Μέσα στον ορυµαγδό της ολικής κατάρρευσης και τον συνακόλουθο ζόφο, καθηµερινά ακούµε το ψευτοδίληµµα «ευρώ η δραχµή», µέ όρους αληθινής τροµοκρατίας. Είναι λοιπόν απολύτως καίριο να διαπιστώσουµε αν πράγµατι επικρέµεται µία απειλή θανάτου πάνω από την Ελλάδα η όχι, ώστε να γνωρίζουµε και τα περιθώρια κινήσεων που διαθέτει η κοινωνία και η πατρίδα µας. Πιστεύω ότι είναι πολύ σηµαντικό να ξεκινήσουµε την συλλογιστική µας προσπαθώντας να δούµε σε πρακτικό επίπεδο, τι σηµαίνει (πάντα µέ τις παρούσες κυβερνήσεις), επιστροφή της χώρας στην δραχµή.
ΤΕΧΝΙΚΑ ΑΝΕΦΙΚΤΗ
Εκείνο το οποίο δεν λέγεται καθόλου, η λέγεται έµµεσα και σπάνια, από όσους συζητούν αυτό το ενδεχόµενο, είναι ότι την ηµέρα της επιστροφής στο εθνικό µας νόµισµα, η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει στην δραχµή, αλλά θα είναι η πρώτη στην σύγχρονη παγκόσµια ιστορία χώρα, που, απλά …δεν θα έχει νόµισµα! Εννοώ νόµισµα σε υλική µορφή, δηλαδή κέρµατα και χαρτονοµίσµατα. Το να δηµιουργηθεί και να διανεµηθεί σε όλη την επικράτεια ένα νόµισµα σε υλική µορφή, δεν είναι καθόλου απλή διαδικασία. Απαιτεί πολλούς µήνες, σε κανονικές συνθήκες, ίσως πάνω από 24. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι το νόµισµα του νέου Ιράκ ολοκληρώθηκε µέ εξαιρετικά σύντοµες διαδικασίες και παρήχθη ένα άθλιας ποιότητας προϊόν (δηλαδή πολύ εύκολα παραχαράξιµο) σε 12 µήνες, κάτι που αποτελεί παγκόσµιο ρεκόρ. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται ένα τεράστιο χρονικό διάστηµα, στο οποίο η χώρα θα κληθεί να ζει χωρίς νόµισµα, δηλαδή να επιβιώνει µέ ανταλλακτική οικονοµία, όπως άλλωστε περιέγραψε και ο Προβόπουλος στη συνέντευξή του στην «Καθηµερινή» της Πρωτοχρονιάς.
Αυτό, καθώς και όλα τα υπόλοιπα που έχουν λεχθεί πολλές φορές, δηλαδή η αδυναµία εισαγωγής, τον πρώτο τουλάχιστον καιρό, βασικών αγαθών (τροφίµων, ενέργειας, φάρµακων κλπ), δεν παραπέµπει σε φτώχεια και αποµείωση του πλούτου των κατοίκων της χώρας, αλλά σε ένα αληθινό ολοκαύτωµα. Μου είναι εντελώς αδύνατο π.χ. να φανταστώ πως µπορούν να επιβιώσουν οι κάτοικοι µίας µεγαλούπολης, όπως η Αθήνα, χωρίς βασικές υποδοµές και αγαθά, αλλά και χωρίς νόµισµα και µάλιστα για πολύ µεγάλο χρονικό διάστηµα. Είναι φανερό ότι σε τέτοιες κτηνώδεις συνθήκες, όπου θα µετράει µόνο η επιβίωση (κάτι σαν ταινίες …Μad Μax!), είναι αδύνατον να µιλάµε για οµαλή και σταθερή πολιτική κατάσταση στη χώρα και τα πολιτικά µορφώµατα που θα προκύψουν είναι αδύνατον να προβλεφθούν και, πιθανότατα, να ελεγχθούν, από οποιονδήποτε.
ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗ
Ας δούµε τώρα ποιούς, µέ βάση γεωπολιτικές, πολιτικές, αλλά και οικονοµικές συνθήκες, συµφέρει µία τέτοιου είδους …εξαΰλωση της χώρας µας. Πρωτίστως δεν συµφέρει στο Ισραήλ. Δεν συµφέρει δηλαδή στη χώρα των αφεντικών, η οποία για πρώτη φορά έχει αποδεδειγµένα έναν θησαυρό στα χέρια της και ο µόνος χώρος µέσω του οποίου µπορεί να τον διοχετεύσει στην Ευρώπη, να τον αποθησαυρίσει και να τον εκµεταλλευτεί, είναι ο ελλαδικός (κυπριακός και ελληνικός). Εκτός κι αν θέλει να τον πέρασει µέσω …Χεζµπολάχ, Λιβάνου, Συρίας και Τουρκίας, επίσηµης συνοµιλήτριας – εκτός των άλλων – της µισητής (για τους εβραίους πάντα µιλάµε) Χαµάς, η µέσω …Αιγύπτου και Λιβύης. Αρκεί να δει κανείς τον χάρτη για να καταλάβει ότι απλά δεν υπάρχει άλλος δρόµος. Και, νοµίζω, ότι το µόνο που δεν διαπραγµατεύονται οι κυρίαρχοι του Ισραήλ είναι η περιουσία, το χρήµα τους. Συνακόλουθα, τα αφεντικά, ετοιµάζουν µία νέα κτηνώδη επιδροµή, στο Ιραν αυτή τη φορά, και δυστυχώς και αυτή τη φορά (όπως άλλωστε και σ’εκείνην της Λιβύης), η συνδροµή της Ελλάδας και ο ελλαδικός χώρος είναι ζωτικής σηµασίας για την επιτυχία της βάρβαρης αποστολής. Νοµίζω ότι έχει αναλυθεί πολλές φορές το γιατί, ας µήν επεκταθούµε και σ’ αυτό.
Πάµε στα ευρωπαϊκά. Όσοι µίλησαν σοβαρά για την επιστροφή της Ελλάδας στη δραχµή, ελάχιστα κρύβουν τη βεβαιότητά τους ότι, πιθανότατα, αυτό θα συµβεί αµέσως και σε άλλες χώρες, όπως π.χ. στην Ιταλία. Πόσοι Ιταλοί, π.χ., δεν θα στηθούν την ίδια µέρα στις ουρές για να πάρουν τις καταθέσεις τους; Προσωπικά πιστεύω ότι ακόµα και οι …κατάκοιτοι Ιταλοί δεν θα λείπουν απ’ αυτές τις ουρές. Και βεβαίως αναµένεται το ντόµινο για το οποίο µίλησαν οι σοβαρότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες. Θα µιλάµε για πιθανότατα άµεση κατάρρευση της ευρωζώνης, µέ πρώτο θύµα την ίδια την Γερµανία, αφού κι αυτή δεν θα έχει νόµισµα (όπως και µείς, άλλωστε) αλλά και για αµιγώς οικονοµικούς λόγους. Δηλαδή θα χάσει άµεσα τη µεγαλύτερη εξαγωγική της αγορά, την Ευρωζώνη. Κατά τη γνώµη µου θα χάσει και την Κίνα, διότι το νέο µάρκο, στην αρχή τουλάχιστον, αυτονόητα θα είναι πολύ πιο υπερτιµηµένο από το ευρώ. Και µάλλον η Γερµανία δεν µπορεί να ζήσει τρώγωντας µηχανές και πατάτες…
Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ
