Με δηλώσεις συγκρατημένης αισιοδοξίας πολλοί από τους κυβερνητικούς, τραπεζικούς και οικονομικούς παράγοντες προσπαθούν να δικαιώσουν τις αναγκαστικές επιλογές των Μνημονίων.
Προβάλλουν για παράδειγμα τα επιτόκια δανεισμού στα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου, όπου κινήθηκαν στο 4, 25% από 4, 61% της προ PSI εποχής. Τον εξορθολογισμό του εμπορικού ισοζυγίου, την καλύτερη διαχείριση των δημοσίων δαπανών. Και στη βάση αυτή ελπίζουν για αναστροφή.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εξαπατούν το κοινό. Όμως αυτό δεν θα ήταν απαραίτητα σωστό. Πρώτα απ’ όλα θέλουν να δώσουν κουράγιο στον εαυτό τους. Να πιστέψουν οι ίδιοι ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ με τη συνταγή που ακολουθείται. Με το μοντέλο της απόλυτης «εσωτερικής υποτίμησης», χωρίς εθνικό νόμισμα, κάτι που δεν έχει δοκιμασθεί ποτέ και πουθενά.
Η ουσία όμως για την ελληνική οικονομία δεν είναι στους επιμέρους δείκτες, αλλά σε αυτή την πραγματικότητα. Μετά από μια βαριά αναδιάρθρωση στους ιδιώτες πιστωτές, στην Ελλάδα κέρδισαν μόνον οι τράπεζες. Ο κρατικός προϋπολογισμός από το δημόσιο χρέος κέρδισε περίπου 27 δισ. ή το 8% του χρέους. Τα ασφαλιστικά ταμεία αντιμετώπισαν την χαριστική βολή, με επιπλέον άνοιγμα 11 δισ. ευρώ. Η κατανάλωση με όσα προβλέπει το Μνημόνιο 2, που θα εφαρμοσθεί με μεγαλύτερη συνέπεια από το Μνημόνιο 1, είναι παρελθόν, την θέση της την έχει πάρει η επιβίωση.
Τα κονδύλια από την Ένωση, που δεν συσχετίζονται με την αναχρηματοδότηση του χρέους περιορισμένα και σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Μεγάλα έργα και αυτοκινητόδρομοι, για τους εργολάβους, σκουπίδια για τους εργολάβους, μέρος του εφάπαξ των εργαζομένων για τις τράπεζες, έναντι «κόκκινων δανείων», παραχώρηση δικτύων σε ξένους και περίπου 1 δισ. ευρώ στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Πολύ ετεροβαρής ο λογαριασμός προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων και σε βάρος του μέσου Έλληνα.. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη βίαιη αναδιανομή πλούτου από τους πολλούς προς τους ελάχιστους. Αλλά ακόμη και αυτό έχει περιορισμένο ορίζοντα γιατί για μια ακόμη φορά, όπως από την εποχή Σημίτη συμβαίνει συνεχώς, συγχέεται η ενίσχυση συγκεκριμένων συμφερόντων, τραπεζικών και εργολαβικών, με την ανάπτυξη της παραγωγής. Είναι μια από τα ίδια όπως συνέβη στην περίοδο της μεγάλης ευφορίας και σπατάλης, πριν την χρεοκοπία. Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά κινείται χωρίς πλάνο και στρατηγική.
Από την άλλη πλευρά «ανάμεσα στις γραμμές» της τελευταίας έκθεσης της Τράπεζας της Ελλάδας, αλλά με πολύ μεγαλύτερη σαφήνεια σε τελευταία έκθεση της UBS, διαφαίνεται η επερχόμενη νέα κρίση στο ελληνικό ζήτημα. Στο τελευταίο τρίμηνο του 2012, θα έχει γίνει απολύτως αποδεκτή η ανάγκη αναδιάρθρωσης και «κουρέματος» και στα κρατικά και επίσημα, όπως χαρακτηρίζονται τεχνικά, δάνεια της ευρωζώνης προς την Ελλάδα. Δηλαδή στα δάνεια των κρατών και της ΕΚΤ. Το «κούρεμα» αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν παρακολουθήσουμε τα σκεπτικά Βερολίνου και Βρυξελλών για χώρα της ευρωζώνης. Για τον απλούστατο λόγο ότι δημιουργείται προηγούμενο πολύ ισχυρό και για τις υπόλοιπες ελλειμματικές οικονομίες και μάλιστα για αυτές που σε αντίθεση με την Ελλάδα, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί ο δανεισμός τους γιατί είναι πολύ ογκώδης, όπως της Ιταλίας ή της Ισπανίας.
Ο νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδης σε συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα, προβλέπει ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται σε φάση σταθεροποίησης το πρώτο τρίμηνο του 2013. Εννοεί εντός του ευρώ ή σε διαδρομή εκτός του ευρώ; Είναι μια κρίσιμη λεπτομέρεια αυτή…
“Με δηλώσεις συγκρατημένης αισιοδοξίας πολλοί από τους κυβερνητικούς, τραπεζικούς και οικονομικούς παράγοντες προσπαθούν να δικαιώσουν τις αναγκαστικές επιλογές των Μνημονίων.”
Όλα εντάσσονται στο γενικότερο παραμύθιασμα του εκλογικού σώματος, ενόψει εκλογών, διότι είναι πεπεισμένοι πλεόν για τρία δεδομένα.
1. Η Αριστερά στο σύνολό της θα “πιάσει” 35% (μμμμμμμμμμ, θα μπορούσε και να γίνει αριστερός κυβερνητικός συνασπισμός …).
2. Η Χρυσή Αυγή είναι μέσα στη Βουλή (ΤΡΟΜΟΣ εντός και εκτός Ελλάδος …).
3. Ο Καμμένος αρχίζει και δείχνει ότι θα “σπάσει” τα κοντέρ (αυτό χαλάει τη συνταγή για κυβερνητικό συνασπισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ)