Οι εβδομάδες των παθών του ελληνικού λαού διαδέχονται η μία την άλλη και η πίστη σε μιαν Ανάσταση έχει τόσο ατονήσει ώστε να εμφανίζονται καθημερινά κρούσματα ψυχικής κατάρρευσης νέων και ηλικιωμένων συμπολιτών μας. Κρούσμα κραυγαλέο και συμβολικό συνάμα, ο συνταξιούχος φαρμακοποιός που αποφάσισε να τιμωρήσει τον εαυτό του , γιατί πίστεψε ότι η Πολιτεία θα έδειχνε σεβασμό – ως όφειλε- στη συνεπή και υπεύθυνη υπηρεσία που ο ίδιος της πρόσφερε επί 35 ολόκληρα χρόνια. Εις μάτην ανέμενε.
Έτσι, στο σημείωμα που άφησε πίσω του πριν «τινάξει τα μυαλά του στον αέρα», έγραψε τα εξής: «δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου».
Το σημείωμα αυτό, σύντομο και περιεκτικό, αποκτά ιδιαίτερη σημασία ως προς το μήνυμα που στέλνει στους πολιτικούς της χώρας, λίγο πριν τα κόμματα, ποικίλα και πολύχρωμα, απολογηθούν και αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους «κατατρεγμένους» πολίτες. Τα λόγια του φαρμακοποιού ηχούν φαρμακερά και απειλητικά: «Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην Πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι».
Μετά τον φαρμακοποιό ακολούθησαν και άλλες αυτοκτονίες, που άλλες ανακοινώθηκαν και άλλες όχι. Οι πιο πρόσφατες, που μάθαμε, είναι εκείνη στο Μετρό της Αθήνας, η αυτοκτονία ενός νέου εκπαιδευτικού, πολιτικοποιημένου , στην επαρχία, καθώς και ενός νέου συναδέλφου, λέκτορα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών υπό διορισμό (=ποτέ!).
Αλίμονο, οι χώρες του Νότου άρχισαν να μιμούνται εκείνες του Βορρά στις κακές τους, δυστυχώς, επιδόσεις και όχι στα εκπαιδευτικά τους συστήματα, όπως… στοχεύαμε !
Είναι φυσικό, στη σύντομη επίγεια ζωή, οι ηλικιωμένοι να προσδοκούν ένα αξιοπρεπές τέλος αλλά και οι νέοι μια αξιοπρεπή αρχή μιας επαγγελματικής σταδιοδρομίας μετά το πρώτο, το δεύτερο πτυχίο, το μεταπτυχιακό, συχνά και μετά το διδακτορικό. Την αναζητούν και όχι μόνον δεν την βρίσκουν αλλά δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα να ελπίζουν σε ένα αύριο διαφορετικό, σε μια προοπτική. Αποτέλεσμα ολέθριο η μαζική αναχώρησή τους για την ξενιτειά. Όμως, οι νέοι αυτοί, μοιραία, θα τιμωρήσουν αυτούς που υποθήκευσαν το μέλλον τους και τους καθήλωσαν στην ανεργία. Αλίμονο, μόνον, όταν τιμωρούν οι ίδιοι τον εαυτό τους!
Αλλά, ας είμαστε και λίγο αισιόδοξοι . Αν θέλουμε πραγματικά, μπορούμε να συνέλθουμε και να ανακάμψουμε, το οφείλουμε στις γενιές που έρχονται. Όσο για τους πολιτικούς, που τις μέρες αυτές ανταγωνίζονται και ξιφουλκούν για τις ευθύνες, τη μνημονιακή – αντιμνημονιακή διάθεση και για την ικανότητα σωτηρίας της Ελλάδας, θα πρέπει να σκεφθούν τούτο μόνο: Για να υπάρχει Ελλάδα πρέπει να υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ, και το ζητούμενο είναι ποιος μπορεί αυτό να το εξασφαλίσει!