Μετά και την χρεοκοπία της Κύπρου, δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει αντιληφθεί πως έχουμε Τραπεζοκρατία. Οι τράπεζες είναι πάνω από τη Δημοκρατία. Οι τράπεζες είναι πάνω από τη Δικαιοσύνη. Οι τράπεζες είναι πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.
Τον Μάιο του 2008, είχα γράψει το κείμενο «Είστε να κλείσουμε μια τράπεζα;», προτρέποντας να κλείσουμε μια τράπεζα –την οποία φωτογράφιζα- και προτείνοντας τρόπους για να γίνει αυτό.
Έγραφα, μεταξύ άλλων, τον Μάιο του 2008:
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο – κάτι πρέπει να γίνει και μην περιμένετε να το κάνει κάποιος άλλος.
Δεν θα το κάνουν ούτε κόμματα, ούτε εκδότες, ούτε δημοσιογράφοι – όλοι αυτοί είναι βουτηγμένοι στα ίδια σκατά με τους τραπεζίτες.
Μόνο εμείς οι πολίτες μπορούμε να το κάνουμε – αν είμαστε πολίτες και όχι κοπρίτες.
Μόνο εμείς μπορούμε να απελευθερώσουμε τους συνανθρώπους μας.
Γιατί αυτός που χρωστάει σπίτι, αυτοκίνητο –ακόμα και το ψωμί που τρώει- δεν είναι ελεύθερος αλλά σκλάβος – ένας σκλάβος που ψηφίζει τον δικτάτορά του.
Νομίζω πως ήρθε η ώρα να κλείσουμε μια Τράπεζα.»
Τον Μάιο του 2008, ήμασταν δυο χρόνια πριν από την χρεοκοπία της Ελλάδας. Και κανείς τότε δεν μιλούσε για χρεοκοπία. Ζούσαν όλοι στην «ισχυρή Ελλάδα».
Δεν μπορώ να ξεχάσω τις ειρωνείες, τις βρισιές και –βέβαια- τις απειλές για την πρότασή μου να κλείσουμε μια τράπεζα.
Ελπίζω όσοι με έβριζαν και με ειρωνεύονταν τότε να μην έχουν σήμερα κάποιο πρόβλημα με τις τράπεζες. Εγώ, πάντως, δεν έχω. Ούτε τον Μάιο του 2008 είχα.
Δεν κλείσαμε μια τράπεζα αλλά οι τράπεζες έκλεισαν τις ζωές πολλών ανθρώπων.
Και συνεχίζουν.
(Το κείμενο δεν το έγραψα για να πω «τι έξυπνος, καλός και διορατικός που είμαι» – δεν είμαι-, αλλά για να δείξω πως, αν δεν πάρεις την τύχη σου στα χέρια σου όσο ακόμα μπορείς, θα την πάρουν άλλοι για σένα.)