Η ελληνική κυβέρνηση θα ανακοινώσει πανηγυρικά τη συμφωνία ανταλλαγής των ομολόγων και η χώρα θα βρεθεί σε τριήμερη ανάταση, καθώς όλα τα καθεστωτικά μέσα θα μιλάνε για σωτηρία, για πακτωλούς δανεικών, για βιωσιμότητα του χρέους, για αειφόρο ανάπτυξη, για πρωτογενή πλεονάσματα κ.λπ. (ΣΣ Φάκτορα, γιατί μου κόβεις πάντα τη λέξη ‘’παπαριές’’;)
Ο υπουργός οικονομικών θα μεταβεί στο Eurogroup τη Δευτέρα, όπου θα φάει το ξύλο της αρκούδας, καθώς κανένα από τα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού δε συμβαδίζουν με τα προσυμφωνημένα του Οκτωβρίου και ως εκ τούτου οι εταίροι μας θα πρέπει να βάλουν βαθύτερα –και γρηγορότερα- το χέρι στην τσέπη. Σύντομα όμως θα διαπιστώσουν ότι αυτό δεν είναι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα.
Γιατί, καθώς εν τω μεταξύ θα έχουν ανακοινωθεί επίσημα οι λεπτομέρειες της συμφωνίας, υπάρχουν βάσιμοι φόβοι ότι θα λάβουν χώρα δύο ήδη προεξοφλημένες ενέργειες:
1. Οι οίκοι αξιολόγησης θα υποβιβάσουν την Ελλάδα σε καθεστώς χρεοκοπίας κοτσάροντας δίπλα στα ομόλογά της ένα λαμπερό ‘’D’’
2. Τα vulture funds που αγόραζαν μανιωδώς ‘’Ελλάδα’’ με 70% discount, θα το παίζουν εξαπατημένοι επενδυτές, θα οικτίρουν την Ε.Ε. ότι μεταχειρίζεται ανισομερώς θεσμικούς και μη θεσμικούς επενδυτές και θα προσφύγουν άμεσα ζητώντας την ενεργοποίηση των CDS.
Στο σημείο αυτό οι Γερμανοί θα αναγκαστούν να σκύψουν το κεφάλι και να αναγνωρίσουν ότι η ‘’εθελοντική χρεοκοπία’’ ήταν μια ακόμα κακή ιδέα που θα πάρει τη θέση της στην ιστορία πλάι στο μνημόνιο.
Μέχρι πριν μια περίπου εβδομάδα, οι Γερμανοί ήταν κάθετα αντίθετοι σε ένα πιστωτικό γεγονός εντός της Ευρωζώνης, για αυτό και δεν επέτρεψαν να γίνει κάτι τέτοιο, με τα γνωστά αποτελέσματα (μνημόνιο, διαρκής ύφεση, διάλυση της ελληνικής παραγωγής).
Οι φόβοι τους ήταν εν πολλοίς δικαιολογημένοι, καθώς είναι λογικό μια χρεοκοπία μέσα σε μια νομισματική ένωση να αποτελέσει πλήγμα για όλα τα μέλη της, να κάνει τις αγορές ανασφαλείς και να ακριβύνει θεαματικά το κόστος δανεισμού.
Ωστόσο έπειτα, τόσο από τις προειδοποιήσεις των οίκων, όσο και από την ωμή πραγματικότητα των CDS, φαίνεται ότι έβαλαν νερό στο κρασί τους και έχουν αρχίσει να συζητάνε πολλές εναλλακτικές και το κυριότερο, μια κανονική ελληνική χρεοκοπία, χωρίς αποπομπή από το ευρώ.
Άλλωστε οι Γερμανικοί φόβοι μπορεί να αποδειχτούν αβάσιμοι, καθώς οι αγορές δεν είναι ηλίθιες. Γνωρίζουν άριστα τη διαφορά ανταγωνιστικότητας και φερεγγυότητας της Γερμανικής οικονομίας από τις οικονομίες του νότου και δεν πρόκειται επ’ ουδενί να απειληθούν τα Γερμανικά ομόλογα, εκτός ίσως από το πρώτο σοκ των λίγων εβδομάδων, διάστημα που μπορεί με άνεση να χειριστεί η ΕΚΤ, έως ότου ληφθούν οι αποφάσεις για την οριστική λύση και την πορεία που τελικά θα ακολουθήσει η ένωση.
Η λεπτή διαφορά ανάμεσα σε PSI, Αγγλικό δίκαιο ή Hard Default, Ελληνικό δίκαιο, έχει να κάνει πρωτίστως με το μεγάλο Ελληνικό εφιάλτη των αιώνιων ελλειμμάτων.
Και στη μία περίπτωση και στην άλλη, στο μεν PSI επειδή η συμφωνία είναι ότι τα δάνεια θα πηγαίνουν αποκλειστικά και μόνο στην αναχρηματοδότηση του χρέους και όχι γενικώς στα ταμειακά διαθέσιμα, στο δε Hard Default επειδή θα είμαστε αποκλεισμένοι από τις χρηματαγορές για κάποιο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μόνο με τα έσοδά μας και αυτό θα είναι ιδιαίτερα πιεστικό.
Τα καλά νέα είναι (και ο λόγος για τον οποίο το Hard Default είναι προτιμότερο του PSI) ότι με την αποφασιστική αυτή κίνηση θα τελειώσει δια παντός η ελληνική εκκρεμότητα, ήτοι θα πιάσουμε πάτο. Θα ακολουθήσουν εκλογές και ο νέος πρωθυπουργός θα διαπραγματευθεί ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της κατεστραμμένης οικονομίας. Η διαφορά είναι ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες όπως επίσης και με την αβεβαιότητα που θα έσπερνε το PSI ως προς τη βιωσιμότητα του χρέους, δεν υπάρχει περίπτωση να σταυρώσουμε επενδυτή. Με μια οριστική λύση όμως του χρέους και με κάποιες άλλες κινήσεις όπως η αποφορολόγηση, το σταθερό φορολογικό σύστημα και η αναδιοργάνωση του τραπεζικού συστήματος (και η συνεπακόλουθη επιστροφή των διαφυγόντων κεφαλαίων) είναι πολύ πιθανόν να επιστρέψουμε γρήγορα σε ανάπτυξη, αν η διαχείριση είναι χρηστή και δεν ακολουθήσει την πεπατημένη.
Η διαχείριση της μετα-μνημονιακής Ελλάδας θα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και πρέπει όλοι να ανασυνταχτούμε και να την αναθέσουμε σε αυτόν που ξέρουμε ότι είναι και κατάλληλος και τίμιος και πατριώτης. Ακόμα και αν καμία φορά χρειαστεί να υπερβούμε τα στεγανά μας. Αλλιώς ο Κακοφωνίξ θα ήταν πρωθυπουργός και ο Σαμαράς συντάκτης του Antinews!
Κακοφωνίξ