γράφει ο Αντώνης Δελλατόλας
Ο τύπος που με σταμάτησε χτες το πρωί έξω από τον σταθμό του μετρό στον Άγιο Δημήτριο, ήταν ξεχωριστός.
Γύρω στα 60, με κοστούμι εποχής, καπέλο «καβουράκι», σκαρπίνι καλογυαλισμένο, μουστάκι περιποιημένο α λα ΓΑΠ, και έδειχνε αποφασιστικός και ελαφρώς εκνευρισμένος.
– Θέλω να σου μιλήσω τώρα, μου λέει με ύφος που δεν σήκωνε κουβέντα.
– Γνωριζόμαστε; του απαντώ, μπας και καταλάβω ποιος διάολος είναι πρωί – πρωί.
– Ναι, μου… χρωστάς και πρέπει να μ’ ακούσεις. Σε παρακολουθώ χρόνια, διαβάζω το «Ποντίκι», σε βλέπω σε αυτόν τον Παπαδάκη, που γλώσσα δεν βάζει μέσα, και τώρα που σε βρήκα…
Αφού, λοιπόν, διαπιστώνω ότι έχει αγνές προθέσεις, αρχίζει η κουβέντα.
– Τι λες να γίνει στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών;
– Για συμβιβασμό με την τρόικα τους κόβω, απαντώ.
– Α, τόσο καλά! Άκουσε νεαρέ μου (!) με συμβιβασμούς ποτέ δεν πήγε μπροστά ο τόπος.
– Και τι να κάνουν, αντιτείνω. Να τους κηρύξουμε ανεπιθύμητους και να τους μπαρκάρουμε;
– Άκουσε. Στη χειρότερη στιγμή για τον τόπο έχουμε τους πιο άχρηστους πολιτικούς. Αν αύριο στη θέση του Γιωργάκη ήταν ο κανονικός Παπανδρέου, ο Ανδρέας δηλαδή, αλλιώς θα τα έλεγε.
– Τι θα τους έλεγε, δηλαδή;
– Δεν κατάλαβες. Σε εμάς θα τα έλεγε, για να τα ακούσουν οι Ευρωπαίοι. Θα έβγαινε στην τηλεόραση με διάγγελμα και, σαν να τον ακούω, περίπου θα έλεγε:
«Ελληνικέ λαέ. Αύριο κρίνεται το μέλλον της Ευρώπης. Με τη στάση μας, θα δώσουμε μια απάντηση στις ηγεσίες ορισμένων χωρών, ότι πιστεύουμε σε μια Ευρώπη της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ανάπτυξης και όχι σε μια Ευρώπη που θέλει τους εταίρους της εξαρτημένους, ταπεινωμένους, χωρίς προοπτική και ελπίδα.
Για μια τέτοια Ευρώπη πρέπει να δουλέψουμε, να διορθώσουμε τα λάθη μας, να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες.
Αν επιλέξουν την Ευρώπη των αγορών και της κερδοσκοπίας, ας γνωρίζουν ότι από Δευτέρα αυτή θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, μαζί με μας».
Αυτή είναι πολιτική διαπραγμάτευση με την τρόικα, αγαπητέ μου. Αυτό είχα να σου πω. Την καλημέρα μου. (Προσπάθησα να αποτυπώσω με ακρίβεια όσα μου ανέφερε).
Απομακρύνθηκε βιαστικά, αφήνοντας εμένα και τους πέντ’ έξι περίεργους που είχαν ήδη μαζευτεί γύρω μας να κοιταζόμαστε.
Βγαίνω από το μετρό και ρίχνω μια ματιά στις εφημερίδες που κρέμονται στο περίπτερο και διαβάζω:
«Παπανδρέου: “Παράταση κυβέρνησης Παπαδήμου για δυο χρόνια”».
Για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, διευκρινίζω ότι η εφημερίδα αναφερόταν στον Γιώργο Παπανδρέου.
Όχι στον άλλον (τον κανονικό), για τον οποίο μου μιλούσε ο τύπος στο μετρό!