτε όχι, ο βίος τής σημερινής κυβέρνησης είναι εξαιρετικά μικρός και το πολύ να διαρκέσει μέχρι τις γερμανικές εκλογές τον Σεπτέμβριο. Από το Σεπτέμβρη και μετά, οι ηγέτες τής Ε.Ε. είναι σχεδόν βέβαιο, πως θα αποφασίσουν να απαλλαγούν από το «απόστημα» τού προτεκτοράτου τής Ρωμιοσύνης, τού οποίου η ανέφικτη διάσωση στοιχίζει 4.000 ευρώ ανα ευρωπαίο φορολογούμενο ετησίως. Τότε υπολογίζεται, πως θα επισημοποιηθεί και η τελετή παραλαβής-παράδοσης στον παλιό μας γνώριμο αφέντη, τις ΗΠΑ, που μας προορίζουν για κέντρο τού διακομιστικού τους εμπορίου και συναλλαγών σε συνεργασία με την ανερχόμενη υπερδύναμη τής Κίνας.
Η συνεργασία τής Cosco με τη Hewllet Packard δέν είναι τυχαίο γεγονός, όπως δέν είναι τυχαίο γεγονός οι ξαφνικές και διαρκώς επαναλαμβανόμενες δημοσίως διαπιστώσεις τού ΔΝΤ, πως έκανε λάθος με τον πολλαπλασιαστή και μας φόρτωσε μερικά εξτρά δις ευρώ σε χρέος. Όπως, δέν είναι επίσης τυχαίο, το πόσο επιθετικά αντέδρασε η Ε.Ε. σε αυτές τις ανακοινώσεις τού ΔΝΤ μέσω τού Όλιν Ρεν και λοιπών εκπροσώπων τής Ε.Ε., που θυμίζουν τις αγενείς και άκρως επιθετικές αντιδράσεις τού γερμανού υπουργού Οικονομικών προς τον αμερικανό ομόλογό του, όταν ο δεύτερος τού επισήμανε, πως η Ε.Ε έχει εκπονήσει λάθος σχέδιο για τη διάσωση τού προτεκτοράτου μας.
Η συγκυρία φαίνεται, ότι ευνοεί την επικράτηση τής πολιτικής των ΗΠΑ μιας και ο ισλαμιστής πρωθυπουργός τής Τουρκίας, πιθανότατα και ο ίδιος προσβεβλημένος από το μικρόβιο τού «αηγιωργισμού», επιχειρεί να μετατρέψει τη χώρα του σε ένα αυστηρά μουσουλμανικό κράτος με πολύ περιορισμένα δικαιώματα ελευθερίας, πράγμα, που έχει προκαλέσει παγκόσμια κατακραυγή.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις ταραχές στη Συρία και τη διχογνωμία μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ σχετικά με τον Ασάντ, ίσως αποτελεί μια νέα φάση ψυχρού πολέμου, όπου θα δοκιμαστούν σε σκληρό μπραντ ντε φερ οι γνωστές υπερδυνάμεις.
Μέχρι όμως, όλα αυτά να εξυφανθούν, εμείς μπορούμε να απολαμβάνουμε το τούρκικο καφεδάκι μας παρακολουθώντας τους «αη γιώργηδες» πολιτικούς μας, που ενώ διέφθειραν το κράτος, εκμαύλισαν ακόμα και τον πιο ασήμαντο δημόσιο υπαλληλίσκο, κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα και κατέστρεψαν ό,τι είχε μείνει από τον παραγωγικό ιστό τής χώρας, τώρα εμφανίζονται ως τιμητές τής αξιοκρατίας και τής κάθαρσης!
Για να δούμε τι θα πούμε στο τέλος: Deutschland ή California Über Alles;