Θεωρώ λοιπόν απλώς αδύνατη την επιστροφή της χώρας µας στη δραχµή, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό θα ήταν µία πιθανότατη καταστροφή και για τους κρατούντες. Που ναι µέν θέλουν µία υποταγµένη, φτωχή, αποµειωµένη χώρα, αλλά σε καµµία περίπτωση δεν θέλουν µία χώρα που µπορεί να τους ξεφύγει από τον έλεγχο, κάτι πολύ πιθανό στις συνθήκες διάλυσης που περιγράψαµε πιο πριν. Πιστεύω λοιπόν ότι το επιχείρηµα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, θα πρέπει να είναι το φόβητρο που θα κραδαίνει η ελληνική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες και θα προκαλεί αληθινό τρόµο στους Ευρωπαίους κρατούντες και όχι που θα το χρησιµοποιεί ως επιχείρηµα κατατροµοκράτησης των πολιτών της. Βέβαια αυτή η δεύτερη χρήση είναι «λογική» και «αναµενόµενη» από την ποιότητα αυτών των κυβερνήσεων και των εγχώριων ελίτ που εκφράζουν…
Συµπερασµατικά, η πρόθεση των αφεντικών είναι µία Ελλάδα απόλυτο προτεκτοράτο. Απόλυτα υποταγµένη, µέ ανθρώπους στα όρια της επιβίωσης. Με µισθούς – επιδόµατα, µέ συντάξεις θανάτου, µέ συστήµατα Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας αφρικανικού τύπου, µέ µία πλούσια ελίτ µαφιόζικου τύπου (βουλγαρικού, κολοµβιανού…), µέ όλο τον πλούτο της χώρας – ανθρώπινο και µή – να ανήκει απόλυτα σ’ αυτούς. Σ’ αυτές τις επιδιώξεις δεν ταιριάζει ένα ολοκαύτωµα, ένας ξαφνικός θάνατος, για τον πολύ απλό λόγο ότι σε µία τέτοια περίπτωση δεν µπορείς να ελέγξεις και να καθορίσεις τις εξελίξεις κατά το δοκούν. Κινδυνεύεις από το πουθενά, να τα χάσεις όλα. Γιαυτό, πιστεύω, η «επιστροφή στη δραχµή» είναι φόβητρο για τον ελληνικό λαό, φόβητρο για να υποταχθεί στις διαθέσεις τους, τόσο σε ζητήµατα κοινωνικής πολιτικής όσο και σε ζητήµατα εθνικής κυριαρχίας. Όσο λοιπόν τους ανεχόµαστε και υποχωρούµε, τόσο το χρησιµοποιούν.
Όπως πάντα στην ιστορία, έτσι και σήµερα η µοίρα του λαού είναι στα χέρια του. Το αν θα δεχτούµε την εξαθλίωση, τον εξευτελισµό, την υποταγή, την µιζέρια, επιτρέποντας στην όποια Κυβέρνηση να µάς απειλεί µέ το όπλο που πρέπει να στρέφει κατά των άλλων, εξαρτάται αποκλειστικά από εµάς. Ιδού η Ρόδος, ιδού και η νέα δανειακή σύµβαση…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΛΕΣΗΣ
Υ.Γ. Αλήθεια, αφού η έξοδος από το ευρώ και η συνακόλουθη επιστροφή στην δεκαετία του 50, όπως οι ίδιοι λένε (η ακόµα και στη…νεολιθική εποχή), είναι ένα πιθανό σενάριο -πάντα σύµφωνα µέ τους ποικίλους κυβερνώντες-, τι µέτρα έχουν πάρει αυτοί οι τελευταίοι για το ενδεχόµενο αυτό; Τι πολιτικές σχεδίασαν αλλά και ποιές πρακτικές ετοιµασίες έχουν κάνει ώστε να µήν διαλυθεί το έθνος; Τι συµµαχίες συνέστησαν; Τι προϊόντα εισήγαγαν; Πως οργανώνουν την διατήρηση της τάξης σε ένα φόντο εξαθλίωσης; Έχουν σχέδιο η το σχέδιό τους είναι απλό και δοκιµασµένο από το παρελθόν; Πετάµε δηλαδή τα κλειδιά, κλείνουµε την πόρτα και µπρός για το ….Κάιρο των καιρών µας; Παρέα µάλιστα µέ τη µυθώδη λεία (400, 500, 600, ποιός ξέρει πόσα δισ….) των τελευταίων 30 χρόνων.