Επιτέλους, μετά από κάποια απροκάλυπτα ισοδύναμα που εφεύρε η κυβέρνηση, όπως αυτό του χαρατσιού που επιβλήθηκε στους ελεύθερους επαγγελματίες για να εξευρεθούν τα επιδόματα των πολυτέκνων, γίνεται πλέον φανερό το ποιοι κάνουν ελεημοσύνη και το ποιοι ευεργετούνται. Και μάλιστα ελεημοσύνη δια της βίας. Βέβαια ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι κοινωνικά και ανθρωπιστικά σωστός, αλλά γίνεται επίτηδες, τουλάχιστον όσοι διαβάσουν αυτό το άρθρο να αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει με τη φορολόγηση του ελληνικού λαού, μετά τη διακοπή των δανεικών.
Δεν μπορεί πια να εμφανίζεται με κοινωνικό πρόσωπο το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και να μιλά για κοινωνικό κράτος, με τα χρήματα ανθρώπων του καθημερινού μόχθου που τρέχουν όλο το εικοσιτετράωρο με αβεβαιότητα για την επιβίωση. Ένα πολιτικό σύστημα που ενώ απαλλάσσει από βάρη την άρχουσα κρατικοδίαιτη οικονομική τάξη που το χρηματοδοτεί και το ελέγχει, ταυτόχρονα διατηρεί έναν τεράστιο παρασιτικό και αντιπαραγωγικό πελατειακό δημόσιο τομέα με «ξένα κόλλυβα».
Αν το ψάξουμε λίγο πιο πολύ, χωρίς παρωπίδες αδιέξοδων σοσιαλιστικών ιδεολογημάτων, τότε θα διαπιστώσουμε πως ολόκληρο το Δημόσιο και ολόκληρη η κομματική εκλογική πελατεία, τυγχάνει την δια της βίας ελεημοσύνη του ιδιωτικού τομέα, που ακόμα ανέχεται αυτή την κατάσταση, αλλά έως πότε; Αναρωτήθηκε άραγε κανείς, που βρίσκονται τα χρήματα για να λειτουργεί σήμερα ένα σπάταλο παρασιτικό κράτος σοβιετικού τύπου και να πληρώνονται οι συντάξεις, μετά την διακοπή των δανεικών από τις αγορές; Θα σας πούμε εμείς. Από την εξοντωτική φορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των ελευθέρων επαγγελματιών και των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Αν γνωρίζει κάποιος άλλη πηγή χρηματοδότησης του δημόσιου τομέα, ας το καταθέσει.
Αυτά για να κλείσουν κάποια ψευτοσοσιαλιστικά στόματα που κατηγορούν συνεχώς και απαξιώνουν τον ιδιωτικό τομέα, από την αναγκαστική ελεημοσύνη του οποίου συντηρείται η δική τους κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα, ενώ ταυτόχρονα μιλάνε για κοινωνική διχόνοια. Όπως όμως λέει ο λαός μας “το πολύ το Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο Θεός”. Η κοινωνία μόνη της με δημοκρατικές διαδικασίες, θα πρέπει να επιλέξει τι ακριβώς της είναι χρήσιμο και τι άχρηστο.
Να μας πει τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ με τίνος χρήματα θα εφαρμόσει τον σοσιαλισμό που επαγγέλλεται στη νέα ιδρυτική του Διακήρυξη;; Φυσικά τελευταία το γύρισε υπέρ των μνημονίων και φυσικά των δανείων της τρόϊκας, αλλά κανείς πλέον δεν μασάει, γιατί σε λίγο θα σκάσει το πρόβλημα.
Τα υποζύγια του ιδιωτικού τομέα δεν αντέχουν άλλο.